True! –nervous –very, very dreadfully nervous I had
been and am; but why will you say that I am mad? The
disease had sharpened my senses –not destroyed —
not dulled them. Above all was the sense of hearing
acute. I heard all things in the heaven and in the earth.
I heard many things in hell. How, then, am I mad?
Hearken! and observe how healthily –how calmly I can
tell you the whole story.
The tell tale heart, E. A. Poe
Το μικρό γατί ξύπνησε πάλι μες στο βράδυ.
Θες επειδή είχες αφήσει τα φαγιά εκτεθειμένα; Θες επειδή ήταν απλώς ανήσυχο; (Αλήθεια, ποιός είπε πως τα γατιά κοιμούνται όλη νύχτα;). Όπως και να’ χει, σηκώθηκε από το φουσκωτό του μαξιλάρι, αυτό που του αγόρασες πριν λίγο καιρό στις πασχαλινές εκπτώσεις, τέντωσε τα χνουδωτά του πόδια και οσφρίστηκε το χώρο. Κατευθύνθηκε προς το τραπέζι της κουζίνας σεινάμενο κουνάμενο και αντιλήφθηκε ξάφνου, ω τι θαύμα! , κάποια περισσεύματα πίτσας που είχαν αφεθεί ξεσκέπαστα από πριν – μάλιστα λίγα ξεπεσμένα μανιτάρια πάνω στο χαλί άνοιγαν το δρόμο του προς το θησαυρό. Με μια απότομη και αποφασιστική κίνηση εκτινάχθηκε ψηλά, ως άλλος αθλητης του αλματος εις ύψος (γιατί όλα ζήτημα ύψους είναι) και προσγειώθηκε όλο χάρη και σιγουριά πάνω στο τραπεζι.
Ζούσε ένα όνειρο. Ποιός να το φανταζόταν; Γλύφοντας ψίχουλα και πιπερίτσες, έφτασε προς το κουτί της domino και αναμετρήθηκε με την αναπάντεχα καλή του τύχη κατα πρόσωπο • δύο ολόκληρα ανέγγιχτα κομμάτια. Ζαλίστηκε από την ευτυχία. ∆εν ήταν οτι λιμοκτονούσε, όχι. Είχε ταιστεί και με το παραπάνω μόλις επέστρεψες απ’τη δουλειά, θυμάσαι; Αλλά μάλλον οι απρόοπτες λιχουδιές σε συνδυασμό με την αναπάντεχη έκπληξη, τη δική σου αμέλεια να σκεπάσεις το κουτί, οι μυρωδιές, η ξαφνική λιγούρα του μικρού τετράποδου φίλου σου, όλα αυτά μαζί, που τώρα συντελέστηκαν ταυτόχρονα και εμφανίστηκαν ευθύγραμμα στο χωροχρόνο, καθησυχάζουν μάλλον μια πείνα ακόρεστη και βαθειά. Αλλά κυρίως κρυφή.
Ακόμη και για τις γάτες.
Το μικρό ζωάκι ωστόσο, που δεν τα σκέφτεται όλα αυτά, δεν έχασε χρόνο. Είχε ήδη βουτήξει το κεφάλι του μέσα στο παγωμένο τυρί και δυο τρία κομματάκια ελιάς είχαν κολλήσει στα μουστάκια του. Ανά κάποια δευτερόλεπτα έφερνε τα πατούσια του στο κεφάλι για να καθαριστεί από τα περιττά και να μπορει να συνεχίσει ανενόχλητο το λουκούλλειο γεύμα του. Ήταν αξιαγάπητο. Αν είχα μια κάμερα θα το τραβούσα βίντεο να το’βλεπες μόλις ξυπνούσες, τόσο χαριτωμένο. Κάποια στιγμή, απορροφημένο καθώς ήταν απο την ένοχη απόλαυση (πού ακούστηκε γατιά να τρώνε μπέικον;!) ένας ήχος το έκανε να σταματήσει απότομα ό, τι έκανε. ∆εν ήταν ευκρινής ηχος, πιο πολύ θύμησε θρόισμα φύλλων, ή χαρτι που πέφτει αργά και βασανιστικά στο πάτωμα. Εσύ δεν θα το ακούγες σίγουρα, δεν έχεις οξυμένη αυτη την αίσθηση τόσο όσο χρειαζεται για να ακους θροίσματα τέτοιων συχνοτήτων• αλλά αυτό, ήταν γατί. Και τα γατιά ακούνε. Ύψωσε το κεφαλι και αφουγγράστηκε το χωρο• σιωπή. Ούτε η νύχτα σάλευε, μήτε κι εκείνο όμως στην προσπάθεια του να καταλάβει τι ενεργοποίησε τα άγρια ένστικτα του. Τίποτε. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα στα οποια κοιτούσε σαν μαγεμένο προς το μπαλκόνι του σαλονιού. Λες να ηταν η κουρτίνα; Ειχες αφήσει μισάνανοιχτα γιατί ειχε μπει για τα καλά ο Ιούνης και το σπίτι τη μιση μέρα έβραζε. Ωστόσο σήμερα ένα αεράκι ξεκινούσε τη βόλτα του δειλά δειλά στον έξω κόσμο • κι όπως όλοι ξέρουν οι κουρτίνες θροίζονται απο τα αεράκια. Όμως δεν ήταν η κουρτίνα. Κάτι άλλο ήταν κρυμμένο στο σκοτάδι και εμφανίστηκε στο γατάκι μας ξαφνικά και αναπάντεχα, όπως τα δυο κομματια πίτσα στο τραπέζι λίγο πριν. Ήταν ένα ζωύφιο.
