Ένα σαρκοβόρο βιολί
χορδές εκ χορδών μοναδικών ·
λιωμένα κεριά κατούρησαν στη γωνιά του ουρανού
και τα άστρα μεθυσμένα…
Τα χείλη κόκκινα από αίμα ,
οι σελίδες μάτωσαν από το κοίταγμα των ρολογιών ·
ένα ρημαγμένο πιάνο
άσπρα πλήκτρα, απαστράπτοντα, ευθυτενή ,
ο ελέφαντας ριγεί απ’ το σπέρμα της πηγής
πέρασε η ώρα.
Σκατά στο τέλος και σιωπή, και λούλουδα ,
θλίψη που θλίβει τους ουρανούς και θάλασσες θολώνει,
ένα κοχύλι για μια ιδέα, ανείπωτη και στραγγαλισμένη μέσ της ενοχής το ψεύδος αναζητώντας
– κανένα πρόβλημα, χαρά μου – .
Κ’άπειρος