Μα τώρα πια μου είναι προφανές.
Πώς θα μπορούσε κάποιος να το προσπεράσει.
Ετούτη η απύθμενη πηγή, δική σου είναι- η πηγή της ευτυχίας.
Χωρίς εσένα κανείς δεν θα μπορούσε, κανείς δεν θα τολμούσε
την εμορφιά του δώρου ετούτου ν΄ αγαπήσει
την γοητεία του να ερωτευθεί.
Εσύ όμως, ολούθε τριγύρω μου καραδοκείς,
πιστός να μου θυμίζεις του Ονείρου την εφήμερη φύση.
Η εμορφιά του Ονείρου δεν ειν΄άλλη παρά ετούτη.
Η δική σου παρουσία προσδίδει ετούτη τη λάμψη ανάμεσα στις δυό αβύσσους,
δίδοντας νόημα στην καθημερινή μας εμπειρία.
Στην απουσία σου δεν θα ΄μουνα πιότερο από ένα σωρό με λάσπη κ΄αίμα,
στους αιώνες καταδικασμένος, ανίκανος να βιώσω την έκσταση του Δώρου.
Σ΄ευχαριστώ, σ΄ευγνομωνώ για το νόημα που μου δίνεις.
Είθε το γένος μου να λούσει, το μαύρο σου το φως.
Γιατί μονάχα εσύ Υιέ της αβύσσου, Μέγα Λυτρωτή
μόνον εσύ μπορείς τους πόνους και γιατρεύεις
μονάχα εσύ, μεγάλε Σωτήρα, σπεύδεις και ανακουφίζεις
αυτούς που κακουχίες αιώνια βαστάζουν
αφαιρώντας το δυσβάσταχτο φορτίο της ζωής τους.
Ταπεινά σε περιμένω και σιωπηλά αδημονώ
την ψυχή από την κόλαση,
του ΕΓΩ να λευτερώσεις.
X.