Τώρα…Αν τα αιλουροειδή μοιράζονται κάποιες κοινές αντιδράσεις οι οποίες δημιουργούν το συσχετισμό μεταξύ τους και τα κάνουν να ανήκουν στην ίδια οικογένεια συνδεόμενα με αδελφικούς πια δεσμούς, τότε εκείνη η στιγμή ηταν η απόλυτη απόδειξη για αυτό. Γιατί το γατί σου δεν ήταν πια γατί αλλά είχε μεταλλαχθεί σε μαύρο πάνθηρα, τρομακτικό, θηριώδη, αμείλικτο που στεκόταν αγέρωχος και έτοιμος για όλα μπροστά απο το θήραμά του. Οι τρίχες του υψωμένες δημιουργούσαν την τέλεια πανοπλία, τα αυτιά του ολόρθα σαν κεραίες, τα μάτια ανοιχτά, πολύ ανοιχτά, όλο το σώμα είχε πια έναν και μόνο στόχο: τη νίκη. Με απόλυτη προσείλωση στο ζωύφιο το οποίο είχε μέγεθος μεγάλης κατσαρίδας- ίσως ήταν κιόλας, ίσως, δεν πρόλαβα να δω καλά- το αιλουρωειδές αποφάσισε να κινηθεί εκτελώντας κάτι σαν χορογραφία • τραπέζι, σκαμπό, καναπές, χαλί. Φτάνοντας κάτω, ήξερε πως δεν υπήρχε πια επιστροφή, η αναμέτρηση είχε ξεκινήσει (αιώνες τώρα) κι επειδή ο χαμένος δεν τα παίρνει όλα, αλλά μάλλον τίποτα, τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Χρειαζόταν μόνο λίγη συγκέντρωση και υπομονή.
Ό, τι ακολούθησε δυσκολεύομαι να το περιγράψω. Κυρίως από τη θέση που βρισκόμουν αλλά κι επειδή η μνήμη μου το απωθεί επιτακτικά. Φαντάζομαι με γεμίζει με τόσο φόβο και τρόμο και άλλα αισθήματα που αδυνατώ να διαχειριστώ λόγω της φύσης και της κατάστασής μου (είναι δύσκολο να είσαι πουλί φυλακισμένο και να εξηγείς • όσο καλά κι αν κελαηδάς) ώστε συχνά ενδίδω στην αποσιώπηση, δεν προσπαθώ καν. Ωστόσο αυτό που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι πως όταν ξύπνησες σήμερα το πρωί και σηκώθηκες από το κρεβάτι, ανακαλύπτοντας το νεκρό ξεαντεριασμένο ζωύφιο αφημένο δίπλα στις παντόφλες σου, το ύφος σου ήταν σκετη απόλαυση. Αηδία, απορία και θαυμασμός, όλα έγιναν ένα στο πρόσωπό σου, μπροστά απο το λατρευτικό δώρο που σου αποδόθηκε τη νύχτα. Κι όταν υποψιάστηκες τι μπορεί να είχε συμβεί, αγχώθηκες κι άλλο, κι έψαξες τη γάτα σου, το μικρό σου γλυκό γατάκι, αλλά φτάνοντας στην κουζίνα το βρήκες να κοιμάται τόσο γαλήνια και τρυφερά πάνω στο καινούριο μαξιλαράκι που του χάρισες πριν λιγο καιρό που όλες οι μακάβριες σκέψεις σου διαλύθηκαν. Σου φάνηκε η πιο χαριτωμένη εικόνα του κόσμου. Πλησίασες και το χάιδέψες κι εκείνο ανταποκρίθηκε στην αγάπη σου γουργουρίζοντας τρυφερά.
Παράξενο, σκέφτηκες • μία μικρή κόκκινη τελεία είχε σταθεί στα μουστάκια του. Για λίγο σου φάνηκε πως ήταν αίμα και ταράχτηκες αλλά πλησιάζοντας διαπίστωσες με περίσσεια ανακούφιση πως ήταν ένα κομματάκι κόκκινης καυτερής πιπεριάς.
