Χριστουγεννιάτικο

Με την Αναστασία συγκατοικούμε εδώ και δύο περίπου χρόνια στο Παγκράτι. Ένα από τα προβλήματα που έχουμε κληθεί να αντιμετωπίσουμε μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, είναι η κακή ρύθμιση του φωτισμού στις σκάλες, από τον ηλεκτρολόγο κύριο Ευθύμη, με αποτέλεσμα να σβήνει πολύ γρήγορα και τα τελευταία μας βήματα στα σκαλιά να γίνονται μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Φίλοι, συγγενείς και ντελιβεράδες παραπονιούνται συχνά διότι σκουντουφλάνε κι αυτοί κάθε φορά που θα επισκεφτούν το διαμέρισμά μας. Αλλά κι εμείς τις περισσότερες φορές καταλήγουμε να βρίζουμε τον δύστυχο κυρ Ευθύμη, για την άβολη και δύσκολη συνθήκη που έχει επιφέρει στη ζωή μας το μικρό του σφάλμα.
Παρ’ όλα αυτά, όταν μπαίνουμε επιτέλους στο σπίτι, ένα συναίσθημα μικρής νίκης μας πλημμυρίζει, μιας που καταφέραμε να ανέβουμε το σκοτεινό κι επικίνδυνο στρίψιμο της σκάλας για ακόμη μια φορά!
Παρατήρησα λοιπόν πως τον τελευταίο καιρό, όποτε τυχαίνει να γινόμαστε αποδέκτες των παραπόνων από φίλους, συγγενείς και ντελιβεράδες, μετά το συγκαταβατικό “Ναι, το ξέρουμε, θα το φτιάξουμε κάποια στιγμή” που σχεδόν μας βγαίνει αυτόματα πια, ανταλλάσσουμε ένα πονηρό -και καθόλου συγκαταβατικό- χαμόγελο.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως είμαστε ολίγον τι drama queens ή απλώς αναβλητικές, πάντως καμία ενέργεια δεν έχει ξεκινήσει ως προς τη διόρθωση του τεχνικού προβλήματος.

Αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο για εκείνη. Και για όλες τις φορές που ανεβήκαμε τις γεμάτες σκοτάδι σκάλες.