//Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο//
Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ’ ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι
Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι
Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου κι σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ’ ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο
Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν’ αγαπήσω
και να χαθώ
*του Π. Ροδοστόγλου
... περισσότεραλιγότερα
// Παίδων αγωγή //
Μην κρύβετε γλυκά απ' τα παιδιά
σε ράφια που δεν φτάνουνε
σε ευφάνταστες κρυψώνες
γιατί θα βγουν ναρκομανείς
ανώμαλοι
και πόρνες
Φωκάς
... περισσότεραλιγότερα
// Τρόποι χωρισμού //
Για να βελτιώσει η Σούλα τη φυσική της την κατάσταση μα και να σιάξει και κορμί, ξεκίνησε γυμναστήριο και πήρε απόφαση να κόψει το βραδινό της γεύμα. Άρχισε πιλάτες, αγόρασε δυο σακουλάρες σπόρους τσία να ρίχνει στα γιαούρτια της κι αναθεώρησε συνολικώς τις συνήθειές της. Ο Σωτήρης, τεντάς στο επάγγελμα, άνθρωπος κοφτός κι απλός, την έλεγε ότι αυτά είναι πράγματα άσκοπα. «Αμαρτία, Σούλα μου, να κόβεις απολαύσεις σε τόσο μικρό βίο». Η Σούλα δεν τον άκουγε και βάλθηκε να γίνει μοντελίστ. Μάλιστα συμβούλευε και του αντρός της να τρώγει υγιεινότερα, διότι με τέτοια μπάκα που ’χε με τα χρόνια κρεμασμένη σε λίγο δεν θα τον έβλεπε καθόλου τον τέτοιο του.
Τα παράβλεπε στην αρχή ο Σωτήρης τα πικρά της λόγια, άλλωστε αυτός όλη του τη ζωή γυμναζόταν, στη δουλειά, αφού όλο σε μπαλκόνια κρεμιότανε να βάζει του κόσμου τέντες. Τον έπιανε παραλλήλως κι η καρδιά του, έτσι που την έβλεπε να λιμοκτονεί και να ιδροκοπά. Άσε που του άρεζε γενικώς που ’χε τα πιασιματάκια της η κυρά του. Άρχιζε ξαφνικά η Σούλα να τον αλείφει, αντί για μαρμελάδα φράουλα και βούτυρο φυτίνη που από μικρός τα ’χε αδυναμία και του καψώναν και τη λίμπιντο, ταχίνια και φυστικοβούτυρα. Κόντευε να του γλιστρήσει του ανθρώπου, ζοριζόταν μα δεν μίλαγε, μόδα θα ’ταν, θα της πέρναγε. Εξόν όλων των άλλων, την αγαπούσε τη Σούλα. Ωστόσο, επειδή όλα έχουν ένα όριο, –για την υπομονή είναι γνωστό, εδώ ας επικεντρωθούμε στην αγάπη– όταν κάποια μέρα γεύτηκε στα μπιφτέκια βρώμη, ο Σωτήρης έφυγε από το σπίτι.
Ο χωρισμός τους δεν είχε τίποτα το δραματικό. Αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν κι οι συνήθειές τους με τα χρόνια, όπου δεν τους σηκώνει το κλίμα φεύγουν. Κι αυτό είναι καλό και άγιο. Οι χωρισμοί είναι αρμονικά ενταγμένοι στη φυσική ροή των πραγμάτων.
Αδύνατο να κατανοήσει κανείς γιατί στην εποχή μας τα ζευγάρια χωρίζουν με τόσο δράμα, τόση ένταση, τύψεις, δυσκοιλιότητες και παλινωδίες. Πρέπει να φταίει ή ο χριστιανισμός ή το Νέτφλιξ. Αδιόρατο τι απ’ τα δύο.
Άσε που τα κορμιά είναι πράγματα εφήμερα, ενώ οι τέντες του Σωτήρη αθάνατες.
Διγ.
... περισσότεραλιγότερα
// Μεταφράσεις σύγχρονης παλαιστινιακής ποίησης (μτφρ.-σημ.: Παναγιώτης Ελ Γκεντί) //
Ράσα Αμπντουλχάντι
ΔΥΟ ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
[2] Μια λιτανεία άρνησης μετατροπής σε κάτι φασματικό
όλες οι γυναίκες πεθαίνουν ή σχηματίζουν τάγματα στα βουνά
όλες οι γυναίκες πεθαίνουν ή κρύβονται
όλες οι γυναίκες πεθαίνουν ή εξορίζονται
όλες οι γυναίκες πεθαίνουν ή γεννούν στο σημείο ελέγχου
όλες οι γυναίκες πεθαίνουν ή βρίσκονται στη φυλακή
όλες οι γυναίκες πεθαίνουν ή παρακάμπτουν τα σπίτια στα οποία δεν μπορούν να επιστρέψουν
όλες οι γυναίκες είναι νεκρές ή αλλιώς κεντούν
χρήματα και φαγητό για να ράψουν τις γλώσσες των παιδιών τους [...]
