Ήξερες ότι η μεγαλύτερη συμβουλευτική στον κόσμο, εκείνη με τους ισχυρότερους πελάτες, τα πιο ακριβοπληρωμένα στελέχη (και πάει λέγοντας) έχει αντικαταστήσει τα ψυχομετρικά τεστ, τα προβλήματα μαθηματικών, λογικής και κατανόησης με ένα παιχνίδι τύπου farmville;
Ίσως υπεραπλουστεύω τα πράγματα (το παιχνίδι είναι ελαφρώς πιο σύνθετο) δεν παύει όμως η πιο ακριβοθώρητη των συμβουλευτικών να ελέγχει αν –προκειμένου να ασχοληθεί με την περίπτωσή σου– μπορείς να φτιάξεις και να διατηρήσεις ζωντανό ένα οικοσύστημα. Αν δεν καταφέρεις να επιτύχεις σε αυτό, μπορεί να πάνε στράφι όλες οι γνωριμίες της οικογένειας, στον κουβά όλα τα βαρετά πάρτι που κουβαλήθηκες για να πάρεις συστάσεις. Τόσο σημαντικό είναι.
Μην μπερδευτείς, δεν πρόκειται για κάποια από τις μοντέρνες μαλακίες του HR, περί συμπεριληπτικότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης. Η εταιρεία για την οποία σου μιλάω καταδικάστηκε για τη συμβολή της στην κρίση των οπιοειδών (εσύ θα πρέπει να ξέρεις για τα oxycontin) επειδή πρότεινε στους Sackler να αυξάνουν τις δόσεις των ασθενών. Είναι οι καλύτεροι στο να εντοπίζουν το στρατηγικό πλεονέκτημα. Άρα, δεν μπορεί να είναι τυχαίο.
Ο καπιταλισμός, μωρό μου, δεν έχει άλλο προορισμό από την ευτυχία των μετόχων, κι αποβιβάζεται αποκλειστικά στην επαναλαμβανόμενη εταιρική επιτυχία. Η επιτακτικότητα διασφάλισής της αποκαλύπτει την ευφυία πίσω απ’ την επιλογή ανθρώπων με την ικανότητα να δημιουργούν και να διαιωνίζουν ένα οικοσύστημα.
Μπορείς να κρατάς συνεχώς ικανοποιημένους τους πελάτες σου; Τότε, το σύστημα δεν θα σταματήσει ποτέ να έχει τροφή. Έχεις άμεση επικοινωνία και ευγενείς σχέσεις με όσους λαμβάνουν αποφάσεις; Η εφοδιαστική αλυσίδα θα λειτουργεί χωρίς πρόβλημα. Είσαι σε θέση να κρατάς τους εχθρούς μακριά από τα τείχη του συστήματος; Το σύστημα θα συνεχίσει να ευημερεί.
Πώς, λοιπόν, να φέρω αντίσταση στην αφοσίωση που δείχνεις στο δικό σου οικοσύστημα; Πάνω σε τι να πατήσω για να σε αμφισβητήσω, όταν το σύγχρονο modus vivendi θεωρεί την απόφαση σου σωστή εκ θεμελίων;
Το σύστημα και τα μάτια σου. Το φροντίζεις επιμελώς και στοργικά, όπως φροντίζουν οι Παγκρατιώτες τους πόθους και τις μονστέρες τους που τ’ αφήνουν το πολύ για ένα Σαββατοκύριακο τον χρόνο.
Είναι δεδομένο πως η ένταση με την οποία σε διεκδικώ είναι αντιστρόφως ανάλογη της ευθύνης που αισθάνομαι για τη διατήρηση του συστήματός σου.
Στην αρχή, από το Παρατηρητήριο Μαβίλη, το έβλεπα απο μακριά, με τα κυάλια. Μου μιλούσες για το σύστημα σου από τις στενές κουμπότρυπες των λαμπερών σου αφηγήσεων και σκιαγράφονταν χαρακτήρες που μου φαίνονταν γνώριμοι, αλλά θολοί. Καμιά φορά σώπαινα και μπορούσα να ακούσω ως και τα γρανάζια του συστήματος, καλογυαλισμένα και φροντισμένα απ’ το στιλπνό σου χέρι, να κρατάνε σε λειτουργία το σύστημα, με κάποιες φυσιολογικές αρρυθμίες.
Ώσπου πλησίασα. Περίεργος όπως η Πανδώρα, θέλησα να δω το σύστημα από κοντά, όχι ιδιαίτερα συνειδητά. Περιπλανώμενος έφτασα να συναντώ τα δικά σου τοπόσημα, τα σημεία αναφοράς του οικοσυστήματος.
Τα θαμπά πρόσωπα αποκτούσαν αδρά χαρακτηριστικά, ζωηρά χρώματα στο δέρμα και στη φωνή. Έπιανες το δικό μου πρόσωπο τόσο τρυφερά, και μεμιάς το έφερνες πολύ κοντά να τους αφουγκραστώ, ώσπου θέλησες να δω από κοντά τη γεννήτρια του συστήματος, μα αρνήθηκα. Εγώ προσπαθούσα ακόμα να καταλάβω τα καλώδια που έχεις πλέξει για να το κάνεις να δουλεύει, να πλανηθώ στις ώσεις του, να εξερευνήσω τις νησίδες που ξαποσταίνεις.
Τώρα, είμαι πάλι έξω από τα τείχη και παρασιτώ. Τα ραντάρ του συστήματος σου μάλλον εκπέμπουν εχθρικά σήματα, έχουν στρατοπεδεύσει στις παρυφές των λόφων σου και αποκλείουν την επικοινωνία· εσύ μόνο ξέρεις πως θα δεν πείραζα ούτε κλαράκι απ’ τον κήπο σου. Μήνυσέ τους να μη φοβούνται, σιγά σιγά ή απότομα, θα με ξεριζώσω, έχω άλλωστε να γυρίσω στο δικό μου σύστημα.
Αν όμως με ρωτάς τι θέλω (αν μπορείς να το ακούσεις είναι άλλο θέμα) είναι να σκύψεις και να βάλεις τα χέρια σου στο χώμα, να σκάψεις καλά, με όλη σου τη δύναμη, να βγάλεις τρυφερά τη γεννήτρια από μέσα και να την αντικαταστήσεις με μένα. Να ενώσεις τα άκρα μου με τα δίκτυα και τις ρίζες όλου του συστήματός σου για να τα τροφοδοτώ, να συνεχίσουν να λειτουργούν ακόμα πιο ζωηρά από πριν, να γίνουν άλλες συνδέσεις –αναπάντεχες–, να φυτρώσουν νέες ρίζες, νέα λουλούδια. Προσωρινά, και μέχρι να αποκατασταθεί η λειτουργία, θα πρέπει να περιμένεις ένα μπλακ άουτ, μα δεν νομίζω, αγάπη μου, πως μπορείς να αντέξεις το σκοτάδι.
ι. σμιθ