Ποιοι είμαστε
Κάθε προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι το Σαλιγκάρι έχει ναυαγήσει. Αποφασίσαμε λοιπόν να αποδεχτούμε ότι το Σαλιγκάρι είναι κάτι που αλλάζει διαρκώς κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι από πίσω του προσπαθώντας να το κατανοήσουμε και να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζει. Λένε πως, αν δεν μπορείς να ορίσεις κάτι, αρκεί να του αφαιρέσεις ό,τι περιττό – εκείνο που θα μείνει είναι η ουσία του:
Το Σαλιγκάρι είναι απολύτως ανεξάρτητο και παράγει πρωτογενές υλικό. Ασχολείται πρωτίστως με τον λόγο και επιδιώκει να χαράσσει καινούριες διαδρομές μέσα στη γλώσσα, την οποία δεν αντιλαμβάνεται ως ένα κλειστό, δεδομένο σύστημα· αντιθέτως, στη δυναμική κίνηση της γλώσσας βλέπει να εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι μετωνυμιών, μεταφορών και παρομοιώσεων, ένα παιχνίδι εικόνων, ήχων και λογοτεχνικών ηρώων – για αυτό και το καβούκι του ξεχειλίζει από ποίηση, φωτογραφίες, στίχους και τραγούδια. Δεν είναι όμως ούτε μουσικό εγχείρημα, ούτε φωτογραφικό ή ζωγραφικό, κι ας τα περιέχει όλα αυτά.
Το Σαλιγκάρι είναι μια συλλογικότητα ανθρώπων που διαβάζουν, ακούνε, παρατηρούν, συνομιλούν και γράφουν. Γράφουν για να καταλάβουν, για να επικοινωνήσουν, για να συνδεθούν και να συνδέσουν. Γράφουν γιατί αγαπούν την τέχνη. Τελικά γράφουν, γιατί αυτό μπορούν. Συγκινείται από τις ιδέες της συνύπαρξης και της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Επιθυμεί να συνδιαλλαγεί με το παρελθόν, και πιστεύει στην ανθρώπινη λογική και στην ελευθερία που προκύπτει μέσα απ’ τον κανόνα. Αλλά το ενδιαφέρει να υπάρχει στο παρόν και να προτείνει εναλλακτικές εκδοχές του.
Το Σαλιγκάρι πιστεύει και στην επιστήμη, απλώς όταν προσθέτει 2+2 βγάζει 5, διότι γνωρίζει πως η αλήθεια δεν είναι μία. Κάτι που μάλλον εξηγείται από την αξία που βλέπει στο παιχνίδι. Ο κόσμος παίζοντας ανακαλύπτεται – το Σαλιγκάρι πιστεύει πολύ σε αυτή την ιδέα, για αυτό και ο Homo-Ludens, ο άνθρωπος-παιχνίδι, είναι η αρχετυπική του φιγούρα. Στα μάτια του Homo–Ludens καθρεφτίζεται η αγωνία μιας διαρκούς ανακάλυψης. Ίσως γι’ αυτό και το Σαλιγκάρι δεν σταματά να ελπίζει – αν και συνήθως αποφεύγει να το ομολογήσει.
Το Σαλιγκάρι πέρα από τη διαδικτυακή του στέγη, τοποθετεί τη φυσική του παρουσία σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών κάπου στα Εξάρχεια. Εκεί συναντά τον Εαυτό του και τον Άλλον, μέσα από εκείνους τους τρόπους που αισθάνεται ότι το εκφράζουν.
Το Σαλιγκάρι δημιουργήθηκε από το παιδικό όνειρο δύο φίλων, το 2015.
Έκτοτε, κάθε μέρα κι από λίγο, βλέπει αυτό το όνειρο να ανθεί.
συντακτική ομάδα
Αναστασία
Η Αναστασία μπήκε στο Σαλιγκάρι για να γράψει, αλλά τελικά δεν έγραψε. Δεν την πειράζει όμως γιατί είναι η πρώτη που...
