Εξ υπαρχής οι διαθέσεις της ψυχής σύντονες απολύτως με την υφή των ημερών που γεύομαι και διανύω και με των μετεώρων τα αδιάγνωστα παιχνίδια, τα χρώματα του ουρανού, τις φωταύγειες και τις σκοτοδίνες. Κατάλοιπα αταβισμού, απόηχοι της πρώτης πλάσης, ρυθμίζουν τα κύματα και τα ρίγη που συνταράζουν τα έγκατα του ατομικού μου «είναι» και μιμητικά, σαν τέχνη με σφύζοντα καμβά το πρόσωπο και την καρδιά, αποτυπώνονται οι καιροί, του ήλιου το άδολο μειδίαμα και η θάλασσα η φέρελπις, η απ-αίσια γεύση της άνευρης, αδιάκοπης ψιχάλας, η βαριά θλίψη του μαύρου νεφελώματος, η παγερή δυσθυμία ενός κρύου πρωινού, η αυτοχειριαστική εσωστρέφεια ενός άφωτου δειλινού. Οι χρόνοι οι απροσμέτρητοι που ατέρμονα παρέρχονταν και έθρεψαν το πνεύμα, ο θρίαμβος του ελλόγου και των επιστημών και η διεύρυνση του νου, το βάθεμα της σκέψης, του ήθους η καλλιέργεια, δεν μπόρεσαν τον άνθρωπο να απεξαρτήσουν από τη φύση και να λαξεύσουν με σμίλη τους τον ορθολογισμό το «θέλω» και το «αισθάνομαι», ώστε να γίνει κύριος έναντι του ζωώδους, χειραγωγός του πάθους του, διαφεντευτής των ψυχικών του τάσεων, των παρορμήσεων ελεγκτής· μόνο παρέμεινε έρμαιο των αλλαγών και των απρόβλεπτων τροπών, άθυρμα μετεωρολογικό, μία γλήνη ευεπίφορη στου καιρού τις επιταγές. Να, δες και πώς το σήμερά μου είναι θολό και ομιχλώδες, πώς είναι ο νους σε σύγχυση και πώς αμφίθυμος ταλαντώνεται ανάμεσα στην απορία και τη σιγουριά, άρνηση και κατάφαση με μέσο τους το «ίσως», με αφετηρία και τερματικό σταθμό την ελπίδα και την απόγνωση, πίσω από την κρυψίνοια της πρωινής αχλύος, πίσω από το ημιδιαφανές προπέτασμα ημέρας αινιγματώδους. Και κρέμεται αυτή η καταχνιά – ώσπου να ξεδιαλύνει – βαριά κουρτίνα μέσα μου, σκιά ανησυχίας· μα είναι συνάμα και άλλοθι, τεκμήριο αυτοαθωωτικό για όσα μού φέρουν οι ώρες – και όπως θα τα πραγματευτώ– για λόγια και έργα αιχμηρά – και όπου θα τα στρέψω – για όσα αντικρουόμενα θα νιώσω και θα συλλογιστώ – και όπως θα τα ερμηνεύσω. Εσύ όμως μη σπεύσεις διόλου με επίθετα οριστικά, σκαιά και ανελαστικά να με σκιαγραφήσεις – το ξέρεις και απ’ τις δικές σου διαδρομές πως στη διαδοχή των ημερών, στην αλληλουχία των καιρών, καθώς άφευκτα θα ενδίδω, αύριο θα είμαι άλλος έχοντας μόνη σταθερά του ψυχισμού το ασταθές και το ρευστό περίγραμμα.
Σ. Α.Λεξανδρεύς