Είν’ έκπτωση για τα χείλη
να τα ’χεις μόνο για να ομιλείς·
μαρασμός, να τα μεταχειρίζεσαι για να γενείς ορατός ακουστικά
κι άλλοτε, υπαρκτός στα φάσματα τα παιδαριώδη του ήχου.
Κάμε τα να φιλούν χείλη γυναικεία,
είτε γωνιώδη εμφατικά
είτε στρογγυλά σαρκώδη.
(Μην καταδεχθείς να αποθέσεις ασπασμούς στις ενδιάμεσες τάξεις –θα ’ναι φιλιά κοινά σε χείλη αγοραία–).
Κάμε τα να ρουφούν ωραία αρωματικά σιγαρέτα. Να τα ’χεις για να τα
διορίζεις μόνιμους ή έκτακτους αξιωματικούς στις επιστρατεύσεις των λυγμών προερχομένων από γυναίκες ιδεατές.
Να τα ’χεις για να τα διορίζεις, να τα δωρίζεις, να τα ακουμπάς
σε μέτωπα πυρακτωμένα.
Όλα τα παραπάνω μην τα φοβάσαι.
Ένα μονάχα απόφευγε πεισματικά κι επίμονα: να τα χαρίζεις. Τα χείλη δεν είναι καλοί αγωγοί του χαρίσματος, μήτε της χάρης και των κεχαριτωμένων κορασίδων, που θα τα ζητήσουν πάντοτε αφελώς, στιγμιαία, εκρηχτικά κι εφήμερα.
Άλλωστε, τόσο πολύ που εθήτευσες σε φιλιά φιλήδονα και σ’ ασπασμούς σπασμωδικούς
θα ’πρεπε να το ξέρεις πως
χάσμα χαοτικό στέκει αναμεσίς του χείλους και του χαρίσματος.
Γύρευε τη μέθεξη που δίνει το φιλί, –και πρόσεχε– τη μέθεξη, όχι τη συμμετοχή· ποτέ δε θα γνωρίζεις τις μύχιες και βαθιές του άλλου τις προθέσεις.
Αφαίρεσε με απόλυτη φροντίδα το «συν» –θα σου απομείνει η μετοχή– αυτή ’ναι που τ’ αξίζει όλα.
Το «συν» είναι –το ξέρω– παρήγορο να υπάρχει, μα ξέρε πως αδυνατεί.
Και διάλεξε να ’ναι μετοχή με πάθος (εκ του ρήματος πάσχω).
Προτιμότερα μετοχή παρακειμένου, έχοντας μέσα της και την εύηχη υπερβολή του αναδιπλασιασμού μα και τη σίγουρη αίσθηση της παρελθούσας ματαίωσης.
Διάλεξε το «πεφιλημένος»·
είν’ έκπτωση για τα χείλη το κάθε τι άλλο…
Διγ.