Ανάπλαση *1

… Και εγένετο φως,  αιφνίδια λάμψις που  αναζωογόνησε το κουρασμένο σύμπαν.

Mε μάτια υγρά κούρδισε το πρωινό του όργανο ,  χαμογέλασε κρυφά στον εξεγερμένο ήλιο.

– Ει , κάτι σπαρταράει παχύ , ολοζώντανο, στιλπνό . Κάτι ξεχείλισε, είναι το φως σου ήλιε ?

Μα κείνος ανταπέδωσε σιωπή, αναλγησίας τέκνον, δεν έμαθε ποτέ του να μιλά.

–  Δεν ήξερες πώς να γλιτώσεις, πώς να επισπεύσεις το θνητό, σποδός από πνεύμα και σάρκα, αυτό είσαι.

Μα πώς ν` αδράξει ο ήλιος τις ακτίνες του, αδιαφορεί,  δεν εξηγεί, απλά είναι.

– Φαίνεσαι ήρεμος, τρομακτικός, ζωογόνος σαν το τέλμα, μίλα μου σε παρακαλώ , πες μου πως πάλι δεν θα φύγεις.

Μα κείνος δεν είχε πάει πουθενά, οι άλλοι δεν εμπόρεαν  να ιδούν το φως του

– Ασθμαίνω, διασκορπίζομαι, συγχώρα με για την ασκήμια μου, την ερωτεύτηκα . Λησμόνησα το θέρος σου, έπλεξα νόθες θρυαλλίδες, άγονος βήχας σκιρτάει στα σωθικά μου.

Μα που φωλιάζει ο σπόρος του κακού, θρέφονται μ` αίμα οι μπαξέδες, τι δεν χωράει στην αγκάλη του, γιατί ξερνά τα θέλγητρά του, ποια ίαση διαπομπεύει, ποιον τρόμο έστεψε με δάφνες?

( μάλλον συνεχίζεται…)

Φωκάς .