Ένα μέρος δέσμιο μιας εποχής, της νιότης μου. Έχω πληρώσει το μερίδιό μου, έχω δώσει πίσω αυτό που μου αναλογεί και ήρθε η ώρα να αντικαταστήσω τα πάθη μου με χλιαρά υποκατάστατα που δεν προσεγγίζουν παρά την ανάμνηση του ότι κάποτε ζούσαμε, μια ανάμνηση χωμένη βαθιά στα άδυτα της λησμονημένης μας ταυτότητας. Η αρρώστια του χρόνου και της αναμονής προκαλεί μια δικαιολογημένη κυκλοθυμία πλάι στην καλομαθημένη εγωπάθεια για την αινιγματική σιωπή των συνδαιτυμόνων.
Ένας συζητήσιμος ενεστώτας που δεν ανήκει στο παρόν, γιατί απλά και μόνο δεν υπάρχει. Προσμονή για ένα μέλλον, τόσο όμορφο που δεν μπορώ να καθορίσω. Η γοητεία των κίτρινων φώτων στην οδό Ακαδημίας στο ύψος της Χαριλάου Τρικούπη πληγώνει με το θέλγητρό της και εμείς δεν παύουμε να ζούμε μέσα σε φόβους για το ωράριο περιορισμού των εννιά, ίσως και των εννιά και μισή, που και αυτό με επιείκεια δίνεται μονάχα στους θιασώτες κατοίκους των Εξαρχείων.
Διαρκείς επαναλήψεις στα μέσα ενημέρωσης πως η άκρα μοναξιά που πλημμυρίζει το γένος αποτελεί τίμημα της ύβρεως που δήθεν διέπραξε. Σφετεριστές της δόξας, που με σκωπτικό τόνο δεν παύουν να υπονομεύουν το πολιτιστικό υπόστρωμα της πόλης επαναλαμβάνουν την αδιάφορη στάση όσων επιθύμησαν να γευτούν λίγη από την ευτυχία που τους δίνεται απλόχερα μέσα από την ηδονική χρονοτριβή του τελευταίου ποτού πριν το κλείσιμο τα ξημερώματα. Ο πρώτης ποιότητος «ανόθευτος» φθόνος τους αποτελεί αδιάψευστο λόγο για τη σκαιότητα των αποφάσεών τους. Οι έτοιμες υλικές συγκινήσεις δεν ικανοποιούν πλέον τη συναισθηματική έλλειψη που πλημμυρίζει την ψυχή. Η επιβολή του κατ’ οίκον περιορισμού δεν έπαψε να αποτελεί ράγισμα στη βεβαιότητά μας, στο παρόν μας. Ενός παρόντος που δίδασκε κάποτε την αλκή των διεκδικήσεων μας.
Σκέφτομαι ότι πρέπει να δώσω κάτι από τον εαυτό μου για ένα βράδυ αμεριμνησίας και θυελλώδους μέθης σε ένα από τα μπαράκια της Ασκληπιού. Ίσως στον Ρινόκερο. Η αδρή παρουσία σου θα είναι εκεί να επιβεβαιώσει για μία ακόμη φορά την ανυπόκριτη ευφορία μου. Πρέπει να συμβεί κάτι ώστε η ζωή αυτή που όλο καθυστερεί να επανέλθει δριμύτερη σαν ξαφνική φώτιση.
Ευτυχία Βαλαδάκη