Η νίκη και η διαχείριση

Από την αφετηρία του νέου έτους, σήμερα επέλεξα να κάνω το πρώτο μου γράψιμο. Θεώρησα πως όσο προχωρά η δίνη της μεταμοντέρνας εποχής, όλα τα παραδοσιακά και τα θέσφατα περιττεύουν. Δε με βρίσκει δα και σύμφωνο μια τέτοια στάση, αλλά υποτάσσομαι σε αυτήν. Τίμιος αμνός του ρεύματος και της εποχής. Άλλωστε όπως επεσήμανε και ένας φίλος πρόσφατα, πρέπει να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες πάντοτε, ακόμα και σε αυτές που δε μας αρέσουν. Έτσι ξεγελάμε την φυσική επιλογή και επιβιώνουμε λίγο παραπάνω. Γνήσιοι χαμαιλέοντες χωρίς φρονήματα, χωρίς ηθικά και ιδεολογικά δεκανίκια. Διασώστες της αναπηρίας στην ολοένα και εξελισσόμενη κοινωνία των αρίστων και των τέλειων. Των ανθρωπιστών και των αλτρουιστών. Των προοδευτικών και των μη προγονόπληκτων. Των ελπιδοφόρων.
Οι καιροί αυτοί, των Θαλυσίων του 2015 απέδειξαν πως υπάρχουν (ανάμεσα σε πολλές άλλες) δύο κατηγοριοποιήσεις στις οποίες υποβάλλει ο εναργής παρατηρητής το ανθρώπινο γένος. Στους θερμόαιμους και τους νικητές. Σε αυτούς δηλαδή που η αλλαγή, τους κάνει να βιώνουν το μεθύσι της υπεροχής και σε αυτούς που το μεθύσι αυτό είναι τόσο ανεπαίσθητο, που δεν το νιώθουν καν. Έχουν ανοχή στο θρίαμβο είτε επειδή τον έχουν ξαναζήσει -άρα δεν τους εντυπωσιάζει- είτε επειδή γεννήθηκαν με αυτόν στον γενετικό τους κώδικα. Δύο κατηγορίες ανθρώπων που παρουσιάζουν υψηλό και επίκαιρο ενδιαφέρον. Φανερώνουν πολλά και σημαίνοντα για την ανθρώπινη φύση, για το ιδεολόγημα της νίκης και τέλος, για τους στόχους αυτού του πλανήτη.
Αρχικά, η κατάτμηση αυτή καταδεικνύει σε πρώτο βαθμό την οντολογία της κατάκτησης αναφορικά με τον homo sapiens. Υπάρχουν a priori νικητές και χαμένοι. Κάτι τέτοιο είναι εύκολο να το σκεφτεί κανείς τόσο στο επίπεδο του νόμου της ζούγκλας όσο και στην σπισιστική απόδειξη της επικράτησης του ανθρώπινου είδους στην υδρόγειο. Η γενεαλογία των νικητών αυτών, βαστάει ήδη από τους πρώτους ανθρώπους· αυτούς που στο επίπεδο της φυλής είχαν ηγετικές θέσεις. Η ιστορία έχει αποδείξει -καλώς ή κακώς- πως η εξουσία είναι κληρονομικό χαρακτηριστικό, και ακόμα κι όταν ανατρέπεται επιστρέφει σε αυτό το status quo πολύ σύντομα. Άλλωστε εξουσία από εξουσία δε διαφέρει. Πίσω στο θέμα μας, ωστόσο. Οι νικητές αυτοί, οι πρώτοι νικητές του ανθρώπινου γένους υιοθέτησαν αυτή τη συμπεριφορά και την κληροδότησαν στους επιγόνους τους. Επιγόνους μάλιστα, με τους οποίους ενίοτε δεν