Υπάρχει ο κραδασμός ενός άστρου πάνω απ΄ ο,τι επιχειρεί την ανθρώπινη επαφή και υπερήφανα την αποφεύγει αμέσως, όπως τα κοριτσάκια (τελευταία η κόρη των φίλων μου Arshil και Agnes Gorky έντεκα μηνών, μια τόσο αθώα νεράιδα, γυρίζει την πλάτη της με ύφος απόλυτα προσβεβλημένο όταν έκανα πως θα της πιάσω το χέρι, για να ξανάρθει με μάτια κάθε φορά πιο λαμπερά και να εκλιπαρήσει, επιστρατεύοντας όλη της τη χάρη και τη γοητεία, ο,τι απέφευγε) ή ακόμη όπως αυτές οι νυφίτσες, άλλες καφετιές, άλλες άσπρες, που είδαμε όχι μακριά από δω σ’ ένα εκτροφείο και καθώς περνούσαμε μπροστά από τα αραδιασμένα κλουβιά τους με την ίδια βιασύνη πήγαιναν να τρυπώσουν στα καταφύγιά τους, και πάλι βγαίναν από κει και μας παίρναν από πίσω για να ‘ρθουν να μας εξετάσουν από πολύ κοντά. Η ποιητική σκέψη, ασφαλώς, αναγνωρίζει μια μεγάλη πνευματική συγγένεια μ’ αυτήν την συμπεριφορά…
Απόσπασμα από το έργο του Andre Breton “Αρκάνα 17” σε μετάφραση του Στέφανου Ν. Κουμανούδη
