Επιστολή στον Παύλο Παυλίδη

Αγαπημένε μου δειλέ, αγαπημένε μου τραυλέ, σταμάτα πια να ψάχνεις στα υπόγεια του τσίρκου. Η Θεσσαλονίκη δεν ξεσαλώνει πια και η φωτιά στο λιμάνι έχει σβήσει καιρό τώρα. Οι γαλάζιες νύχτες στα νησιά έγιναν μαύρες και το μόνο που μας έμεινε ακόμα είναι η ανάμνηση της ευτυχίας και αυτοί οι δαίμονες της ψυχής που μας τρώνε – μέρα τη μέρα – ότι πιο όμορφο έχουμε μέσα μας.

Εσύ όμως πάντα έβλεπες τους κάμπους σαν θάλασσες και τις πόλεις σαν καράβια που πλέουν μέσα σε αυτές.

Παύλο, ο δρόμος που διάλεξες δεν έχει τέλος το ξέρω ότι το ξέρεις! Όμως εσένα ο ουρανός αυτός πάντα σου έφτανε, και το μόνο που θες κάποια στιγμή να δεις τον ορίζοντα μέσα από δυο καταγάλανα μάτια που θα λούζει αυτή η εκκωφαντική ησυχία των χειμωνιάτικων πρωινών  στα νησιά .

Και ύστερα θα ξαπλώσεις, θα κοιτάς τον ουρανό και θα σαι εσύ ο βασιλιάς.

Όχι της σκόνης όμως!

Θα σαι ο βασιλιάς της ευτυχίας.

Γιαυτό σου λέω μην ανησυχείς… Όσο ο ήλιος συνεχίζει να ανατέλλει και όσο δύο μάτια που μας κοιτούν μπορούν και σταματάν ακόμα τον χρόνο, η ομορφιά δεν γίνεται να πεθάνει.

 

Φωτοκυνηγός

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Ανάσταση

Σιχαινόταν τα ταξίδια. Ακόμη περισσότερο σιχαινόταν τα ταξίδια την...

Amuse your mouth – Λογοτεχνικές μπουκιές

Εν αρχή ην ο λόγος...Αμ δε! Εν αρχή ην...

αλεξανδρινοί λωτοί

κοινοπραξία   φαντάζομαι να χειρονομώ εμφατικά προς είδωλα από καιρό ξεχασμένα. το σπίτι...

Άλλη Αθήνα

Ήταν η κακιά η ώρα και η χώρα η...