Την προηγούμενη Τετάρτη έλαβα μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή· το περιεχόμενό της ίσως να σοκάρει, ίσως να αγνοηθεί, ή ακόμη και να απαξιωθεί ως ανοησία, σε κάθε ενδεχόμενο όμως ρίχνει ένα κάποιο φως σε περιστατικά που έως και σήμερα παραμερίζονται ως ακατανόητα. Η δημοσίευση της επιστολής αυτής γίνεται κατόπιν δικής μου παροτρύνσεως στον αποστολέα υπό την προϋπόθεση να μην αποκαλυφθεί το όνομά του. Απ’ την ανάγνωση του κειμένου οι λόγοι γίνονται σαφείς. Αρκούμαι μονάχα να πω ότι γνωριζόμαστε εδώ και χρόνια, και, σε πείσμα των καιρών που περιφρονώντας την αλληλογραφία ως παλιομοδίτικο κατάλοιπο ενταφιάζουν τον λόγο στα βάραθρα της λήθης, εμείς διατηρούμε την εξέχουσα αυτή μορφή επικοινωνίας.
Ν.Σ.
Αγαπητέ μου Νίκο,
Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να δημιουργήσει αυτό για το οποίο δεν θα είναι ποτέ σε θέση ο ίδιος να το εξοντώσει και όπου η διάσωσή του θα τον διασώζει από την παλίρροια των αλλεπάλληλων καταστροφών που είναι καταδικασμένος αναπότρεπτα να υφίσταται; Θα βρούμε άραγε ποτέ το σθένος να κοιτάξουμε αυτή την αδάμαστη απεραντοσύνη που είναι ικανή να μας αλλάξει τα μυαλά αφού πρώτα μας τα πάρει; Και αν ναι, ποιος μπορεί να εγγυηθεί για τη συμβατότητα μιας τέτοιας διαδρομής με τα κοινώς εννοούμενα ήθη; Σκόρπιες απορίες επ’ αφορμής των πρόσφατων περιστατικών που θα σου εξιστορήσω.
Πιθανότατα θα χεις ακούσει για το λαϊκό παραλήρημα των ημερών σχετικά με τον Phylax, το γλυπτό που φιλοτεχνήθηκε πριν από κάποιους μήνες και υποτίθεται ότι αναπαριστά τον Σατανά. Η κατεδάφισή του προχθές το βράδυ ύστερα από επίθεση “αγνώστων” είναι το φυσικό επακόλουθο απ’ τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων, οι οποίοι όντες πολύ τρομοκρατημένοι θεωρούν ότι το γλυπτό, που στα μάτια τους ανακαλεί ξεκάθαρα τον Σατανά και τις συνδηλώσεις του, είναι ο οιωνός για την έλευση του Αντίχριστου. «Καλά και αυτό δικαιολογεί όλη αυτήν την τρέλα;», δίκαια θα αναρωτηθείς. Και πράγματι, με δεδομένο ότι η αδιαφορία για τα θρησκευτικά ζητήματα με τον καιρό όλο και μεγαλώνει, επόμενο είναι οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις να χάνονται ανεπιστρεπτί. Πώς είναι δυνατόν οι συμπολίτες μας, με ένα αξιοθαύμαστο συντονισμό κινήσεων, να αντιδρούν τόσο έντονα στη θέα αυτού του γλυπτού;
Μη μπορώντας λοιπόν να κατανοήσω πώς έτσι ξαφνικά παραφρονήσανε νομίζοντας ότι θα μας έρθει ο Σατανάς σκέφτηκα ότι είναι φρονιμότερο, αντί να χλευάζω την βλακεία τους, να ψάξω λίγο καλύτερα τα γεγονότα. Η ερμητική διάσταση των πραγμάτων έχει πάντα μια κάποια γοητεία.