Διγ.
Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και...
ΝΣ
Γιατί γράφω στο Σαλιγκάρι; Κάτι γυρεύω – τι γυρεύω; Αφηγήσεις, ιστορίες – και τι διάολο σημαίνουν αυτά; Την κατοίκηση σε έναν κόσμο, ...
Σόφι λάιζ
Η Σόφι είναι ένα κορίτσι που διαβάζει, γράφει, τραγουδάει και μαθαίνει πιάνο σε παιδιά. Θα ήθελε να είχε σπουδάσει ...
Φωκάς
Μου αρέσει να τρώω, να καπνίζω και να αυνανίζομαι. Ανάμεσα, γράφω τραγούδια και ποιήματα, σε τραγικό τόνο...
// Οι άντρες δεν αλλάζουν κουρέα //
«Ο Αργύρης έφυγε από την επιχείρηση» είπε βαριεστημένα και μηχανικά ο παραγιός του αιώνιου κουρέα μου. Φαινόταν απ’ τον τόνο του πως είχε βαρεθεί ν’ απαντά με την προκάτ αυτή φράση σ’ όσους τηλεφωνούσαν για να κλείσουν ραντεβού τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν τον πίστεψα. Ίσως είχαν κανένα ασήμαντο καβγαδάκι, τόσα χρόνια όρθιοι σε διπλανές καρέκλες, κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Ανθρώπινο.
Πώς έφυγε δηλαδή; Αφού ήτανε δική του η επιχείρηση. Αν ήταν κάποιος να φύγει, το λογικό θα ήταν να έφευγε ο νωχελικός παραγιός. Αφεντικά που αλλάζουν παραγιούς και βοηθούς υπάρχουν. Βοηθοί που αλλάζουν αφεντικά διώχνοντάς τα από την επιχείρησή τους, πρώτη φορά στα χρονικά. Ξεκάθαρα δεν έβγαζε νόημα. Αργά ή γρήγορα ο Αργύρης θα γυρνούσε.
Τρεις μέρες μετά το τηλεφώνημα πέρασα τάχα μου αδιάφορος από το κουρείο. Απίστευτο! Πρώτη φορά δεκαπέντε χρόνια τώρα ο Αργύρης έλειπε. Θα τρελαθούμε τελείως. Τουλάχιστον αυτός ο μικρός ύπουλος παραγιός, που πέραν πάσης αμφιβολίας ευθυνόταν για την εξαφάνιση του καλού μου του Αργύρη, δεν είχε αλλάξει ακόμα το όνομα στην ταμπέλα. Το όνομα στην ταμπέλα! Αυτό ήταν! Αργύρης Δίγκας. Άμα μαλώσανε και τα βρόντηξε, θα άνοιξε αλλού κουρείο ή έστω για ένα διάστημα θα ασκεί την τέχνη του κατ’ οίκον. Έβαλα το όνομα στο γκουγκλ ικανοποιημένος και ανακουφισμένος με τη σκέψη μου. Να που ελάχιστες φορές στη ζωή η τεχνολογία μπορεί να φανεί χρήσιμη. Τζίφος. Το ίντερνετ έβγαζε μόνο το κουρείο στον Κολωνό, αυτό που εγκατέλειψε απροειδοποίητα. Αλλά εχτός από το γκουγκλ υπάρχει και το φέισμπουκ. Ευτυχώς, ο Αργύρης διατηρούσε προσωπικό προφίλ. Του έστειλα ένα απελπισμένο μήνυμα, μια φωτογραφία των ακούρευτων μαλλιών μου και τη λακωνική ικεσία: «Αργύρη ελπίζω να είσαι καλά. Έμαθα ότι έφυγες από το κουρείο. Κουρεύεις κάπου αλλού; Σε χρειάζομαι».
