II.
When I first met you, you didn’t realize
I can’t forget you or your surprise
You introduced me to my mind
And left me wanting, you and your kind
Black Sabbath, ‘Sweet Leaf’
—Μα καλά, είναι δυνατόν να έστειλες και στις τρεις το ίδιο πράγμα;
Τον κοιτούσα με απόλυτη απάθεια, ενώ προσπαθούσε να πνίξει ένα μειδίαμα που αχνοχάραζε στην άκρη των γεμάτων του χειλιών. Το Καρέλια έβγαζε πηχτό γαλανό καπνό και χάιδευε το μανίκι από το φούτερ του. Οπωσδήποτε, ήταν αρκετά επιλήψιμο, πολλώ δε μάλλον για την ευαίσθητη κοινωνία των έφηβων κοριτσιών που πληγώνονται το ίδιο, είτε ζουν το απόλυτο παραμύθι ενός “για πάντα” που διαρκεί το πολύ πέντε με εφτά μήνες, είτε γεύονται το απόλυτο δράμα μιας κατά φαντασίαν απόρριψης – μεταξύ μας, αυτό που πραγματικά επιζητά μια έφηβη είναι η προσοχή της όμορφης ή άσχημης (ανάλογα την περίπτωση) φίλης που θα βάλει κατά μέρους την εμμηνόρροιά της για να της συμπαρασταθεί. Ωστόσο, πέραν τούτων, είχα κάνει λάθος και έπρεπε να δεχτώ τις συνέπειες.
— Είπαμε να κάνουμε μια προσπάθεια. Ο Γ. μάς εμπιστεύτηκε, μάς τά ’δωσε όλα. Το 15μελές το πήραμε, τον μαλάκα τον Λ. τον τακτοποιήσαμε, κλείσαμε αφίσες, προσκλήσεις, λεωφορεία. Ένα πράγμα μόνο σού ζήτησα. Να μην έχουμε “κλίμα” γι’ αυτές τις δύο εβδομάδες!
Πλέον φώναζε. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι και ομολογουμένως μου φαινόταν κάπως γελοίος. Αλήθεια, γιατί καίγεται τόσο πολύ; Είναι άραγε τα λεφτά ή έχει βάλει καμιά γκόμενα στο μάτι; Πράγματι, τα χρήματα ήταν πολύ καλά. Ειδικά όταν πηγαίνεις Β΄ Λυκείου, ένα ποσό της τάξεως των 150-200 ευρώ χωρίς πραγματικά κανέναν ουσιαστικό κόπο είναι παραπάνω από ικανοποιητικό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να έρθεις σε επαφή με τον “μεγάλο” που συνήθως εκπροσωπεί κάποιο γραφείο μαθητικών εκδρομών και εκδηλώσεων, ο οποίος με τη σειρά του θα σε παραπέμψει σε κάποιον πράκτορά του. Αυτός συνήθως είναι ένας γυμνασμένος ευπαρουσίαστος τύπος 26-32 ετών, που δεν έχει κάνει στη ζωή του τίποτα περισσότερο από δύο σαιζόν σε νησιά των Κυκλάδων και PR σε κάποιο μαγαζί της Κηφισίας ή του Κέντρου. Σε έναν πολύ σύντομο καφέ περιγράφει (είτε σ’ εσένα είτε σ’ εσένα και στον“συνεργάτη” σου) το όλο σκηνικό: ένα venue, κάποια Παρασκευή βράδυ,γύρω στις 22.00-22.30 και κάπου στις100-150 προσκλήσεις, αναλόγως του πόσες μπορείς να “κάνεις”. Οι προσκλήσεις κοστίζουν από 5-8 ευρώ και περιλαμβάνονται σ’ αυτές η είσοδος και ένα ποτό. Εσύ τις πουλάς κάπου στα διπλά λεφτά, υπολογίζοντας μέσα σ’ αυτά το κόστος του λεωφορείου που θα πάει και θα φέρει τα λυκόπουλα του Λυκείου σου στο εν λόγω ξενυχτάδικο – κι ασφαλώς το κέρδος σου. Με μια καλή προώθηση (δηλ. υποσχέσεις στα κορίτσια για πολύ χορό και γνωριμίες με αγόρια από άλλα σχολεία και εγγυήσεις στα αγόρια ότι εκεί που πάτε «θα έχει πολλά μουνιά») είσαι εξασφαλισμένος. Το μόνο που χρειάζεται από εκεί και πέρα είναι η καλλιέργεια του κατάλληλου κλίματος στο σχολείο, κάτι που επιβαρύνει πρωτίστως τον Πρόεδρο του 15μελούς, ο οποίος αυτοδικαίως οργανώνει τις μαθητικές εκδηλώσεις.
