Ι
Ιστορίες. Περνάμε τη ζωή μας ακούγοντας και βλέποντας ιστορίες. Η ιστορία μας είναι μια ιστορία ιστοριών – μια ιστορία των ιστοριών που συναντήσαμε τυχαία ή κάποτε διαβάσαμε. Διαλέγουμε την πιο ταιριαστή αφήγηση, την πιο ταιριαστή μυθοπλασία, την φοράμε στον εαυτό μας, στους γύρω μας, στα πράγματα που μας περιβάλλουν. Και έτσι πορευόμαστε. Έτσι προχωράμε – κυνηγώντας ιστορίες· ή λαθροβιώντας σε ιστορίες άλλων.
ΙΙ
Η τέχνη λέει ιστορίες. Είμαι οι ιστορίες μου. Άρα, είμαι τέχνη. Σχήμα παράλογο που φωλιάζει μπόλικη αλήθεια. Η φανταστική ζωή που ποτέ δεν ζήσαμε και πάντα την περιμέναμε· πρόσωπα με τα οποία είχαμε πάντοτε ραντεβού αλλά ποτέ δεν βρεθήκαμε. Κυνηγημένοι από αυτό το «ποτέ» και καρτερώντας αυτό το «αν» αγαπάμε την τέχνη, κάνουμε τέχνη – είμαστε τέχνη.
ΙΙΙ
«Α-κριτικά». Η κατηγορία αυτή στοχεύει στην ερμηνεία αυτού του είμαι μέσω της τέχνης. Στην αναζήτηση των φανταστικών παραλλαγών που η μυθοπλασία διενεργεί στο πραγματικό. Κριτικά σημειώματα για την καλλιτεχνική παραγωγή των ημερών μας ή του παρελθόντος που θα συμβάλλουν στην αποκάλυψη της φαντασματικής ζωής που ποτέ δεν ζήσαμε και από την οποία ξεπηδούν τα έργα τέχνης. Γιατί όμως «α-κριτικά»; Και γιατί όχι σκέτα «κριτικά»; Σε αυτό το στερητικό «-α» συμπυκνώνεται η πηγή του εγχειρήματος. «Α-κριτικά» γιατί δημιουργείται μια σχέση έλξης και απώθησης με την κοινώς εννοούμενη «κριτική»· όποια προσπάθεια απόστασης που θα εξασφαλίσει μια κάποια αντικειμενικότητα του γράφοντος δεν βρίσκουν θέση στην κατηγορία αυτή. Η έκφραση των υποκειμενικών απόψεων του συγγραφέα είναι ζητούμενο. Στο δεύτερο συνθετικό του όρου «κριτικά» εκφράζεται η αξίωσή μας τα κείμενα που θα στελεχώσουν την κατηγορία να βασίζονται στην τριμερή δομή περιγραφή-ανάλυση-ερμηνεία. Ιδωμένα μέσα από αυτό το μεθοδολογικό πρίσμα θεωρούμε ότι η κριτική ανάλυση θα κερδίσει την αποδεικτική ισχύ που της αρμόζει.
