Επικοινωνία
Ακολουθήστε μας στα social media:
Προτάσεις συνεργασίας στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
Φόρμα Επικοινωνίας
// Ψυχολογία της πούτσας //
πονάς βρωμοπούτανο;
πονάς αλλά σ’ αρέσει
γουστάρεις πουτανάκι
εκείνη ούτε πόνο
ούτε γουστάρισμα καν
είναι μικρός αυτός να της θυμίσει τον πατέρα της
όταν τη χτύπαγε εκείνος
ένιωθε την επομένη τύψεις
την πήγαινε και της αγόραζε παιχνίδια
η αλληλουχία έγραψε
έψαχνε τώρα ευκαιρίες να τις φάει
*του Φωκά
Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ’αγόρασε
κανείς).
[…]
*Δ.Ι. Αντωνίου
[ Χάριν της ημέρας — Georgia O'Keeffe. Corn, No. 2, 1924. Oil on canvas ]
// αλεξανδρινοί λωτοί //
| κοινοπραξία |
φαντάζομαι να
χειρονομώ εμφατικά προς είδωλα από καιρό ξεχασμένα.
το σπίτι στην άκρη του δρόμου, δεν υπάρχει πια
αγριόχορτα έχουν φυτρώσει στα σπλάχνα του
οι γκρεμισμένοι τοίχοι πάλλονται από αθέατες μουσικές
τα ξεριζωμένα δέντρα μοσχοβολούν
παλεύω να εκδικηθώ με τη λησμονιά
Μάταιος Κόπος
ο κήπος φέρει τα ίχνη μας, κραυγές ουρανομήκεις
θωρώ στο στερνό κατώφλι όλα εκείνα,
τις ετεροχρονισμένες πρωτοχρονιές
τα λάθος ρολόγια που προσφέρουν τη στιγμιαία χαρά μίας αντίστροφης μέτρησης
τα ηχεία να τρίζουν
τις πόρτες και τα παράθυρα να βροντούν
όλοι μαζί, σα παιδία να χορεύουμε
να ηλεκτρίζονται οι μάλλινες κάλτσες στο χαλί τους χειμώνες
να καίγονται τα πέλματα στο μωσαϊκό τα καλοκαίρια.
Μητέρα, καταπίνεις ξανά βουβά τα ανθισμένα συρματοπλέγματα της καρδιάς σου
γοργά βαδίζεις, τη δική σου μητέρα λησμονάς
πλέκεις τα χέρια σου, ύστερα τρίβεις τα δάχτυλα σου σαν κάποιο καρύκευμα να θες να πασπαλίσεις προς τον ουρανό
αργαλειός τα άκρα σου τα άνω και τα κάτω
να μην προφτάσεις με το παρόν ν’ ανταμωθείς
γίνεσαι ορμητικό νερό, ποτάμι που κατρακυλά βίαια από τα βουνά
ακολουθώ την πορεία σου μέχρι να σε κάνω να αποκαλύψεις τα θραύσματα της δικής σου αλήθειας
μα εσύ επιμένεις να μπουκώνεις τον ειρμό και τον συνειρμό με αγάπη για τα παιδιά σου
καρυάτιδα, νησίδα και όρμος γίνεσαι
Μετατροπία (άνω τελεία) ·
Πατέρα σαν υψικάμινος φαντάζει η μορφή σου
πασχίζω να ξεφύγω απ’ τη σκιά της
η απόσταση που αποζητάς κόπασε
τρύπωσα στη μοναξιά σου,
κοινό μας κληροδότημα το γέλιο και το κλάμα
ένας γλυκόπικρος κλαυσίγελος, απόδειξη της συνενοχής μας .
Έξω αρχίζει να σουρουπώνει
(σκηνικό γνώριμο)
στρώνουμε το τραπέζι
ως συνήθως,
οι κινήσεις μας ιεροτελεστία φυσική, σχεδόν μηχανική
μιλάμε για τη δουλειά
έπειτα για μένα, για την πολιτική, για τον κόσμο
έπειτα καβγάς
η υπομονή πολυτέλεια περιττή στις συζητήσεις μας
«Λυπάμαι που γίνατε μεγάλοι,
που το χιόνι βλασφημάτε.
Μα περισσότερο, λυπάμαι εμένα
που βιάζομαι πολύ να μοιάσω σε σας,
να δείτε πως μεγάλωσα, να παρηγορηθείτε».
