Χωρίς λογοκρισία

Χωρίς λογοκρισία

Ο άνθρωπος είναι το πιο σκληρό ζώο. Στις τραγωδίες και τις σταυρώσεις, έβρισκε μέχρι τώρα τη μεγαλύτερη χαρά του πάνω στη γη. Και όταν επινόησε την κόλαση, αυτός ήταν στ’ αλήθεια ο παράδεισος του…

Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, Ο αναρρωνύων, 213.

 

Θέλω να αισθανθώ, να ακουμπήσω, να μυρίσω τις λέξεις και τα νοήματα. Παραδίδω τον εαυτό μου στη δίνη των αντιφάσεων. Και ίσως είναι αυτές οι αντιφάσεις που γεννούν το νόημα. Δεν με νοιάζει. Γράφω σε σένα. Σε σένα που όλα επιτρέπονται· όλα μαζί και τίποτα ταυτόχρονα.

Μ’ αρέσει να σ’ έχω απέναντι μου. Γιατί σε έχω. Σε βλέπω στην αντανάκλαση του καθρέφτη μου. Καπνίζεις. Φυσάς τον καπνό στον καθρέφτη. Ο καπνός σπάει πάνω στο τζαμί. Τώρα νιώθω τον καπνό να γίνεται καυτή αναπνοή, μου καίει το λαιμό. Εσύ συνεχίζεις και με κοιτάς, περιμένεις. Πίνεις κόκκινο κρασί. Τα μάτια σου με ρωτάν και μ’ απαντάν. Σηκώνεσαι και φεύγεις· πάντα κοιτώντας με… Ήσουν περαστική.

Ακούω το τρίξιμο της πόρτας που κλείνει.

Συνεχίζω.

Θέλω να σου γράφω αφήνοντας τις αισθήσεις στο έλεος τους. Λέω αισθήσεις γιατί αυτή η λέξη συμβαδίζει με το πρόβλημα που με πιάνει απ’ το λαιμό και δεν μ’ αφήνει. Νιώθω ότι εντός αυτής της λέξης βρίσκονται τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Εντός αυτής της λέξης, που όλοι την έχουν κτήμα τους, αλλά λίγοι την καταλαβαίνουν, βρίσκεται ο διαχωρισμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μουσική, η λογοτεχνία, ο έρωτας, η πληγή, η απόλαυση. Αισθήσεις και αισθαντικότητα. Με γοητεύει η πρωτεϊκότητα των αισθήσεων που προϋπάρχουν και συγχρόνως ξεπερνάνε νοητικές κατασκευές. Με θαμπώνει η ατελεύτητη δύναμη τους. Με σαγηνεύει η καθολικότητα τους. Με τρελαίνει που ορίζουν τις μικρές στιγμές της ευτυχίας και της δυστυχίας μας.

Τι σημαίνει όμως «αισθήσεις», πώς και πόσο αυτό αντιβαίνει σε μια πολιτική και σε μια γνώση των παρόντων και των μελλούμενων; Πάλι, η εμμονή των «γιατί»· το αγνοώ.

Και συνεχίζω.

Να φλέγεσαι χωρίς να ανταποκρίνεσαι σε κάποια ηθική υποχρέωση.  Η παντοδυναμία της έντασης, της οργής, της οδύνης, σε πιάνει ίλιγγος… ακραία επιθυμία στον ανώτατο βαθμό της έντασης… η επιθυμία σ’ οδηγεί σε τόσο τέλεια συντριβή… τόσο τέλεια διάθεση του εαυτού σου, που η ζωή «συγκρίνεται με την ηλιακή έκλαμψη». Νιώθω ότι η κυριαρχία των αισθήσεων με οδηγεί στη πάταξη των μελλούμενων και στην αυτοκρατορία των παρόντων. Αν πρόκειται να διερωτηθώ, είμαι υποχρεωμένος να φτάσω το ερώτημα όσο το δυνατόν πιο μακριά. Μάλλον όμως θέλω να διερωτώμαι μέσα στην άγνοια. Μέσα στην αισθαντική ασυνειδησία της άγνοιας. Δεν ξέρω αν μπορώ· σίγουρα όμως με γοητεύει. Αυτό είναι βέβαιο. Η επιθυμία για γνώση δεν έχει παρά ένα νόημα: να αποτελέσει κίνητρο στην επιθυμία να διερωτώμαι. Γελώ με την ερώτηση … Αν ήξερα να απαντήσω στην ηθική ερώτηση θα απομακρυνόμουν απ’ την επιθυμία. Στην κυριαρχία της αίσθησης και της αισθαντικότητας, δεν ρωτάς γιατί και πώς. Ζεις, ρουφάς, γεύεσαι.  Οποιαδήποτε προσπάθεια εξήγησης και ερμηνείας ενέχει χρηστικότητα και παρεμβαίνει στην πρωτεϊκότητα. Δεν το θέλω. Θέλω να γιορτάσω, να κλάψω, να φωνάξω, να ερωτευτώ, να αισθανθώ, να συγκινηθώ. Θέλω να γελάω με τον Θεό, μ’ αυτόν που έκανε τα πλήθη να τρέμουν· να τον συντρίβω στην απλότητα του γέλιου μου, στην αφελή παρουσία του παιδιού που κρύβω μέσα μου.

Όλα είναι απλά.

Όλα πρέπει να είναι απλά.

νσ

Author

Οι φίλοι μου σαλιγκραφείς συχνά μου λένε ότι μοιάζω με γυναίκα· θα 'λεγα ότι βρίσκω ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή την αοριστία. Ο σκύλος μου απ' την άλλη, με κοροϊδεύει ότι είμαι αδέξιος και ενίοτε κοινωνικά απροσάρμοστος. Ίσως, γι' αυτό και όταν μιλάω κουνάω γρήγορα τα χέρια μου χτυπώντας καταλάθος τους διπλανούς μου. Η ευθύνη μου ως σαλιγκραφέας συνοψίζεται στο να λέω ψέμματα και να βάζω άνω τελείες· η άνω τελεία συμπυκνώνει την ποιητική μου θεωρία. Απ' την άλλη μισώ τα greeklish και τα μηχανάκια, ιδίως δε, όταν αυτά με προσπερνάνε από δεξιά. Η λογοτεχνία του 19ου αιώνα είναι η αγαπημένη μου.-