Έγραφε το 1978, εξ αφορμής του και τότε θερινού σεισμού στη Σαλονίκη, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος:
το βράδυ που έγινε ο σεισμός
Οι άνθρωποι έτρεξαν στα πάρκα.
Στο πάρκο των ανώμαλων
Δεν πάτησε κανείς
Εμπειρικά θα πω πως το πού τρέχουν οι άνθρωποι μετά τον σεισμό είναι θέμα καθόλου απλό· και σε καμιά περίπτωση δεν παίζει ρόλο μόνον η γειτνίαση. Δεν είναι πάντοτε η κοντινότερη πλατεία το μέρος που θα σπεύσουν για να σωρεύσουν τον πανικό τους, μπας και γενεί κατορθωτό να μεταβολιστεί ο ατομικός πανικός σε συλλογική παραμυθία κι ανακούφιση.
Άμα κατοικείς στο σύνορο Μεταξουργείου-Κεραμεικού, στο κέντρο της Αθήνας, δεν έχεις καν κοντινότερη πλατεία· και τούτο καθώς έχεις δύο πλατείες που σχεδόν απόλυτα ισαπέχουν. Και γίνεται ο σεισμός και κάποτε τελειώνουν οι δονήσεις. Αρπάζεις τσιγάρα, κινητό, κλειδιά, κατεβαίνεις δρομαίος τις σκάλες και βγαίνεις απ’ την κλασική αθηναϊκή πολυκατοικία. Ασυναίσθητα παίρνεις τη Λεωνίδου προς τα πάνω, προς το Μεταξουργείο, στα εκατό-διακόσια μέτρα βρίσκεσαι στην ανοιχτωσιά της πλατείας Αυδή.
Κοιτάς εκεί τους ανοιχτόχρωμους, ξανθωπούς βορειοευρωπαίους τουρίστες, που είναι φανερά σαστισμένοι. Στην άλλη άκρη της πλατείας, πίνουν τον κρύο τους καφέ οι λογής λογής χίπστερ. Μήτε οι πρώτοι μήτε οι δεύτεροι παρέχουν αίσθηση ασφαλούς παρηγοριάς, τίποτε το στέρεο δε βρίσκεις σε αυτούς τους εποίκους. Έπειτα κατηφορίζεις τη Λεωνίδου, η οποία γνωρίζει ανθρώπινα πλήθη που τα βλέπει έτσι μαζωμένα και αλαλάζοντα μονάχα τους Φλεβάρηδες στο καρναβάλι το περιώνυμο της γειτονιάς. Τετρακόσια μέτρα κατηφόρας και είσαι στο άλλο πλάτωμα, στο δημόσιο σήμα του Κεραμεικού. Έχεις διανύσει μικρότατη απόσταση, μα έχεις κιόλας φθάσει σ’ άλλο κόσμο. Εκεί δεν υπάρχει πανικός, εκεί ενδημεί ένας παιγνιώδης και σαρκαστικός εμπαιγμός. Εκεί είναι συναθροισμένοι οι τσιγγάνοι της γειτονιάς, που βγήκαν θαρρείς απ’ τα παλιά, μα ανθεκτικά, ενδιαιτήματά τους για να σπάσουνε λίγη πλάκα με τους έντρομους κανονικάνθρωπους. Εκεί, στο δημόσιο σήμα, πλάι στους νοητούς αρχαίους και τους γηγενείς της συνοικίας τσιγγάνους, το κακό μοιάζει μικρότερο και ασήμαντο.
Υ.Γ.: Την ώρα των δονήσεων πρέπει και τότε να διαλέξεις πού θα πας· αν θα προτιμήσεις την πλατεία με τ’ όνομα του ωραίου κομμουνιστή Λέοντα Αυδή, γεμάτη με τους ξανθούς ανατολικογερμανούς ερμπιενμπίτες ή το δημόσιο σήμα του Κεραμεικού με τους εμφανώς λιγότερο ταραγμένους τσιγγάνους.
Για μια πολιτική οικονομία του σεισμού ποιος θα μιλήσει; Στα μαγνητικά πεδία που ασκούνται και φτιάχνουν ανθρωπογεωγραφίες ατόμων πανικόβλητων ποιοι θα εντρυφήσουν;
Διγ.