(Δεν) νοσταλγώ αυτές τις ξαφνικές και αυθαίρετες αγκαλιές
με τις αιχμηρές του απολήξεις
μονάχα το νανούρισμα, το γάλα που ‘γινε ελπίδα
πετάω στην αιθρία του θολωτού μου ονείρου ,στην τύρβη μίας πολύφωτης σιωπής
σποδός η ψυχή μου στο αιώνιο καμίνι της αγάπης σας
Ένα μοβ αγόρι κάποτε με ρώτησε τι είναι για μένα η οικογένεια
δεν απαντώ
ακροβατώ και τραμπαλίζομαι στο έχω και στο θα’θελα
ακόμα παλεύω να δεχθώ τα αντιθετικά και οξύμωρα σχήματα που συνυφαίνουν εμάς και τις αρχές μας
Γιατί οικογένεια είναι εκκίνηση νοητή
Αρχή νοήματος καινούργιου
Κοσμογονία στη χωροχρονική γραμμή της σύντομης ζωής μας
Ρίζα που απλώνεται από τα σπλάχνα και ξεχύνεται στο επέκεινα της σάρκας
Λέω την Αλήθεια λοξά
Σαν πλάσμα με φτερά και σαν παιδί
Να μην είναι θύελλα αισχρή
Ζεστή να μας κρατάει, ν’ αστράφτει σαν φως του δειλινού
Σε ξένα πελάγη σαν πουλί
Χτίζω οίκους νέους
Στο γένος δεν πίστεψα ποτέ.
*Ματρακούκα Ελευθερία Άννα/Στέργιος Τάκος
saligari.net/filoksenia/alexandrinoi-lotoi/
// Άλλη Αθήνα //
Ήταν η κακιά η ώρα και η χώρα η κακή
η Αθήνα όταν θυμώνει μοιάζει λίγο με γιορτή
καρναβάλι οργισμένο και μνημόσυνο γλυκό
λεωφόρος που θυμίζει θάλασσα ωκεανό
Η πόλη που την ξέρουμε αλλιώτικη φαντάζει
καθώς Φλεβάρης δειλινός φεύγει και ξεθωριάζει
Κι όπως καίγονται οι κάδοι στις οδούς των Εξαρχείων
ανεβαίνουν οι καπνοί τους στα ρουθούνια των Αγίων
Τα παιδιά μετά τους κρότους ανασαίνουν στις γωνιές
άγγελοι με σκουλαρίκια κι ανοιξιάτικες φωνές
Καθώς Φλεβάρης δειλινός φεύγει και ξεθωριάζει
η πόλη που την ξέρουμε αλλιώτικη φαντάζει.
*Μάγια
saligari.net/poihmata/alli-athina/
// Ο ήλιος //
Κοντεύει μεσημέρι·
ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά
και πυρπολεί τα κύτταρα του προσώπου σου.
Τα κύτταρα του προσώπου σου είναι μικροσκοπικά ζωάκια
που ο ήλιος μόλις τα ξύπνησε από τη χειμερία νάρκη.
Τα νιώθεις ένα προς ένα, καθώς ανεβάζουν πυρετό
και στριφογυρνούν δαιμονισμένα μέσα στο δέρμα σου.
Το πρόσωπο σου είναι σαν μια παλιά εικόνα
όπου ο ήλιος καρφώνει τώρα καινούρια αργυρή επένδυση.
Νιώθεις το ζεστό φύλλο του μετάλλου καθώς εφαρμόζει
πάνω στο ανάγλυφο του προσώπου σου·
νιώθεις το σφυρί του ήλιου καθώς πελεκάει
κάθε λεπτομέρειά του στο αγνό ασήμι.
Ο ήλιος σου κλείνει τα μάτια σαν παράτολμος εραστής.
Πίσω από τα βλέφαρά σου αντικρύζεις
ένα πυρακτωμένο κόκκινο πανί
που αργοκινείται σαν νωχελική σημαία
— ένα δωρεάν όνειρο της ημέρας,
που το βλέπεις όποτε θέλεις,
από τότε που ήσουν παιδί.
Ο ήλιος σου παίρνει και τη μιλιά
σε βουβαίνει
σε ναρκώνει
σε χωνεύει
σαν κάρβουνο μέσα στη στάχτη,
ώσπου να γίνεις και εσύ στάχτη.
*γ.π.
saligari.net/poihmata/ilios/
// Οι άντρες δεν αλλάζουν κουρέα //
«Ο Αργύρης έφυγε από την επιχείρηση» είπε βαριεστημένα και μηχανικά ο παραγιός του αιώνιου κουρέα μου. Φαινόταν απ’ τον τόνο του πως είχε βαρεθεί ν’ απαντά με την προκάτ αυτή φράση σ’ όσους τηλεφωνούσαν για να κλείσουν ραντεβού τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν τον πίστεψα. Ίσως είχαν κανένα ασήμαντο καβγαδάκι, τόσα χρόνια όρθιοι σε διπλανές καρέκλες, κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Ανθρώπινο.
Πώς έφυγε δηλαδή; Αφού ήτανε δική του η επιχείρηση. Αν ήταν κάποιος να φύγει, το λογικό θα ήταν να έφευγε ο νωχελικός παραγιός. Αφεντικά που αλλάζουν παραγιούς και βοηθούς υπάρχουν. Βοηθοί που αλλάζουν αφεντικά διώχνοντάς τα από την επιχείρησή τους, πρώτη φορά στα χρονικά. Ξεκάθαρα δεν έβγαζε νόημα. Αργά ή γρήγορα ο Αργύρης θα γυρνούσε.
