Ζακυνθινό

Ζακυνθινό

Ζούμε σ’ ένα άοσμο και άνευρο παρόν
Τυφλό για εμάς αλλά πρωτίστως και για εκείνο
Τινάζουμε από πάνω μας τον όψιμο θυμό
Δίχως να σκεφτόμαστε την επόμενη ημέρα
Τι κι αν έρθει ο χειμώνας λίγο πιο νωρίς;
Τι κι αν ανθίσει η αμυγδαλιά μαζί με λίγο χιόνι;
Ο κόσμος θα ‘ναι ακόμα σιωπηλός
Κι εμείς μονάχοι σ’ ένα αδειανό σαλόνι

 

*Αύγουστος