Ακατάληπτη και σχιζοφρενική η τάση μας το βήμα του Χρόνου να πασχίζουμε να επισπεύσουμε ωθώντας τον αλόγιστα και εκβιαστικά σε δρόμο κατηφορικό, συστέλλοντας τις ρευστές του διαστάσεις, σχεδιάζοντας μακρόπνοα οράματα, θριάμβους μεγαλεπήβολους και δικαιώσεις ποταπές σε μέλλοντα εκκρεμή και ατελεύτητο. Μικρόνοες αυτόχειρες φονεύουμε κάθε στιγμή, το θαύμα της εκ-πλήρωσης, σε ένα του αίματος και της ζωής ακόρεστο βωμό αέναης απαντοχής των ημερών της αίγλης· κατέληξε η μετάθεση σε μέλλοντες ευοίωνους η δεύτερή μας φύση και ζούμε προσμένοντας ατελέσφορα την αλλαγή της πλεύσης, της τύχης την ευμένεια και των ονείρων την ακμή. Διανύουμε τις μέρες μας πάντοτε προσδοκώντας ανάλαφρες ανάπαυλες, ηδονικές τις Κυριακές, λαμπρές γιορτές και σχόλες, ανέσπερες εσπέρες και άδυτα καλοκαίρια και παραδείσους τεχνητούς και λησμονούμε τη Στιγμή, το μόριο το αδιάτμητο του Τώρα και του Είναι. Παράλληλα και σύντονα κυλάει το ολοένα φθίνον ποτάμι της ζωής μας και εμείς, ακόρεστα διψώντες, ανόητα επηρμένοι, ανοίγουμε διασκελισμό και αλλάζουμε οδοδείκτες – και χάνουμε αμετάκλητα τον δρόμο τον αλάθητο και του νερού τη συντροφιά: στις εκβολές, το ξέρουμε, πως θα είναι καιρός που θα συναντηθούμε μα τότε – φευ του πάθους – θα έχει στερέψει ο ποταμός και χέρσα τα λιβάδια – και που δεν αξιωθήκαμε τα χείλη μας να βρέξουμε και τα ρουθούνια με άρωμα θεσπέσιο να γεμίσουμε ως της ψυχής μας τους μυχούς, μην περιμένεις από τον άτεγκτο Κριτή, τον Χρόνο τον δυνάστη, να σου φανεί μειλίχιος, μη φανταστείς καταλλαγή και ύστατη ευκαιρία – αυτήν την έχεις σπαταλήσει πια.
Σ.Α. Λεξανδρεύς