έχουν καν συγγενική σχέση εξ αίματος, αλλά εξ αγχιστείας, μιας και η εξουσία, η δύναμη, η νίκη, είναι αυτό που τους ενώνει και τους ανεβάζει στις νεφέλες του στερεώματος. Υποκατηγορία αυτών, οι εθισμένοι στη νίκη. Ο εθισμός στη νίκη δημιουργείται άμα τη εμφανίσει της. Μια φορά νικητής, πάντοτε νικητής. Κοινός παράγοντας των δύο αυτών ανθρώπινων συρμών, η ορθή διαχείριση της νίκης. Κάτι που θα εξεταστεί παρακάτω.
Στον αντίποδα εντοπίζουμε την έτερη ομάδα. Αυτούς που ονομάσαμε θερμόαιμους. Μια νύξη έγινε ήδη σε αυτή την ομάδα. Η κατηγοριοποίηση των θερμόαιμων σε νέα κατηγορία είναι καταχρηστική σε ένα βαθμό. Ωστόσο ένα τμήμα αυτού του πλήθους που ονομάσαμε, όπως ονομάσαμε, αποσχίζεται από τον καταχρηστικό ορισμό και επιβεβαιώνει την αυτόνομη κατηγοριοποίηση. Εξηγούμαι παρακάτω για να γίνει σαφέστερο αυτό το ομολογουμένως ομιχλώδες σημείο: Πρώτα αναφορικά με το καταχρηστικό τμήμα της κατηγοριοποίησης, θερμόαιμοι ονομάζονται εκείνοι που δεν έχουν ξαναβιώσει τη νίκη και όταν τη βιώνουν βρίσκονται σε μια εκστατική κατάσταση υπεροχής. Αποτέλεσμα αυτού (της απουσίας γνώσης για τη διαχείριση της νίκης), είναι οι εσφαλμένες κινήσεις και η αυτοϋπονόμευση. Το καταχρηστικό κομμάτι, έγκειται στο γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι, όπως επισημάνθηκε παραπάνω, άμα τη εμφανίσει της νίκης εθίζονται σε αυτήν. Τουτέστιν, η επόμενη νίκη τους, αυτόματα τους κατατάσσει στην παραπάνω κατηγορία, αυτή των νικητών που ο θρίαμβος δεν τους προξενεί κανέναν εντυπωσιασμό και καμία αυταπάτη. Με βάση αυτή την πορεία και αυτό το σκεπτικό, δεν μπορούμε να μιλάμε για νέα κατηγορία ανθρώπων, παρά για ένα υποστηρικτικό/μεταβατικό στάδιο προς την πρώτη κατηγορία, δηλ. αυτή των νικητών. Αυτοί που αποσχίζονται από τον καταχρηστικό ορισμό, είναι εκείνοι, που βιώνουν τη νίκη για πρώτη φορά, και μεθούν τόσο πολύ από την υπεροχή της δύναμης, που είτε αυτοκαταστρέφονται είτε δεν καταφέρνουν να επανέλθουν ποτέ σε μια συνετή κατάσταση. Προφανώς και δεν παύουν να λογίζονται νικητές. Είναι νικητές όμως του βεληνεκούς του Μάο, του Στάλιν, του Χίτλερ. Αυτών που η Ιστορία κατέταξε στους ιδιοφυείς παράφρονες. Η Ιστορία οπωσδήποτε αναγνωρίζει το impact της νίκης, αυτή όμως είναι πύρρειος για την ανθρωπότητα και το κοινωνικό όφελος. Πρώτα πρώτα όμως για το ίδιο το θιγόμενο πρόσωπο. Το θέαμα ενός μεθυσμένου θριαμβευτή δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στο στράτευμα.

