Ψυχές που αναζητούν την αγάπη δεν είναι ψυχές πειθήνιες δίχως δαιμόνια να αναρριχώνται από υπονόμους ξεχασμένους, μα ψυχές που αγαπούν και αγαπιούνται από τα ίδια τα τέρατα που ονοματίζουν τα βράδια της μοναξιάς, τα ίδια τα τέρατα που θρονιάζουν καταγής και παίζουν με τις λάσπες της οδύνης και της αηδίας καθώς «δεν τα αγάπησαν» θα πουν όσοι κοιμούνται σε καθαρά σεντόνια.
Μπορεί απλώς να ήθελαν να παίξουν, τι αναζητάτε και τι θα προσφέρει η αναζήτηση, μπορεί να θέλαν να λερωθούν να γλείψουν εμετούς και σκατά να κοιμηθούν μέσα στα σκουπίδια, απλώς και μόνο για να δουν αν μπορούν να το κάνουν, απλώς και μόνο για να δουν αν μπορούν να το κάνουν. Μπορεί να αισθάνονταν βρόμικα να θέλαν να βρομίσουν και άλλο να θέλαν να ναι σκουπίδια έως ότου κάποιος κάποια ή (γελάω) ο υπερφίαλος θεός τους βρει την δύναμη ή (την αδιαφορία) να τα συγχωρέσει να συγχωρέσουν και εκείνοι τότε εκείνα, ή απλώς να πουν αυτό είμαι ό,τι έγινε έγινε και το τέρας να αποκοιμηθεί έως την επόμενη φορά.
‒Κραυγές ενός βαρβάρου/Χρόνης
*Φωτογραφία: Α. Jodorowsky,«Ποίηση χωρίς τέλος» (2016)
