Ο κόσμος τους μυρίζει μουνί, κόκα και κοινωνική καταξίωση. Δεν ζηλεύουν κανέναν, δεν πιστεύουν στη μοίρα που ήταν τόσο γενναιόδωρη με την πάρτη τους, ή βρίσκουν να ακολουθήσουν το πολύ δύο θρησκείες ‒ απόλυτα εκτός ρεύματος. Όλα διαφορετικά από όλους· είναι καταξιωμένοι καλλιτέχνες.
Αυτοί πλέον δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, νικήσαν το θηρίο, το πάτησαν κάτω κι όσο άχνιζαν τα ρουθούνια του το φτύσαν και του τινάξανε τα μυαλά στον αέρα, άστα λαβίστα γαμημένε. Βγάζω δίσκο και ανεβαίνω στη σκηνή και στέλνω το χειρόγραφο και κάνω την έκθεση και βάζω και τελεία. Και τον πίνακα θα τον έχω τελειώσει ως το απόγευμα και συ να σκάσεις, θηρίο, να σκάσεις, να πλαντάξεις.
Μ’ αρέσει να πιστεύω εκείνο το στόρι που λέει ότι πριν κλειστεί ο Σίντ στο ψυχιατρείο επειδή το είχε κάψει με τις καταχρήσεις, πήγε στον Ρότζερ και του είπε: «έλα ρε μαλάκα μην πιέζεις, δε θέλω και την τρελή επιτυχία απ’ τη μπάντα μας, κλάιν, ας γράφουμε τα κομματάκια μας όποτε έρχεται η έμπνευση και ας παίζουμε όπου μας κάθεται. Στην τελική δε θέλαμε και ποτέ τον ουρανό με τ’ άστρα». Κι είμαι σίγουρος, πολύ σίγουρος, ότι δεν έφταιξε το ψυχιατρείο για το σουτ από τη μπάντα.
Είμαι σίγουρος ότι αγαναχτισμένος ο Ρότζερ τον έπιασε απ’ τον γιακά και τον σήκωσε να τον κοιτάει στα μάτια και, αφού του σβούριξε μια ανάστροφη, του φώναξε: «Μαλακισμένο εγώ αρχιτέκτονας δεν γίνομαι! Εγώ θα γίνω μπασίστας κι άμα είσαι μπροστά μου είσαι και συ θηρίο». Φήμες λένε ότι όταν τον ξαναείδανε, τότε που ηχογραφούσαν τον ύμνο, τρόμαξαν να τον γνωρίσουν. Κι εκείνος ένιωθε περίεργα… κάτι τον χάλαγε τάχα στο κομμάτι.
Ήταν ωραίος ο Σιντ. Του άξιζε εκείνη η αφιέρωση που όταν μπαίνει στα ηχεία καθηλώνεσαι και λες έεελα ρε κρίμα το παιδί. Μπορεί αυτοί οι ξεπουλημένοι σεσσιονάδες του σκυλάδικου κάθε χώρας να μην “το ζουν για την τέχνη” ‒αν και πολύ αμφιβάλλω‒, ίσως όμως τελικά και να είναι οι μόνοι αληθινοί υπηρέτες της Καλλιόπης και των σκέρτσων της. Γιατί κάτι τέτοιο σαν σκυλάς ήταν κι ο Γκίλμουρ στα τότε, πριν δει τη σκοτεινή όψη της φεγγαράδας, πριν γίνει καταξιωμένος καλλιτέχνης. Και τον ύμνο τον έγραψε ο Γκίλμουρ, όχι ο Σιντ.