Όσο περίμενα πάνω από το κομπιούτερ απάντηση από τον εξαφανισμένο κουρέα, σκεφτόμουν ότι δεν ήμουν έτοιμος για μια τέτοια απώλεια. Οι άντρες δεν αλλάζουν κουρέα. Βρίσκουν έναν, τους κάνει, και μέχρι να πεθάνουν πηγαίνουν σ’ αυτόν, κάνοντας ακριβώς το ίδιο κούρεμα. Δεν θα χρειαζόταν να αλλάξω βέβαια, αν ήταν κάτι σοβαρό, θα μου το είχε πει. Πελάτης από την τελευταία φορά που πήρε πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός, δεκαπέντε γεμάτα χρόνια. Είχαμε χτίσει σχέση εμπιστοσύνης εμείς, τυφλής. Αν για κάποιον λόγο έφευγε, θα με χαιρετούσε.
Αυτό δεν είναι λογοτεχνία. Είναι μια επείγουσα έκκληση για τον Αργύρη.
Διγ.
[ Ρολάν Μπαρτ — ξανά και ξανά. Και ξανά. (Ημερολόγιο πένθους, μτφρ. Κατ. Σχινά, Αθήνα, Πατάκη, 2010) ]
![[ Ρολάν Μπαρτ — ξανά και ξανά. Και ξανά. (Ημερολόγιο πένθους, μτφρ. Κατ. Σχινά, Αθήνα, Πατάκη, 2010) ]](https://saligari.net/wp-content/plugins/custom-facebook-feed-pro/assets/img/placeholder.png)
//Ο άλλος //
Δεν θα περίμενα τα στόρι της για να
της στείλω μια αντίδραση, μια λέξη,
ούτε την ώρα του θανάτου στο γραφείο
που κόβει ο ήλιος χρυσοκίτρινες λωρίδες
τα λάπτοπ, τις καρέκλες, τους φακέλους,
δεν θα ζητούσα από την τουαλέτα
φωτογραφία με υγρά τα δάχτυλά της.
Θα μου αρκούσε, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος που—
Ο άλλος που βυθίζει στο τασάκι
ένα φεγγάρι σα νυχάκι που όλο σπάει
κι αφήνει ένα πόνο καυστικό
έναν ελάχιστο στο δέρμα πάνω πόνο
τις νύχτες που χαϊδεύουν τους λεκέδες
χέρια αδειανά στον λερωμένο τοίχο
όσο επιπλέει το δωμάτιο στο σκοτάδι
όσο χορεύει στο παρκέ πάνω η σκόνη
στρώνει τις τούφες της στις ράχες των βιβλίων
χώμα και τρίχες όμοια σώματα νεκρά
που δεν ενώνονται ποτέ μόνο καθίζουν
μόνο καθίζουν πότε σε εκτάσεις,
σε επιφάνειες, ώσπου έρχεται η μέρα
που σ’ ένα ροζ όλα τελειώνουν γάντι.
Θα μου αρκούσε λέω, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος, ο τρίτος, αυτός που περισσεύει.
Τη λειτουργία που επιτρέπει των σωμάτων.
Αυτός που οι δύο τόσο έχουν ανάγκη.
Που την αγάπη τη μετρά στην επιφάνεια.
*του Φωκά
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 - 2025
Πολύ όμορφη βραδιά, ελπίζουμε να το ευχαριστηθήκατε όσο εμείς 💚
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Alexis Koukias Ευχόμαστε να συναντηθούμε ξανά σύντομα 🌟
// Κάποιο τέλος //
«...η Αλεξάνδρα παράτησε το μισοτελειωμένο χειρόγραφο σκεπτική. Το βρήκε μέσα στην παλιά ξύλινη εταζέρα του διαμερίσματος. Η εταζέρα πήγαινε πακέτο με το σπίτι. Το μόνο έπιπλο που άφησαν οι προηγούμενοι ενοικιαστές πίσω, μαζί με αυτό το προσχέδιο διηγήματος. Της κίνησε την περιέργεια η ιστορία που διάβασε...»
