Αντιπαθώ από καρδιάς τους ανθρώπους που λένε ότι δεν τους αρέσουν οι εκπλήξεις.
Εκείνα τα μίζερα ανθρωπάκια που παραδέχονται ευθαρσώς την προτίμησή τους στη συντήρηση της πλήξης τους. Τους αντιπαθώ και τους συμπονώ παράλληλα. Γιατί ξέρω πως η αποστροφή τους απέναντι στην έκπληξη δεν αποτελεί εκδήλωση μιας επιθυμίας να παραμείνει το περιβάλλον τους αναλλοίωτα πληκτικό. Αποτελεί μια παραδοχή. Την παραδοχή πως αυτοί οι ίδιοι είναι οι δεξαμενές της μιζέριας που κάνουν το περιβάλλον τους εχθρικό σε οποιαδήποτε διαταραχή των νερών, σε οποιοδήποτε τυχαίο ανακάτεμα της τράπουλας. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι δειλία, φόβος ή μια άνευ όρων υποταγή στις επιταγές του νόμου της αδράνειας. Αυτό που ξέρω είναι ότι έρχεται σε αντίθεση με τη φύση της ίδιας τη φύσης. Με τη θεμελιώδη τυχαιότητα που συνοδεύει την εμφάνιση του ενός ή του άλλου ενδεχομένου. Με την αέναη κίνηση που χαρακτηρίζει κάθε ένα ξεχωριστά συστατικό του σύμπαντος. Στην τελική δεν τους καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω τι θα πει «δε μου αρέσουν οι εκπλήξεις». Είναι σαν να λες «δε μου αρέσει το οξυγόνο». Όχι, δεν είναι οι εκπλήξεις αυτές που δε σας αρέσουν. Είναι η ζωή. Αυτό το μυστήριο αποτέλεσμα μια αλληλουχίας απρόβλεπτων γεγονότων που μας δίνει ένα παράθυρο και την ικανότητα να αντιληφθούμε με κάποιον τρόπο τον κόσμο. Δεν το θέλετε ρε το παράθυρο. Θέλετε κλειστά πατζούρια και μόνο τοίχους.
Έτσι την καταλαβαίνετε τη ζωή. Γι’ αυτό δε σας αρέσει.
Στεφ
Η φωτογραφία της μίας και μοναδικής Αφροδίτης Alasaad