Η νίκη είναι σαν την ανθρώπινη έκφραση. Μια διαρκής πάλη. Ένα ανεξέλεγκτης διάδοσης ναρκωτικό. Όλες οι ενέργειες αποβλέπουν σε μια τριβή που τελικά αναδεικνύει νικητή αυτόν που θα εκμεταλλευτεί τις συνθήκες με τέτοιο τρόπο ώστε να ορίσει την επόμενη μέρα στο πεδίο δράσης του και τον κόσμο του. Η διαχείριση της νίκης είναι ένα από τα βασικότερα θέματα που καλείται να επιλύσει ο επίδοξος παίχτης. Οποιονδήποτε και να ρωτήσετε θα σας απαντήσει πως είναι έτοιμος να λάβει το μερίδιο της νίκης που επιδιώκει, πόσοι όμως είναι σε θέση πράγματι να διαχειριστούν τον ίλιγγο της εξουσίας ; (Για να μην παρεξηγηθούν τα γραπτά, δεν εννοείται μόνον η πολιτική εξουσία. Η παρατήρηση αυτή πρέπει να γίνει μιας και η λέξη εξουσία τείνει να χάσει το εννοιολογικό της πλαίσιο και να υποταχθεί στα θελήματα της πολιτικής.) Η νίκη είναι για τον καθένα μας, η δικαίωση των ενεργειών και των επιλογών του. Η επιβεβαίωση της ύπαρξης και της ιδεολογικής του στάσης απέναντι στην ίδια τη ζωή. Η επιβεβαίωση αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη από κάθε άλλη που μπορεί να γευτεί ο ανθρώπινος ουρανίσκος. Είναι πιο λιπαρή και από αυτές τις τροφές που αφήνουν αυτή την παχύρρευστη στρώση στο επιθήλιο. Πόσοι μπορούν πράγματι να τη διαχειριστούν ; Η ερώτηση αυτή τροφοδοτεί τη σκέψη η απάντηση όμως, είναι απλή. Κανείς.
Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν καταγράφονταν κάποια στιγμή οι στόχοι αυτού του πλανήτη. Και δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση σε κάτι άλλο, παρά στους στόχους του κυρίαρχου είδους, που βυσσοδομεί πάνω στο μέλλον της υδρογείου. Θα ήταν ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις του ιδεατού αυτού συγγραφέα, μιας και υποθετικά πάντοτε μιλώντας, θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως οι στόχοι αυτοί δεν περιέχουν καμιά συλλογική επιδίωξη παρά μόνον την ανθρώπινη ικανοποίηση της δίψας για νίκη. Όσο δε γράφεται κάτι σχετικό, θαρρώ πως έχω το δικαίωμα να υποθέτω ο,τι βολεύει την επίρρωση της θέσης μου, στα γραπτά μου. Ως τότε, ως τη γραφή της μεγάλης αυτής Γραφής δηλαδή, θα κινούμαι στο υπέδαφος, στα υγρά και ανήλιαγα αμπριά της παρασιτικής ζωής, του συμφέροντος και του δόλιου χαμαιλεοντισμού, αποκομμένος από τον ανθρώπινο ιστορικό ρου, το ιδεολογικό μαρκάρισμα και την οποιαδήποτε στοχοθεσία και σκοποθεσία. Θα διασώζω με τους ομοίους μου, τα παράσιτα, το δούρειο ίππο της εξέλιξης. Την αναπηρία σε κάθε κατεύθυνση, σαν τον άκεντρο χορό του Νιζίνσκι -που λένε.

ΑΒΓ

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Λικέρ Μπανάνα

Για το επόμενο δίωρο ο καθένας θα κοιτάει αμήχανα...

Το άξιον Nestea

ΣΚΗΝΗ ΕΞΩΤ. ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ, ΜΕΣΗΜΕΡΙ Πανοραμικό πλάνο της οδού Σταδίου από...

οι παραθεριστές

Μετά τη στροφή. Εισπνοή. Ανάσα ρίγανης. Εκπνοή. Ένα βουητό μέλισσες Ο δρόμος...

Επετειακότητα και τέχνη

του Μιχάλη Κατσιγιάννη mixaliskatsimm@gmail.com Στην τωρινή πραγματικότητα (και μάλλον όχι μόνο)...