*της Χρυσάνθης Σουκαρά
saligari.net/filoksenia/kapio-telos/
// Το ζήτημα με τις αποσκευές //
Οι αποσκευές ήταν πράγματι υπέρογκα πολλές· βαλίτσα, μπάκπακ, σακούλες με μικροπράγματα, το κουτί με το πικάπ, πού να χωρέσουν όλ’ αυτά στο μηχανάκι;
Εχτός αυτού, ήταν και βαριές. Κατάφορτες. Ευτυχώς που δεν ήρθα να σε πάρω απ’ τ’ αεροδρόμιο. Θα το σπάγαμε το καημένο το πρι-πρί.
Οι αποσκευές ήταν πολλές και βαριές. Δίκιο είχες, κι ας το νόμισα αρχικά δικαιολογία. Κι αμάξι να ’χα, άκρη πάλι δεν θα βγάζαμε.
Από ένα σημείο και μετά, οι αποσκευές των ανθρώπων είναι πάντα πολλές και βαριές, ασήκωτες.
Διγ.
| για τους βανδαλισμούς των εικόνων |
Ο βανδαλισμός πάντως έργων τέχνης έχει και μια άλλη πτυχή που δεν αναγνωρίζεται. Βανδαλίζοντάς τα δεν τα περιφρονείς ούτε τ’ αρνείσαι, κάνεις το ακριβώς αντίθετο ― αποδίδεις την πραγματική τους αξία, ομνύεις στην παντοδυναμία τους: ένα εικαστικό έργο έχει τη δύναμη ―δύναμη φονική, άρα παντοδύναμη― να δολοφονήσει τον ίδιο τον Θεό, να εξαφανίσει τον Θεό από τη συνείδηση των πιστών. Από εκεί απορρέει ο φόβος και η λύσσα της καταστροφής.
Ο βουλευτής που βανδάλισε τα έργα διαισθάνεται το διακύβευμα, το παιχνίδι που παίζεται πίσω από την πλάτη του: μαζί με την εξαφάνιση του Θεού ―αποτέλεσμα της εικαστικής αναπαράστασης― ξεθωριάζει και η πίστη ότι Αυτός κάποτε υπήρξε, ότι δεν ήταν τίποτε άλλο τελικά παρά ένα ομοίωμα του εαυτού του ― μια εικόνα.
*νσ
[ ΜΟΤΤΟ ΣΤΑ «ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΒΕΝΤΜΠΟΡΚ» ]
Τον καιρό τη φρίκης,
θα τραγουδάμε ακόμα;
Ναι θα τραγουδάμε:
το τραγούδι της φρίκης
ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ- ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2024 - 2025
Σάββατο 15 Μαρτίου 2025
Προβολή & Συζήτηση: ΑΕΡΟΛΙΝ του Αλέξη Κουκιά-Παντελή
Με πολλή χαρά σας προσκαλούμε στην τέταρτη εκδήλωση της χρονιάς με καλεσμένο τον σκηνοθέτη Αλέξη Κουκιά - Παντελή ο οποίος επιστρέφει στο Σαλιγκάρι με την μικρού μήκους ταινία ΑΕΡΟΛΙΝ (2023). Μετά την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη.
Σας περιμένουμε 🍿!
* Κράτηση θέσης στο saligari.filoxenia@gmail.com
Περισσότερες πληροφορίες: fb.me/e/6peHbdJ57
// Το κανονικό ένα //
Βαρέθηκα να γράφω
σε πρώτο πρόσωπο·
Βαρέθηκα να γράφω
όλο για μένα,
γι’ αυτό το ένα
που είναι μισό·
Πότε θα γράψω για σένα·
Πότε θα γίνουμε το ένα
το κανονικό·
*ποίημα: γ.π.