Τρεις μέρες μετά το τηλεφώνημα πέρασα τάχα μου αδιάφορος από το κουρείο. Απίστευτο! Πρώτη φορά δεκαπέντε χρόνια τώρα ο Αργύρης έλειπε. Θα τρελαθούμε τελείως. Τουλάχιστον αυτός ο μικρός ύπουλος παραγιός, που πέραν πάσης αμφιβολίας ευθυνόταν για την εξαφάνιση του καλού μου του Αργύρη, δεν είχε αλλάξει ακόμα το όνομα στην ταμπέλα. Το όνομα στην ταμπέλα! Αυτό ήταν! Αργύρης Δίγκας. Άμα μαλώσανε και τα βρόντηξε, θα άνοιξε αλλού κουρείο ή έστω για ένα διάστημα θα ασκεί την τέχνη του κατ’ οίκον. Έβαλα το όνομα στο γκουγκλ ικανοποιημένος και ανακουφισμένος με τη σκέψη μου. Να που ελάχιστες φορές στη ζωή η τεχνολογία μπορεί να φανεί χρήσιμη. Τζίφος. Το ίντερνετ έβγαζε μόνο το κουρείο στον Κολωνό, αυτό που εγκατέλειψε απροειδοποίητα. Αλλά εχτός από το γκουγκλ υπάρχει και το φέισμπουκ. Ευτυχώς, ο Αργύρης διατηρούσε προσωπικό προφίλ. Του έστειλα ένα απελπισμένο μήνυμα, μια φωτογραφία των ακούρευτων μαλλιών μου και τη λακωνική ικεσία: «Αργύρη ελπίζω να είσαι καλά. Έμαθα ότι έφυγες από το κουρείο. Κουρεύεις κάπου αλλού; Σε χρειάζομαι».
Όσο περίμενα πάνω από το κομπιούτερ απάντηση από τον εξαφανισμένο κουρέα, σκεφτόμουν ότι δεν ήμουν έτοιμος για μια τέτοια απώλεια. Οι άντρες δεν αλλάζουν κουρέα. Βρίσκουν έναν, τους κάνει, και μέχρι να πεθάνουν πηγαίνουν σ’ αυτόν, κάνοντας ακριβώς το ίδιο κούρεμα. Δεν θα χρειαζόταν να αλλάξω βέβαια, αν ήταν κάτι σοβαρό, θα μου το είχε πει. Πελάτης από την τελευταία φορά που πήρε πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός, δεκαπέντε γεμάτα χρόνια. Είχαμε χτίσει σχέση εμπιστοσύνης εμείς, τυφλής. Αν για κάποιον λόγο έφευγε, θα με χαιρετούσε.
Αυτό δεν είναι λογοτεχνία. Είναι μια επείγουσα έκκληση για τον Αργύρη.
Διγ.
[ Ρολάν Μπαρτ — ξανά και ξανά. Και ξανά. (Ημερολόγιο πένθους, μτφρ. Κατ. Σχινά, Αθήνα, Πατάκη, 2010) ]
//Ο άλλος //
Δεν θα περίμενα τα στόρι της για να
της στείλω μια αντίδραση, μια λέξη,
ούτε την ώρα του θανάτου στο γραφείο
που κόβει ο ήλιος χρυσοκίτρινες λωρίδες
τα λάπτοπ, τις καρέκλες, τους φακέλους,
δεν θα ζητούσα από την τουαλέτα
φωτογραφία με υγρά τα δάχτυλά της.
Θα μου αρκούσε, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος που—
Ο άλλος που βυθίζει στο τασάκι
ένα φεγγάρι σα νυχάκι που όλο σπάει
κι αφήνει ένα πόνο καυστικό
έναν ελάχιστο στο δέρμα πάνω πόνο
τις νύχτες που χαϊδεύουν τους λεκέδες
χέρια αδειανά στον λερωμένο τοίχο
όσο επιπλέει το δωμάτιο στο σκοτάδι
όσο χορεύει στο παρκέ πάνω η σκόνη
στρώνει τις τούφες της στις ράχες των βιβλίων
χώμα και τρίχες όμοια σώματα νεκρά
που δεν ενώνονται ποτέ μόνο καθίζουν
μόνο καθίζουν πότε σε εκτάσεις,
σε επιφάνειες, ώσπου έρχεται η μέρα
που σ’ ένα ροζ όλα τελειώνουν γάντι.
Θα μου αρκούσε λέω, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος, ο τρίτος, αυτός που περισσεύει.
Τη λειτουργία που επιτρέπει των σωμάτων.
Αυτός που οι δύο τόσο έχουν ανάγκη.
Που την αγάπη τη μετρά στην επιφάνεια.
*του Φωκά
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 - 2025
Πολύ όμορφη βραδιά, ελπίζουμε να το ευχαριστηθήκατε όσο εμείς 💚
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Alexis Koukias Ευχόμαστε να συναντηθούμε ξανά σύντομα 🌟
