Από καιρό και μάνα αφημένο
απ` άκρη ως άκρη έχει τώρα πια σκουριάσει
τ’ άτυχου νέου το θαμπό εικονοστάσι
Πλάι στη στροφή, μνεία απωλείας
διαβάτες ραίνει με άοσμη συνοδεία
ακόμη μία ολισθηρή πανωλεθρία
Ίσως να είχε φταίξει παραδόξως
Μα ποιος ο φταίχτης τώρα πια που ‘χει σκουριάσει
του άτυχου νέου το θαμπό εικονοστάσι
Αγαπημένων και γνωστών, απ` το μυαλό τους βγάζει
ο χρόνος συμβουλάτορας δύσνους
τα μάτια του, και τ’ όμορφο χαμόγελό του
Ο πρώτος θάνατος δικός του
Ο δεύτερος γι` αυτούς
Φωκάς .