Αγαπημένε μου δειλέ, αγαπημένε μου τραυλέ, σταμάτα πια να ψάχνεις στα υπόγεια του τσίρκου. Η Θεσσαλονίκη δεν ξεσαλώνει πια και η φωτιά στο λιμάνι έχει σβήσει καιρό τώρα. Οι γαλάζιες νύχτες στα νησιά έγιναν μαύρες και το μόνο που μας έμεινε ακόμα είναι η ανάμνηση της ευτυχίας και αυτοί οι δαίμονες της ψυχής που μας τρώνε – μέρα τη μέρα – ότι πιο όμορφο έχουμε μέσα μας.
Εσύ όμως πάντα έβλεπες τους κάμπους σαν θάλασσες και τις πόλεις σαν καράβια που πλέουν μέσα σε αυτές.
Παύλο, ο δρόμος που διάλεξες δεν έχει τέλος το ξέρω ότι το ξέρεις! Όμως εσένα ο ουρανός αυτός πάντα σου έφτανε, και το μόνο που θες κάποια στιγμή να δεις τον ορίζοντα μέσα από δυο καταγάλανα μάτια που θα λούζει αυτή η εκκωφαντική ησυχία των χειμωνιάτικων πρωινών στα νησιά .
Και ύστερα θα ξαπλώσεις, θα κοιτάς τον ουρανό και θα σαι εσύ ο βασιλιάς.
Όχι της σκόνης όμως!
Θα σαι ο βασιλιάς της ευτυχίας.
Γιαυτό σου λέω μην ανησυχείς… Όσο ο ήλιος συνεχίζει να ανατέλλει και όσο δύο μάτια που μας κοιτούν μπορούν και σταματάν ακόμα τον χρόνο, η ομορφιά δεν γίνεται να πεθάνει.
Φωτοκυνηγός
