[ Ρολάν Μπαρτ — ξανά και ξανά. Και ξανά. (Ημερολόγιο πένθους, μτφρ. Κατ. Σχινά, Αθήνα, Πατάκη, 2010) ]
![[ Ρολάν Μπαρτ — ξανά και ξανά. Και ξανά. (Ημερολόγιο πένθους, μτφρ. Κατ. Σχινά, Αθήνα, Πατάκη, 2010) ]](https://saligari.net/wp-content/plugins/custom-facebook-feed-pro/assets/img/placeholder.png)
//Ο άλλος //
Δεν θα περίμενα τα στόρι της για να
της στείλω μια αντίδραση, μια λέξη,
ούτε την ώρα του θανάτου στο γραφείο
που κόβει ο ήλιος χρυσοκίτρινες λωρίδες
τα λάπτοπ, τις καρέκλες, τους φακέλους,
δεν θα ζητούσα από την τουαλέτα
φωτογραφία με υγρά τα δάχτυλά της.
Θα μου αρκούσε, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος που—
Ο άλλος που βυθίζει στο τασάκι
ένα φεγγάρι σα νυχάκι που όλο σπάει
κι αφήνει ένα πόνο καυστικό
έναν ελάχιστο στο δέρμα πάνω πόνο
τις νύχτες που χαϊδεύουν τους λεκέδες
χέρια αδειανά στον λερωμένο τοίχο
όσο επιπλέει το δωμάτιο στο σκοτάδι
όσο χορεύει στο παρκέ πάνω η σκόνη
στρώνει τις τούφες της στις ράχες των βιβλίων
χώμα και τρίχες όμοια σώματα νεκρά
που δεν ενώνονται ποτέ μόνο καθίζουν
μόνο καθίζουν πότε σε εκτάσεις,
σε επιφάνειες, ώσπου έρχεται η μέρα
που σ’ ένα ροζ όλα τελειώνουν γάντι.
Θα μου αρκούσε λέω, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος, ο τρίτος, αυτός που περισσεύει.
Τη λειτουργία που επιτρέπει των σωμάτων.
Αυτός που οι δύο τόσο έχουν ανάγκη.
Που την αγάπη τη μετρά στην επιφάνεια.
*του Φωκά
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 - 2025
Πολύ όμορφη βραδιά, ελπίζουμε να το ευχαριστηθήκατε όσο εμείς 💚
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Alexis Koukias Ευχόμαστε να συναντηθούμε ξανά σύντομα 🌟
// Κάποιο τέλος //
«...η Αλεξάνδρα παράτησε το μισοτελειωμένο χειρόγραφο σκεπτική. Το βρήκε μέσα στην παλιά ξύλινη εταζέρα του διαμερίσματος. Η εταζέρα πήγαινε πακέτο με το σπίτι. Το μόνο έπιπλο που άφησαν οι προηγούμενοι ενοικιαστές πίσω, μαζί με αυτό το προσχέδιο διηγήματος. Της κίνησε την περιέργεια η ιστορία που διάβασε...»
*της Χρυσάνθης Σουκαρά
saligari.net/filoksenia/kapio-telos/
// Το ζήτημα με τις αποσκευές //
Οι αποσκευές ήταν πράγματι υπέρογκα πολλές· βαλίτσα, μπάκπακ, σακούλες με μικροπράγματα, το κουτί με το πικάπ, πού να χωρέσουν όλ’ αυτά στο μηχανάκι;
Εχτός αυτού, ήταν και βαριές. Κατάφορτες. Ευτυχώς που δεν ήρθα να σε πάρω απ’ τ’ αεροδρόμιο. Θα το σπάγαμε το καημένο το πρι-πρί.
Οι αποσκευές ήταν πολλές και βαριές. Δίκιο είχες, κι ας το νόμισα αρχικά δικαιολογία. Κι αμάξι να ’χα, άκρη πάλι δεν θα βγάζαμε.
Από ένα σημείο και μετά, οι αποσκευές των ανθρώπων είναι πάντα πολλές και βαριές, ασήκωτες.
Διγ.
| για τους βανδαλισμούς των εικόνων |
Ο βανδαλισμός πάντως έργων τέχνης έχει και μια άλλη πτυχή που δεν αναγνωρίζεται. Βανδαλίζοντάς τα δεν τα περιφρονείς ούτε τ’ αρνείσαι, κάνεις το ακριβώς αντίθετο ― αποδίδεις την πραγματική τους αξία, ομνύεις στην παντοδυναμία τους: ένα εικαστικό έργο έχει τη δύναμη ―δύναμη φονική, άρα παντοδύναμη― να δολοφονήσει τον ίδιο τον Θεό, να εξαφανίσει τον Θεό από τη συνείδηση των πιστών. Από εκεί απορρέει ο φόβος και η λύσσα της καταστροφής.
Ο βουλευτής που βανδάλισε τα έργα διαισθάνεται το διακύβευμα, το παιχνίδι που παίζεται πίσω από την πλάτη του: μαζί με την εξαφάνιση του Θεού ―αποτέλεσμα της εικαστικής αναπαράστασης― ξεθωριάζει και η πίστη ότι Αυτός κάποτε υπήρξε, ότι δεν ήταν τίποτε άλλο τελικά παρά ένα ομοίωμα του εαυτού του ― μια εικόνα.
*νσ
[ ΜΟΤΤΟ ΣΤΑ «ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΒΕΝΤΜΠΟΡΚ» ]
Τον καιρό τη φρίκης,
θα τραγουδάμε ακόμα;
Ναι θα τραγουδάμε:
το τραγούδι της φρίκης
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 - 2025
Σάββατο 15 Μαρτίου 2025
Προβολή & Συζήτηση: ΑΕΡΟΛΙΝ του Αλέξη Κουκιά-Παντελή
Με πολλή χαρά σας προσκαλούμε στην τέταρτη εκδήλωση της χρονιάς με καλεσμένο τον σκηνοθέτη Αλέξη Κουκιά - Παντελή ο οποίος επιστρέφει στο Σαλιγκάρι με την μικρού μήκους ταινία ΑΕΡΟΛΙΝ (2023). Μετά την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη.
Σας περιμένουμε 🍿!
* Κράτηση θέσης στο saligari.filoxenia@gmail.com
Περισσότερες πληροφορίες: fb.me/e/6peHbdJ57
// Το κανονικό ένα //
Βαρέθηκα να γράφω
σε πρώτο πρόσωπο·
Βαρέθηκα να γράφω
όλο για μένα,
γι’ αυτό το ένα
που είναι μισό·
Πότε θα γράψω για σένα·
Πότε θα γίνουμε το ένα
το κανονικό·
*ποίημα: γ.π.
[ Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη ]
Είμαι η θεά που ποθεί να σε κάψει
Στήνοντας γλέντια με σκιές και με λάμψεις
Βουλιάζω μέσ' στο μολυσμένο μετάξι
Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη
Είμαι θεός πληγωμένος, σακάτης
Γιος της φωτιάς, της βροχής και της στάχτης
Πιασμένος στον ιστό μιας γριάς αράχνης
Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη
Είμαστε ήρωες μιας άτολμης πράξης
Δυο ραγισμένοι αχώριστοι βράχοι
Καθηλωμένοι στη σκιά μιας ανάγκης
Μ' αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη