Κάθε προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι το Σαλιγκάρι έχει ναυαγήσει. Αποφασίσαμε λοιπόν να αποδεχτούμε ότι το Σαλιγκάρι είναι κάτι που αλλάζει διαρκώς κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι από πίσω του προσπαθώντας να το κατανοήσουμε και να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζει. Λένε πως, αν δεν μπορείς να ορίσεις κάτι, αρκεί να του αφαιρέσεις ό,τι περιττό – εκείνο που θα μείνει είναι η ουσία του:

Το Σαλιγκάρι είναι απολύτως ανεξάρτητο και παράγει πρωτογενές υλικό. Ασχολείται πρωτίστως με τον λόγο και επιδιώκει να χαράσσει καινούριες διαδρομές μέσα στη γλώσσα, την οποία δεν αντιλαμβάνεται ως ένα κλειστό, δεδομένο σύστημα· αντιθέτως, στη δυναμική κίνηση της γλώσσας βλέπει να εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι μετωνυμιών, μεταφορών και παρομοιώσεων, ένα παιχνίδι εικόνων, ήχων και λογοτεχνικών ηρώων – για αυτό και το καβούκι του ξεχειλίζει από ποίηση, φωτογραφίες, στίχους και τραγούδια. Δεν είναι όμως ούτε μουσικό εγχείρημα, ούτε φωτογραφικό ή ζωγραφικό, κι ας τα περιέχει όλα αυτά.

Το Σαλιγκάρι είναι μια συλλογικότητα ανθρώπων που διαβάζουν, ακούνε, παρατηρούν, συνομιλούν και γράφουν. Γράφουν για να καταλάβουν, για να επικοινωνήσουν, για να συνδεθούν και να συνδέσουν. Γράφουν γιατί αγαπούν την τέχνη. Τελικά γράφουν, γιατί αυτό μπορούν.  Συγκινείται από τις ιδέες της συνύπαρξης και της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Επιθυμεί να συνδιαλλαγεί με το παρελθόν, και πιστεύει στην ανθρώπινη λογική και στην ελευθερία που προκύπτει μέσα απ’ τον κανόνα. Αλλά το ενδιαφέρει να υπάρχει στο παρόν και να προτείνει εναλλακτικές εκδοχές του.

Το Σαλιγκάρι πιστεύει και στην επιστήμη, απλώς όταν προσθέτει 2+2 βγάζει 5, διότι γνωρίζει πως η αλήθεια δεν είναι μία. Κάτι που μάλλον εξηγείται από την αξία που βλέπει στο παιχνίδι. Ο κόσμος παίζοντας ανακαλύπτεται – το Σαλιγκάρι πιστεύει πολύ σε αυτή την ιδέα, για αυτό και ο Homo-Ludens, ο άνθρωπος-παιχνίδι, είναι η αρχετυπική του φιγούρα. Στα μάτια του Homo–Ludens καθρεφτίζεται η αγωνία μιας διαρκούς ανακάλυψης. Ίσως γι’ αυτό και το Σαλιγκάρι δεν σταματά να ελπίζει – αν και συνήθως αποφεύγει να το ομολογήσει.

Το Σαλιγκάρι πέρα από τη διαδικτυακή του στέγη, τοποθετεί τη φυσική του παρουσία σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών κάπου στα Εξάρχεια. Εκεί συναντά τον Εαυτό του και τον Άλλον, μέσα από εκείνους τους τρόπους που αισθάνεται ότι το εκφράζουν.

Το Σαλιγκάρι δημιουργήθηκε από το παιδικό όνειρο δύο φίλων, το 2015.
Έκτοτε, κάθε μέρα κι από λίγο, βλέπει αυτό το όνειρο να ανθεί.