Και όντως, ψάχνοντας αλλά και παρατηρώντας τις αντιδράσεις γύρω μου προέκυψαν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Το συμπέρασμα είναι το εξής: η ξαφνική αυτή απόγνωση μπορεί να κατανοηθεί μονάχα σε συνάρτηση με προγενέστερα γεγονότα, τη γνωστοποίηση των οποίων η κοινή γνώμη έντεχνα και παρατεταμένα απέκρυψε υπό τον φόβο μίας ανεπιθύμητης ολοκληρωτικής παράκρουσης των αρμών της κοινωνικής συνοχής. Η κατάρρευση του γλυπτού δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την αντίδραση απεγνωσμένων πολιτών οι οποίοι, αδύναμοι να ερμηνεύσουν την ακατανόητη πραγματικότητα που τους περιβάλλει και πνιγμένοι απ’ την αίσθηση μιας συνεχώς αναβαλλόμενης αλλά πανταχού παρούσας επικείμενης καταστροφής επιδόθηκαν σε ένα τυφλό, μανιασμένο, απονενοημένο πόλεμο απέναντι σε κάτι που ουδεμία σχέση έχει με αυτό που πράγματι πυροδότησε τις αντιδράσεις τους.
Τα τελευταία δύο χρόνια ο κόσμος έχει τρομοκρατηθεί από την αναβίωση σατανιστικών τελετών. Λατρευτικά τυπικά, ιεροσυλίες και πιθανότατα τελετές μαύρης μαγείας. Κάποιοι μιλάνε και για θυσίες μικρών παιδιών· εγώ δεν το πιστεύω, δεν τους βολεύει άλλωστε να πάρει τέτοιες διαστάσεις το θέμα. Όλη η ιστορία ξεκινάει από τον κλήρο και από την αναζωπύρωση μίας μορφής διχογνωμίας στον εσωτερικό πυρήνα της εκκλησιαστικής κοινότητας σχετικά με τη φύση και την προέλευση του κακού και σταδιακά μεταστοιχειώνεται σε μία προσπάθεια μερίδας ιερέων να πείσουν ότι αν κάποιος δεν μπορεί να γίνει άγιος, εκείνο που απομένει είναι να γίνει σατανιστής. Πόσο δύσκολο είναι νομίζεις άτομα που άλλοτε πίστευαν με όλη τους την δύναμη στον Σωτήρα και την έλευσή Του, όντες ματαιωμένοι απ’ τις κακουχίες και την μη ανταπόδοση των θυσιών τους να κάνουν ικεσίες στο αντίπαλο δέος; Πόσο απέχει άραγε το φως απ’ το σκοτάδι, ειδικά όταν οι ακτίνες του ήλιου γίνονται ανυπόφορες πλέον στα μάτια του πιστού; Αντί λοιπόν να μάθει κανείς να κοιτά το φως, ας μάθει μια ώρα αρχύτερα να βλέπει μέσα απ’ τα έγκατα του σκότους. Ο Σατανάς, ο έκπτωτος Άρχάγγελος, είναι ο μεγάλος διαχειριστής του σκότους και του κακού και επιτάσσει όσοι συμμαχούν μαζί του, και τον λατρεύουν, να το κάνουν εν γνώσει τους. Ο νόμος του Σατανισμού ζητάει όμως από τον εκλεκτό του κακού να κατέβει ως το τελευταίο σκαλί της αμαρτίας. Κάπως έτσι προετοιμάζεται το πέρασμα στην άλλη όχθη. Κάπως έτσι ο πιστός, με οικείες πλέον δυνάμεις, φτάνει στην θέωση μέσα από ένα Χριστιανισμό με αντεστραμμένα πρόσημα.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση επιτείνει την ήδη κοχλάζουσα αγωνία συνιστώντας την βολική πρόφαση μίας πλήρως αποσυντονισμένης κοινότητας· αυτή είναι η αλήθεια και αυτοί που ξέρουν τρέμουν και ωρύονται κρυφά πνίγοντας την ταραχή τους ή μασουλώντας τα νύχια τους μέσα στη φρίκη και στην αγωνία. Ή γράφουν απελπισμένα γράμματα και επιστολές στον Θεό ζητώντας του να επέμβει το συντομότερο αποτρέποντας το απευκταίο. Ξέρουν όμως ότι το πλήρωμα του χρόνου έχει φτάσει.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να εξοβελιστούν παραδεχόμενοι ότι «είναι μια κακοστημένη απάτη» και ότι «είναι αδύνατον να πραγματοποιείται κάτι τέτοιο τον 21ο αιώνα». Και εγώ ήμουν ένας απ’ αυτούς. Τα περιστατικά όμως μιλάνε από μόνα τους· υπάρχει κάτι, όταν γίνεται λόγος γι’ αυτό και όταν άνθρωποι δρουν υπό συγκεκριμένες επιταγές. Η πραγματικότητα του Σατανισμού είναι αναμφισβήτητη από τη στιγμή που υπάρχουν γεγονότα που το επιβεβαιώνουν.