*
Η Ράσα Αμπντουλχάντι είναι κουήρ παλαιστίνια ποιήτρια που μεγάλωσε μεταξύ Δαμασκού και Γεωργίας, ενώ δραστηριοποιήθηκε στο Σικάγο και την Ατλάντα. Είναι μέλος πολλών ακτιβιστικών οργανώσεων και ποιήματά της έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες. Έχει εκδώσει τις ακόλουθες δύο αγγλόφωνες ποιητικές συλλογές: Κελύφη σπιτιών (2017) και Ποιος δικαιούται την άνοιξη (2021).
εικόνα: Emilio Alvarez Diaz, Christian Asylum
saligari.net/filoksenia/metafraseis-sugxronis-palaistiniakis-poihshs/
... περισσότεραλιγότερα
Η ΠΟΛΗ Κ&Alp &OmicronGiorgos PallisΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ
[Εκδήλωση από το Σαλιγκάρι και τον Giorgos Pallis]
Καθημερινά, όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας, αντικρίζουμε παντού γράμματα, αριθμούς, λέξεις, φράσεις — ενίοτε ολόκληρα κείμενα. Η πόλη είναι μια μεγάλη, ανοιχτή έκθεση γραπτού λόγου, μόνιμου και εφήμερου, σταθερού και κινούμενου, δημόσιου και ιδιωτικού, επίσημου και ανεπίσημου. Αυθόρμητα και ασυνείδητα, διαβάζουμε μάλλον οτιδήποτε συναντά το βλέμμα μας. Επιλεκτικά και συνειδητά, επεξεργαζόμαστε ό,τι μας ενδιαφέρει ή κεντρίζει πιο έντονα την προσοχή μας. Πόσο πίσω στον χρόνο πηγαίνει αυτή η παρουσία του γραπτού λόγου; Πώς λειτουργεί επάνω μας; Πόση ποίηση μπορεί να κρύβει;
Αυτά κι άλλα πολλά θα πούμε το Σάββατο στις 27 του Απρίλη στον χώρο μας στα Εξάρχεια (Σόλωνος 135) στις 20.00!
Κράτηση θέσης: saligari.filoxenia@gmail.com
Ο χώρος διαθέτει μικρό μπαρ, ΔΕΝ διαθέτει pos.
Σας περιμένουμε!
... περισσότεραλιγότερα
//Στον αληθινό κόσμο επιβιώνουν τα συστήματα, όχι οι ωραίες ιστορίες//
[...] Ο καπιταλισμός, μωρό μου, δεν έχει άλλο προορισμό από την ευτυχία των μετόχων, κι αποβιβάζεται αποκλειστικά στην επαναλαμβανόμενη εταιρική επιτυχία. Η επιτακτικότητα διασφάλισής της αποκαλύπτει την ευφυία πίσω απ’ την επιλογή ανθρώπων με την ικανότητα να δημιουργούν και να διαιωνίζουν ένα οικοσύστημα.
Μπορείς να κρατάς συνεχώς ικανοποιημένους τους πελάτες σου; Τότε, το σύστημα δεν θα σταματήσει ποτέ να έχει τροφή. Έχεις άμεση επικοινωνία και ευγενείς σχέσεις με όσους λαμβάνουν αποφάσεις; Η εφοδιαστική αλυσίδα θα λειτουργεί χωρίς πρόβλημα. Είσαι σε θέση να κρατάς τους εχθρούς μακριά από τα τείχη του συστήματος; Το σύστημα θα συνεχίσει να ευημερεί. [...]
Κείμενο: ι. σμιθ
Πίνακας: Δανιήλ Γουναρίδης, Η πόλις
saligari.net/filoksenia/ston-alithino-kosmo-epivionoun-ta-sustimata/
... περισσότεραλιγότερα
[ Ευθυμία Γιώσα, «Τρώω», Σαλιγκάρι τχ. 1 ]
*για τα σημεία διανομής, βλ. εδώ: saligari.net/periodiko/
... περισσότεραλιγότερα
[Έ μ ι λ υ]
στην Α.