Ασφαλώς, το κλίμα διαταράσσεται όταν ο Πρόεδρος φλερτάρει εν κρυπτώ με τρία κορίτσια, εκ των οποίων τα δύο είναι καλές φίλες, και έπειτα από παράλληλες, πολύωρες μαζί τους συνομιλίες αποφασίζει να χαιρετήσει καί τις τρεις προωθώντας τους ένα: «Καληνύχτα γλυκιά μου. Όνειρα γλυκά, ονειρέψου εμένα 😉 :Ρ <3». Προφανώς, αυτή η όχι και τόσο ιπποτική ενέργεια δημιούργησε “κλίμα” και έθεσε σε κίνδυνο την εκδήλωση. Ο συνεργάτης ήταν δίκαια αναστατωμένος, η κούρασή μου όμως δε μού επέτρεπε να συμμεριστώ την αγωνία του. Είχα τα δικά μου εκτυλισσόμενα βάσανα· σε τελική ανάλυση σκοτίστηκα και για την εκδήλωση. Ο,τι κι αν γίνει, έχουμε πουλήσει 120 προσκλήσεις. Κατά πάσα πιθανότητα την ερχόμενη Τρίτη ή Τετάρτη θα προκαλούσα για ακόμα μία φορά την μήνιν των αντιπολιτευόμενών μου, οι οποίοι θα έφριτταν βλέποντας τα καινούρια–αγορασμένα από τις “προσκλήσεις της ντροπής”– λευκά Adidas Vespa μου. Έπρεπε να ρίξω τους τόνους.
—Επιτέλους, ηρέμησε. Δε χάθηκε κι ο κόσμος. Στ’ αρχίδια μας κι άμα χάσουμε πέντ’-έξι άτομα… Σε δυο βδομάδες θα το ξεχάσουν.
Στο σημείο αυτό, ο Ε. έχασε την ψυχραιμία του, τον πρόλαβε όμως το κουδούνι. Έκτη-έβδομη ώρα: Λατινικά-Θρησκευτικά. Στα σκαλιά συναντώ την Α., μία εκ των τριών του κοινοποιημένου μηνύματος. Ένα βλέμμα της ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι η σύντομη ιστορία μας ολοκληρώθηκε προτού καν αρχίσει. Σημαντικό πλήγμα η απώλεια της ερωτικής προσδοκίας όταν είσαι ακόμα 17χρονος – κι όμως, εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι σαν λύτρωση. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι η κάνναβη μπορεί και να αποτελεί τη λύση στα αρχόμενα προβλήματά μου…
Δε θυμάμαι καν πώς ξεκίνησε. Να ’ταν ο ξάδερφός μου; Να ’ταν η περιέργεια που δημιουργούταν από την καθημερινή ακρόαση του Πρώτου τόμου και του Μεγάλου Ήρωα; Θυμάμαι σίγουρα ότι ήταν μεσημέρι μετά από το σχολείο. Υπνωτισμένος ακολούθησα τον Κ. στην πλατεία κι από εκεί στο Χ., όπου ο Σ. και ο Λ. έτρωγαν σουβλάκια μαζί με την Χ., την επονομαζόμενη Κερκυραία, φετινή προσθήκη στο σχολείο και σύντομα πολύ γνωστή για τις προωθημένες της επιδόσεις στον ερωτικό στίβο. Καπνίζοντας και γελώντας, ένιωσα κάποια στιγμή το βλέμμα της καρφωμένο πάνω μου, ενώ με το δεξί της χέρι έσταζε το τσιγάρο της πάνω στο φερμουάρ του παντελονιού μου, καθαρίζοντάς τη στάχτη την αμέσως επόμενη στιγμή με την έξω πλευρά των δαχτύλων της. Η αμηχανία μου με έκανε να τραπώ σε φυγή μέσα στο επόμενο πεντάλεπτο.
Κατευθυνόμενος προς την οδό Α., πέρασα από το ίντερνετ καφέ μήπως και συναντήσω τον Β. ή τον Ρ., η μοίρα όμως με οδήγησε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Α., έναν βραχύσωμο Αλβανάκο, πασίγνωστο στην περιοχή για τις εμπορικές του δραστηριότητες. Έχωσα το χέρι στην τσέπη, έβγαλα δύο ευρώ.
