… Ο άνθρωπος είναι το πιο σκληρό ζώο. Στις τραγωδίες και τις σταυρώσεις,
Έβρισκε μέχρι τώρα τη μεγαλύτερη χαρά του πάνω στη γη. Και όταν επινόησε την κόλαση, αυτός ήταν στ’ αλήθεια ο παράδεισος του…
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, Ο αναρρωνύων, 213.
Θέλω να αισθανθώ, να ακουμπήσω, να μυρίσω τις λέξεις και τα νοήματα. Αποφάσισα να αφήσω τον εαυτό μου στη δίνη των αντιφάσεων. Και ίσως είναι αυτές οι αντιφάσεις που θα μου βγάλουν το (μη)νόημα. Δεν με νοιάζει. Γράφω σε σένα. Σε σένα που όλα επιτρέπονται· όλα μαζί και τίποτα ταυτόχρονα.
Μ’ αρέσει να σ’ έχω απέναντι μου αυτή τη στιγμή. Γιατί σε έχω. Σε βλέπω στην αντανάκλαση του καθρέφτη μου να καπνίζεις. Φυσάς τον καπνό στο καθρέφτη. Ο καπνός σπάει πάνω στο τζαμί. Τώρα νιώθω το καπνό να γίνεται καυτή αναπνοή που μου καίει το λαιμό. Εσύ συνεχίζεις να με κοιτάς και περιμένεις. Πίνεις κόκκινο κρασί. Τα μάτια σου με ρωτάν και συγχρόνως μου απαντάν. Σηκώνεσαι και φεύγεις · πάντα κοιτώντας με… Ήσουν περαστική.
Ακούω το τρίξιμο της πόρτας που κλείνει.
Συνεχίζω.
Θέλω να σου γράφω αφήνοντας τις αισθήσεις μου στο έλεος τους. Λέω αισθήσεις γιατί αυτή η λέξη συγκοινωνεί με το πρόβλημα που με πιάνει απ’ το λαιμό και δεν μπορώ να το ελέγξω. Νιώθω, ότι εντός αυτής της λέξης βρίσκονται τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Εντός αυτής της λέξης, που όλοι την έχουν κτήμα τους, αλλά λίγοι την καταλαβαίνουν, βρίσκεται ο διαχωρισμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μουσική, η λογοτεχνία, ο έρωτας, η πληγή, η απόλαυση. Αισθήσεις και αισθαντικότητα. Με γοητεύει η πρωτεϊκότητα των αισθήσεων που προϋπάρχουν και συγχρόνως ξεπερνάνε νοητικές κατασκευές. Με θαμπώνει η ατελεύτητη δύναμη τους. Με σαγηνεύει η καθολικότητα τους. Με τρελαίνει που ορίζουν τις μικρές στιγμές της ευτυχίας και της δυστυχίας μας.
Τι σημαίνει όμως ‘’αισθήσεις’’ , πώς και πόσο αυτό αντιβαίνει σε μια πολιτική και σε μια γνώση των παρόντων και των μελλούμενων; Πάλι, η εμμονή των “γιατί”· το αγνοώ.
Και συνεχίζω.
Να φλέγεσαι χωρίς να ανταποκρίνεσαι σε κάποια ηθική υποχρέωση. Η παντοδυναμία της έντασης, της οργής, της οδύνης … σε πιάνει ίλιγγος… ακραία επιθυμία που σε πάει στον ανώτατο βαθμό της έντασης… η επιθυμία που σε οδηγεί σε μια τόσο τέλεια συντριβή… τόσο τέλεια διάθεση του εαυτού σου, που η ζωή σου «συγκρίνεται με την ηλιακή έκλαμψη». Νιώθω ότι η κυριαρχία των αισθήσεων με οδηγεί στη πάταξη των μελλούμενων και στην αυτοκρατορία των παρόντων. Αν πρόκειται να διερωτηθώ, είμαι υποχρεωμένος να φτάσω το ερώτημα όσο το δυνατόν πιο μακριά. Μάλλον όμως θέλω να διερωτώμαι μέσα στην άγνοια. Μέσα στην αισθαντική ασυνειδησία της άγνοιας. Δεν ξέρω αν μπορώ· σίγουρα όμως με γοητεύει. Αυτό είναι βέβαιο. Η επιθυμία για γνώση δεν έχει παρά ένα νόημα: να αποτελέσει κίνητρο στην επιθυμία να διερωτώμαι. Γελώ με την ερώτηση … Αν ήξερα να απαντήσω στην ηθική ερώτηση θα απομακρυνόμουν απ’ την επιθυμία. Στην κυριαρχία της αίσθησης και της αισθαντικότητας, δεν ρωτάς γιατί και πως. Ζεις, ρουφάς και γεύεσαι. Οποιαδήποτε προσπάθεια εξήγησης και ερμηνείας ενέχει χρηστικότητα και παρεμβαίνει στην πρωτεϊκότητα. Δεν το θέλω. Θέλω να γιορτάσω, να κλάψω, να φωνάξω, να ερωτευτώ, να αισθανθώ, να συγκινηθώ. Θέλω να γελάω με τον Θεό, μ’ αυτόν που έκανε τα πλήθη να τρέμουν· να τον συντρίβω στην απλότητα του γέλιου μου, στην αφελή παρουσία του παιδιού που κρύβω μέσα μου.
Όλα είναι απλά.
Όλα πρέπει να είναι απλά.