στις σιωπές που συναντιόμαστε
*της σόφι λ. // απρίλης 2024
... περισσότεραλιγότερα
// Η σωστή θέση του πορτοφολιού //
Ο πατέρας μου το πορτοφόλι του το έβαζε πάντα στην κωλότσεπη. Το θυμάμαι με απόλυτη σιγουριά. Πρώτον, το πορτοφόλι του είχε πάντα σχήμα κοίλο, έπαιρνε το σχήμα του αριστερού γλουτού του, διότι και καθιστόν δεν τον εμπόδιζε, το κράταγε στην κωλότσεπη. Είχα δοκιμάσει μια ορισμένη έκπληξη όταν σε προχωρημένη παιδική ηλικία είδα κάποτε πορτοφόλια ανδρικά ανθρώπων άλλων και τα είδα ίσια, παραλληλόγραμμα γραμμής ευθείας. Νόμιζα ότι έτσι κοίλα, καμπυλωμένα σαν του πατρός μου, τα πουλούσαν όλα. Δεν είχα καταλάβει τη διαμορφωτική δύναμη του κώλου του πατέρα μου.
Παράλληλα, κάθε φορά που ερχόμασταν στην Αθήνα για γιατρούς, δύο ή τρεις μέρες, και κατεβαίναμε προμενάδα στην Ερμού ήταν η επωδός της μάνας μου: «Γιώργο φέρ’ το μπροστά, εδώ δεν είναι Χίος». Ο μπαμπάς μου έκανε δήθεν ότι προσέχει στιγμιαία αλλά θέση δεν το άλλαζε. Έτσι ανεπίστρεπτα που το ’χε στραβώσει σε καμιά άλλη τσέπη δεν πρέπει να χωρούσε. Αυτή η επιμονή του πατέρα μου να το κρατάει ακόμα και στην Αθήνα το πορτοφόλι στην κωλότσεπη πρέπει να ήταν η πιο ριψοκίνδυνη πράξη της ζωής του.
Τέλος πάντων, μεγαλώνοντας οι άνθρωποι τους κρίνουν τους γονείς τους, τους βλέπουν από απόσταση, απογαλακτίζονται από τάσεις άκριτου μιμητισμού, τους απομυθοποιούν. Τα σκέφτομαι όλα αυτά κάθε φορά που μπαίνω στο μετρό και θωπεύω ανά λεπτό τον δικό μου πισινό να βεβαιωθώ ότι βρίσκεται ακόμα εκεί το πορτοφόλι. Άλλες φορές αναρωτιέμαι μήπως έτσι δίνω σήμα στους επίδοξους ληστές και τους γλυτώνω απ’ τον κόπο να αναζητήσουν που κρατώ το πορτοφόλι. Για να ξεφύγεις τελείως απ’ όσα το οικογενειακό σου περιβάλλον έχει ορίσει ασυνείδητα για σένα, χρειάζεται ψυχανάλυση, ασχολία πολυετής, κοπιώδης και αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Χίλιες φορές να χαϊδεύω αγχωμένος τον ποπό μου στο μετρό.
Το μόνο που έχω κάνει διαφορετικά από τον πατέρα μου στο ζήτημα του πορτοφολιού είναι πως αποφεύγω συνειδητά να γεμίσω τη διάτρητη εσωτερική θήκη που έχουν τα πορτοφόλια για φωτογραφίες. Εκεί, σ’ αυτή την άδεια από πρόσωπα και πολαρόιντ θήκη, έπεσε το μάτι μου το απόγευμα, βρήκα ένα χαρτάκι διπλωμένο πολλές φορές. Έγραφε: «Αναβάλλοντας το ουσιαστικό στο όνομα του επείγοντος, καταλήγουμε να ξεχνάμε πόσο επείγον είναι το ουσιαστικό». Ανυπόγραφο. Με γραφικό χαρακτήρα ανεξιχνίαστο. Με την υποψία πως το είχες κάποτε γράψει εσύ, κι εγώ χρόνια τώρα το περνούσα για κάποια ξεχασμένη απόδειξη ή απόκομμα εισιτηρίου, θύμωσα που ποτέ δεν διευκρινίζεις αν όσα γράφεις είναι δικά σου ή βιαστικά παρμένες σημειώσεις από βιβλία που σου άρεσαν. Και τέτοιου είδους πράγματα δεν εκπίπτουν ούτε στην εφορία ούτε πουθενά.
Διγ.
... περισσότεραλιγότερα
// Θεσσαλονίκη, 26.ΙΙ.2023 //
Στο ψεύτικο φεγγάρι
—το μισό—
που ανάβει κάθε νύχτα
με φως ηλεκτρικό
δυο άνθρωποι ψαρεύουν
—στο σκοτάδι—
κρατώντας δυο καλάμια
στο μαύρο το νερό
Πιστεύουν πως τα ψάρια
—άκου!—
τάχα θα ξεγελάσει
το ψεύτικο το φως
Πιο πίσω καθισμένοι
— στο σκοτάδι —
δυο άνθρωποι μιλάνε
για κάτι μυστικό
και ένας στύλος δείχνει
—σαν βέλος—
στο ψεύτικο φεγγάρι
στο μαύρο το νερό
*γ.π.
... περισσότεραλιγότερα
