Κι άμα βρισκόμουνα σε πόλεμο
για κάνα πούστη δεν θα πολεμούσα,
σκυφτός, γονατιστός σ’ ένα υπόγειο
θα ‘πινα όπιο
και με τους στίχους μου
δυο πέρδικες θα υμνούσα
Και αν ερχόταν ο εχθρός
και μου δίνε προνόμια και λούσα
ή της πατρίδας μου – αν ήμουν ήρωας σωστός –
και μου δίναν παράσημα ,
στο χώμα θα τα επέταα
και θα τα κατουρούσα
Δεν έχω τιμή ούτε τιμή
και δεν ξεχνώ τα ποιήματα, ωραία που σαν,
μα πάνω στου Ζαλόγγου τη στροφή
( που ναι μονάχη, όχι ζευγαρωτή)
χέρι εχθρού
ή χέρι φίλου θ’ άφηνα
και θα αυτοκτονούσα
Φωκάς .
