Ένας φίλος κάποτε με ρώτησε τί χρησιμεύει η ποίηση στις μέρες μας. Σάστισα, δεν είχα απάντηση.Την έχω τώρα. Σήμερα που «ο σώζον εαυτόν σωθήτω» και ο άνθρωπος ανοίγει το αιμοδιψές του στόμα και καταβροχθίζει τους ομοίους του. Σήμερα, ο ποιητής μας ανοίγει τα μάτια στη μικροψυχία. Τη στιγμή που μένεις μόνος αναζητάς μια φωνή που μοιάζει με τη δικιά σου ή έστω τα λόγια να σχηματίσεις τη φωνή που σιωπηρά πνίγεις όλη μέρα. Ο άνθρωπος έχει χρέος, κάτω κι’ από τις πιο αντίξοες περιστάσεις, ακόμα και με τη ζωή του, να ζητάει την αποκατάσταση της λογικής και της ηθικής τάξης. Δεν αναγνωρίζει την αυθεντία του αδικητή, είτε θεός είναι είτε άνθρωπος. Ο Γιώργος Σεφέρης πιο επίκαιρος από ποτέ:
Το βροχερό φθινόπωρο σε αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο
χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του και απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στα αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Γιώργος Σεφέρης ‘’Τελευταίος σταθμός από τη συλλογή Ημερολόγιο καταστρώματος , Β’’ εκδ. ΙΚΑΡΟΣ