—Μ’ αυτά πόσο χόρτο παίρνω;
Ο Α. γέλασε. Καβαλήσαμε το μηχανάκι του και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στην πλατεία κάτω απ’ το σπίτι μου. Μού έβαλε στο χέρι ένα αποξηραμένο χορταρικό και μου χάρισε το κέρμα. Ασφαλώς, με ενημέρωσε ότι όποτε ήθελα, ήξερα πού θα τον έβρισκα.
Έκτοτε, η ζωή ξεκίνησε να θέτει απανωτά, αλυσιδωτά ερωτήματα. Η μαρμελάδα του μυαλού μου άλλοτε έπηζε, άλλοτε αραίωνε, άλλοτε τάγκιζε κι άλλοτε γλύκαινε, όμως πάντοτε αναδευόταν σαν το μείγμα της γρανίτας μέσα στην γρανιτομηχανή. Η διεργασία αυτή γεννούσε απειράριθμα ερωτήματα, τα οποία αν και δεν έβρισκαν την οριστική τους μορφή ως τέτοια –δηλαδή ως ερωτήματα–, πάντοτε σέρνονταν σαν βδελυρά έντομα στον μανδύα του εγκεφάλου μου αφήνοντας δώθε κείθε τις ταχέως εκκολαπτόμενες κόνιδές τους.
Φαίνεται ότι η πλειονότητα των φίλων μου ταλανιζόταν από τα ίδια ερωτήματα. Ασυζητητί, ήμασταν οι επιστήμονες του σχολείου – άλλωστε, όλες οι ιδιοφυίες είναι είτε Θεοί είτε αποσυνάγωγοι. Δεν ήταν τυχαίο ότι η πάνω πάνω μικρή αυλή μάς ανήκε: το όνομα αυτής, Σπιναλόγκα. Η πλάστιγγα τής ιδιοφυίας μας γύρισε στο «αποσυνάγωγοι», αλλά αυτό δε μας ενδιέφερε τόσο, όσο το γεγονός ότι οι τοξικές κόνιδες των σκέψεών μας διψούσαν για τετραϋδροκανναβινόλη. Είπαμε, επιστήμονες…
Τα διαλείμματα σαν πιστά χριστιανόπουλα λιβανίζαμε στη Σπιναλόγκα για να ξορκίσουμε το κακό. Όλοι γνώριζαν για την επιδημία επιπεφυκίτιδας που έπληττε τα αγόρια της Β΄ και της Γ΄ Λυκείου. Η κουλτούρα του χόρτου μάς είχε καταπιεί, αλλά κανείς δε φαινόταν διατεθειμένος να σταματήσει να δίνει απαντήσεις στα επίμονα ερωτήματα της καθημερινότητάς του. Απορούσαμε, μάλιστα, πώς είναι δυνατόν και δε μάς καρφώνει κανείς – για να διαλύσουμε στο επόμενο λεπτό, σιωπηλά κι εν είδει συνωμοτικής ομολογίας, την όποια απορία φυσικοποιώντας και δικαιολογώντας στο έπακρο το πάθος μας. Τα πράγματα ήταν απλά: κανείς δεν πέθανε ποτέ, κανείς δε μας καρφώνει, κανείς δε μας ελέγχει, άρα είναι καλό. Κι ο,τι είναι καλό, είναι και σωστό.
Μαθητικές εκδηλώσεις, πρώτα σοβαρά μεθύσια, ανεπίδοτα ερωτικά τρίγωνα, απογοητευμένα καλά κορίτσια δηλ. οι αυριανές υστερικές, γεμάτα αυτοπεποίθηση πουτανάκια δηλ. οι καλύτερες αυριανές μανάδες, χόρτα, γήπεδα, διαλυμένα σπίτια.
Νέοι με ξυρισμένα κεφάλια, μαύρα πνευμόνια, λευκά αθλητικά και φόρμες με ρίγες: ο ανθός της ελληνικής νεολαίας Απρίλη γεννημένος, Μάη αναθρεμμένος, Ιούνη ξεπεταγμένος, περιμένοντας το γλυκό σταφύλι του Αυγούστου – πάγια λησμονώντας ότι επόμενος μήνας του ενιαυτού είναι ο αμείλικτος Ιούλης-Θεριστής. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι ήμουν μπλεγμένος. Όμως, ήταν αργά πλέον για δάκρυα, Στέλλα…
Α.Κ.