Παλιοζωή

Παλιοζωή

Στην Κατερίνα, γιατί έδωσε την ιδέα..
Στη Μαρία Παπαγιάννη, γιατί έτσι..

Τι; Σειρά μου; Εντάξει. Δυο κουβέντες μόνο…

Λοιπόν, από όλους που καθόμαστε σε αυτό το τραπέζι σήμερα, εγώ τον μακαρίτη τον ήξερα, αν όχι καλύτερα, σίγουρα περισσότερο καιρό απ’ τους υπόλοιπους. Και αυτό γιατί γνωριστήκαμε όταν ήμασταν πάρα πολύ μικροί, παιδιά του νηπίου. Ίσως, αξίζει να σας πω πως γνωριστήκαμε, για όσους δεν έχετε ακούσει την ιστορία.

Εγώ μικρός, δεν ήμουν και το πιο υπάκουο παιδί. Εύκολα τσατιζόμουν, εύκολα αντιδρούσα, εύκολα αδιαφορούσα. Δυο τρεις φορές, το παράκανα.

Την πρώτη, τη γλίτωσα φθηνά. Καθόμουν με τη μάνα μου, τη συγχωρεμένη, στο λεωφορείο. Θα ‘μουνα 3 χρονών. Με ενοχλούσε το παπούτσι και γκρίνιαζα εκτεταμένα. Η μητέρα μου, με υπομονή, στην αρχή, και αυστηρότητα, στη συνέχεια, με εγκαλούσε στη τάξη. Εγώ τίποτα, γάιδαρος. Αναγκάστηκε και με απείλησε ότι αν δε σταματήσω, θα με κατεβάσει ο οδηγός. Εγώ τίποτα, μουλάρι. Δεν πέρασαν δυο λεπτά και σταματάει το λεωφορείο, έρχεται ο οδηγός και μου δηλώνει ότι, δυστυχώς, θα πρέπει να κατέβω. Κοιτάζω με απορία, μια τη μάνα μου, μια τον οδηγό. Και οι δύο είχαν αυτό το συγκαταβατικό βλέμμα, που, όμως, δε σηκώνει επαναδιαπραγμάτευση. Σφίγγω από το χέρι τη μάνα μου, και κάνω να πάω προς τη πόρτα. «Α, δυστυχώς, δεν υπάρχει στάση εδώ, η μητέρα σου, θα κατέβει -αν θέλει φυσικά- στην επόμενη στάση.» Αρχίζω το κλάμα, τις φωνές, τίποτα. Απελπίστηκα και κατέβηκα. Ευτυχώς, η επόμενη στάση δεν ήταν μακριά, και μέσα σε 10 λεπτά, μέσα από τη θολερότητα των δακρύων, αναγνώρισα τη μητρική φιγούρα να πλησιάζει. Με επέπληξε, με ανάγκασε να περιμένω το επόμενο λεωφορείο όρθιος, ενώ αυτή καθόταν στη στάση και όλα συνεχίστηκαν φυσιολογικά.

Το μάθημα μου, όμως, δε το πήρα. Και την επόμενη φορά, ήταν χειρότερη η τιμωρία. Να ΄χε περάσει ένας χρόνος, το πολύ. Καθόμασταν σπίτι, βλέπαμε τηλεόραση και ήταν ώρα φαγητού, ήταν ώρα για φακές. Ανέκαθεν, οι φακές, μου προκαλούσαν αηδία, ακόμα και στην όψη, αλλά μην έχοντας εναλλακτική επιλογή, συνήθως, τις έτρωγα. Όμως εκείνη τη μέρα, είχα αποφασίσει να μη φάω, ό,τι και να συμβεί. Η μητέρα μου, εξάντλησε την υπομονή της παρακαλώντας, όμως εγώ τίποτα, γάιδαρος. Έφτασε στο σημείο να μου τάξει μέχρι και παγωτό αν έτρωγα, αλλά εγώ τίποτα, μουλάρι. Με προειδοποίησε, λοιπόν, ως απέλπιδα προσπάθεια, ότι αν δε φάω, θα περάσει να με πάρει ο αστυνόμος. Την αγνόησα. Δυο λεπτά μετά, χτυπάει το κουδούνι, σπεύδει να ανοίξει η μητέρα μου και ακούω από την είσοδο τη φωνή του αστυνόμου, να με ζητάει. Πράγματι, πλησιάζει, και μου ανακοινώνει ότι πρέπει να τον ακολουθήσω. Φυσικά, σοκαρίστηκα και αντιλήφθηκα ετεροχρονισμένα, το μέγεθος της πράξης μου. Έπιασα βιαστικά το κουτάλι και άρχισα να καταπίνω τις φακές με μανία. Ο αστυνόμος, με κείνο το συγκαταβατικό βλέμμα, με ενημέρωσε, ότι το αδίκημα είναι γεγονός και δεν εξαρτάται πια από το φάγωμα του μεσημεριανού. Εμβρόντητος, αρχίζω να κλαίω γοερά και να ψελλίζω «συγνώμη», να ορκίζομαι ότι δε θα επαναληφθεί, να λέω πως και γω θέλω να γίνω αστυνόμος όταν μεγαλώσω, πως ξέρω κάποιους συμμαθητές μου, που δε τρώνε το φαγητό τους και θα μπορούσα να βοηθήσω στη σύλληψη τους, τίποτα. Κανένα αποτέλεσμα. Με πιάνει από το χέρι, λέει στη μάνα μου κάτι για κρατητήριο μέχρι την επόμενη μέρα και μπαίνουμε στο περιπολικό. Φτάνοντας στο τμήμα, αφού με βάζει σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα για παιδιά, με κλειδώνει και φεύγει. Στην μισοσκότεινη γωνία της αίθουσας, αντίκρυσα να κοιμάται ένα ξανθό παιδί, στην ηλικία μου κοντά. Τον ξυπνάω και του λέω να γίνουμε φίλοι και να δραπετεύσουμε. Δεν δραπετεύσαμε, αλλά γίναμε φίλοι. Έτσι, γνώρισα, αγαπητοί φίλοι, τον άνθρωπο που κηδεύουμε σήμερα.

Δυστυχώς, η ζωή είναι σκληρή. Τα λάθη πληρώνονται. Ανέκαθεν, ο μακαρίτης, πάνω στην ένταση, έλεγε πράγματα που δε λέγονται. Μια τέτοια στιγμή έντασης με τον γιο του, του στοίχισε τη ζωή, όπως διαπιστώσαμε με πικρία. «Μικρέ, αν δε περάσεις στο Πανεπιστήμιο, θα πεθάνω». Αχ…

Σε καμία περίπτωση, δε πρέπει να αποδοθούν ευθύνες στον αξιαγάπητο υιό, που έκανε την προσπάθεια του, ασχέτως, αν απέτυχε. Είμαι σίγουρος, ότι, ήταν βαρύ το κλίμα, μετά την αποτυχία στις εξετάσεις. Είμαι σίγουρος ότι ο φίλος μου μετάνιωσε για αυτή την απειλή, αλλά είπαμε, τα λάθη πληρώνονται. Παλιοζωή, αγαπητοί…

 

Ναξάκης