Ας υποθέσουμε πως αφού έχεις περάσει μια ζωή γράφοντας με το δεξί σου, σε μία αιφνίδια παρόρμηση έμπνευσης και με μόνο σκοπό τη δημιουργία εκ του μηδενός, πιάνεις να γράψεις με το αριστερό. Στην αρχή αντικρίζεις ότι περιμένεις: καραγκιοζάκια που έχουν μακρινή συγγένεια με τους αλφαβητικούς χαρακτήρες. Μετά από λίγο διάστημα όμως δεν μπορείς να αντισταθείς στην απόλαυση του να καταφέρνεις να γράψεις λεξούλες και προτάσεις που αν τις έφτιαχνες με το «καλό» σου χέρι, θα σου δημιουργούσαν στην καλύτερη περίπτωση απέχθεια για την στερεοτυπία τους.
Η έλλειψη στην ποιότητα γραφής του αριστερού σου χεριού μεταβάλλεται ξαφνικά στο αντικείμενο του θαυμασμού σου. Τότε ακριβώς είναι που πρέπει να ξαναπιάσεις το μολύβι με το δεξί σου και να θεωρήσεις το περιστατικό ως απλώς διασκεδαστικό. Γιατί άμα δεν το κάνεις, θα ερωτευτείς αυτά τα πρωτόγονα καραγκιοζάκια… την ομορφιά τους… και τον τρόμο που αποπνέουν.
Larns Von Trier
Κοπεγχάγη, Ιούλιος 1994
