Γράμμα στους Ιδανικούς Αυτόχειρες

Γράμμα στους Ιδανικούς Αυτόχειρες

Κι άμα βρισκόμουνα σε πόλεμο

για κάνα πούστη δεν θα πολεμούσα,

σκυφτός, γονατιστός σ’ ένα υπόγειο

θα ‘πινα όπιο

και με τους στίχους μου

δυο πέρδικες θα υμνούσα

 

Και αν ερχόταν ο εχθρός

και μου δίνε προνόμια και λούσα

ή της πατρίδας μου – αν ήμουν ήρωας σωστός –

και μου δίναν παράσημα ,

στο χώμα θα τα επέταα

και θα τα κατουρούσα

 

Δεν έχω τιμή ούτε τιμή

και δεν ξεχνώ τα ποιήματα, ωραία που σαν,

μα πάνω στου Ζαλόγγου τη στροφή

( που ναι μονάχη, όχι ζευγαρωτή)

χέρι εχθρού

ή χέρι φίλου θ’ άφηνα

και θα αυτοκτονούσα

 

Φωκάς .

 

 

 

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...