Η πολιτεία που μένουμε

Η πολιτεία που μένουμε

 

Ανοίγω τη κεφάλα μου και βάζω σκόρπιες γνώσεις

στη πολιτεία που μένουμε είσαι ότι δηλώσεις

αν περπατάς καμαρωτός και κάνεις χαιρετούρες

δε θα σε μέλλει τίποτα, δε θα ‘χεις πια σκοτούρες.

 

Στη πολιτεία που μένουμε είναι όλοι ευτυχισμένοι

δε πίνουμε γουλιά κρασί μα είμαστε ζαλισμένοι

δε βγαίνουμε απ το σπίτι μας, λιακάδα πια δεν έχει

κι αν κάποιος φτύσει αιρετικός, εμείς λέμε πως βρέχει.

 

Ξεχνάμε πάντα τα κακά δεν έχει χώρο η μνήμη

η πολιτεία που μένουμε βουλιάζει από ασήμι

ανοίγουμε τηλεόραση κι ειδήσεις δεν υπάρχουν

ευχόμαστε τα εγγόνια μας την ίδια τύχη να ‘χουν.

 

Μα όμως δε κάνουμε παιδιά αρά ούτε κι εγγόνια

στη πολιτεία που μένουμε είμαστε όλοι πιόνια

δεν έχει πια διαφορά το γήρας απ’ το νιάτο

πουλάμε τα αδέλφια μας για ένα γεμάτο πιάτο

 

Ναξάκης

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...