Το σκοτάδι μυρίζει ακακία
όπως το αγαπημένο της φυτό.
Πολύ όμορφο τοπίο για να το αφήσει–
γεμάτο χρώματα κι αρώματα–
γεμάτο αυταπάτες.
Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις
είναι να προχωρήσεις.
Και το χειρότερο,
να μείνεις.
Και πού να μείνεις;
Η παιδικότητά σου σε πρόδωσε
κι η φαντασία σου ξέμεινε από φαντασία.
Τα πόδια σου σε τρώνε
κι ο λαιμός σου έχει κοκκινίσει.
Τα πρόστυχα μηνύματά σου σε σβήνουν
και το μαλακτικό δεν κρατάει–
καιρός να το αλλάξεις κι αυτό
μαζί με τα παλιά σου ρούχα.
Η ζωή σού φωνάζει
κι ας κοιτάζεις μόνο εκείνο το φωτάκι στο τηλέφωνο.
Να γίνει πράσινο,
να είναι αυτός,
να συνεχίζει.
Πολλές συνθήκες για μία λάμψη.
Και το σκοτάδι τελειώνει
και η ακακία μαραίνεται
καιρός να την ποτίσεις–
τη ζωή σου.
-Iουλιέτα Σ.