Το τελευταίο χρόνο έχουν λεηλατηθεί δεκαπέντε εκκλησίες της Αρχιεπισκοπικής περιφέρειας των Αθηνών κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εορτών. Οι θύτες βεβηλώνουν εικόνες, ζωγραφίζουν πεντάλφες αντεστραμμένες στους τοίχους, σχεδιάζουν με τα αναμμένα κεράκια απ’ τα μανουάλια εβραϊκές φιγούρες της Καμπάλα σχηματίζοντας τη λέξη «Leviathan» και τέλος, κλέβουν τη θεία κοινωνία από το άγιο δισκοπότηρο. Και το ερώτημα είναι: γιατί οι ιερόσυλοι κλέβουν τη θεία κοινωνία; Η απάντηση είναι ότι τους χρησιμεύει στην κατασκευή φίλτρων για την προετοιμασία δικών τους κοινωνιών, αφού το ψωμί συμβολίζει τη σάρκα του Ιησού και το κρασί το αίμα Του.
Το δεύτερο περιστατικό αφορά τη μυστική αδελφότητα σατανιστών που ηγείτο ένας βέβηλος ιερέας και ο οποίος, απ’ ό,τι έμαθα αργότερα, έθετε τους κανόνες και τα τελετουργικά της Μαύρης Θείας Λειτουργίας. Η καχυποψία των κατοίκων αλλά και το βεβαρυμμένο παρελθόν του συγκεκριμένου παπά (είχε εκδιωχθεί κακήν κακώς απ’ το Άγιο Όρος) ήταν αρκετά ώστε να συλληφθεί επ’ αυτοφώρω τελώντας τη Μαύρη Λειτουργία», να τεθεί αρχικά στην δικαιοδοσία του εκκλησιαστικού δικαστηρίου (εκεί αποφασίστηκε η καθαίρεσή του) και να παραπεμφθεί ακολούθως στα ποινικά αρμόδια όργανα του κράτους. Οι ομολογίες που έχουν δει το φως είναι συγκλονιστικές: ο ιερέας προσήλκυε αγόρια και κορίτσια εκμεταλλευόμενος την περιέργειά τους για την εξερεύνηση άγνωστων σκοτεινών δυνάμεων, τους υπνώτιζε προσπαθώντας να κάνει μάγια, έφτιαχνε διάφορα ξόρκια και βότανα με τα οποία υποτίθεται ότι απελευθέρωνε τους χριστιανούς απ’ την προηγούμενη τους πίστη και τέλος είχε αναγκάσει τους μυημένους να κάνουν τατουάζ κάτω απ’ τις πατούσες τους το σημείο Σταυρού για να μπορούν να ποδοπατάνε πάντα τον Σωτήρα. Το ίδιο είχε κάνει και αυτός.
Κάπως έτσι εξηγείται λοιπόν, φίλε μου, ο παροξυσμός αντιδράσεων κατά του Phylax. Και να ‘σαι σίγουρος ότι όσο πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα (προσφιλής περίοδος για ιεροσυλίες), όλο και περισσότερο η αγωνία θα εντείνεται και όλο και κάποιον Phylax θα βρούνε πάλι για να γκρεμίσουν.
Τους χαιρετισμούς μου στον Πέρση και στους γονείς σου.
Δικός σου