Αποπειρώμαι να παίξω με τις φωτιές σου.
Ξεκινάω έναν Περίπατο.
Κάνω μία αφιέρωση ενώ εξελίσσεται ο Περίπατος:
Όπου περνάς ανθίζουν ανεμώνες
Κι όταν φυσάς σκορπάω σαν πικραλίδα.
Εδώ προκύπτουν κάποια –ελάχιστα– εμπόδια:
Περπατάω στη λάβα
Και απευθείας βουτάω στην άβυσσο
Αναδύομαι τσουρουφλισμένη και κινδυνεύω να πεθάνω από ασφυξία
Αλλά
Πιο ερωτευμένη από ποτέ.
Πριν γίνει αυτό.
Στέκομαι στην άκρη ενός γκρεμού, πίσω μου υπάρχει ένα λιβάδι από κερασιές,
και σκέφτομαι:
Δεν υπάρχει περιπέτεια που να μη φαντάστηκα
και οικοδομικό υλικό που να μη χρησιμοποίησα για να σε φτιάξω.
Έγινα υπέροχος τεχνίτης και πυροτεχνουργός.
Με διέλυσα ένα ηλιοβασίλεμα για να σου στήσω την πιο όμορφη γιορτή.
Ζώστηκα με αγριολούλουδα,
λούστηκα με κόκκινο κρασί
κι έγινα θόρυβος και λάμψη.
Πριν γίνει αυτό,
το οποίο ομολογουμένως ήταν πολύ θεαματικό,
νομίζω πως με είχε πάρει ο ύπνος πάνω σε μία πέτρα και έβλεπα ένα όνειρο.
Το όνειρο:
Είχα χαθεί μέσα σε μία πισίνα και κολυμπούσα, κολυμπούσα για να βρω κάποιο άνοιγμα ώστε να βγω από κει μέσα.
Αλλά όσο πιο πολύ κολυμπούσα
τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η πισίνα και τόσο περισσότερο χανόμουνα.
Ξαφνικά μία σκιά αρχίζει να απλώνεται πάνω από την πισίνα και κάνω μια ανάποδη κωλοτούμπα (χωρίς να κλείσω τη μύτη μου εννοείται!) για να καταλάβω τι συμβαίνει. Και τι να δω! Ένα διαστημόπλοιο προσεγγίζει την επιφάνεια της πισίνας, ανοίγει την πόρτα του, η οποία βρισκόταν στη βάση του, και από μέσα εμφανίζεσαι εσύ, ρίχνεις ένα εντυπωσιακά μακρύ κλαδί κληματαριάς, αρχίζεις να το κατεβαίνεις, με αρπάζεις και με ανεβάζεις πάνω.
Εγώ τότε είπα ΟΥΑΟΥ! Κι εσύ είπες ότι ακόμη δεν έχω δει τίποτα.
Έκλεισε η πόρτα. Πετάχτηκαν φωτιές από τις τουρμπίνες.
Και εκτοξευτήκαμε.
Γι’ αυτό σου λέω μωρέ.
Καλές και οι πτώσεις αλλά σαν τις ανυψώσεις, δεν έχει.
Πριν γίνει αυτό.
Έτρωγα αυγόφετες σε ένα ξέφωτο για να ξαποστάσω,
και τότε έκανα την εξής διαπίστωση:
Είσαι ακριβώς αυτό που μ’ αρέσει.
Συνδυάζεις δύο αντίρροπα χαρακτηριστικά τα οποία διαμορφώνουν την ανυπέρβλητη γοητεία σου·
το ένα είναι η τραχύτητά σου και το άλλο η τρυφεράδα σου.
Τόσο πολύ με καυλώνει αυτό, που κάποιες φορές αναρωτιέμαι:
Αν κάποια μέρα αναγκαστώ να σε φάω,
θα είναι σαν να τρώω μερέντα πάνω σε γυαλόχαρτο;
Ηλέκτρα Τζώρτσου
