Όποιος έχει ζήσει στο ενοίκιο θα με καταλάβει. Το νοικιασμένο σπίτι σε διώχνει, ολοένα σε ξερνάει. Τα ίχνη των προηγούμενων ενοίκων σου προκαλούν ναυτία: η ραγισμένη γωνία του καθρέφτη, το κιτρινισμένο ταβάνι από μια μάρκα τσιγάρων που δεν θα κάπνιζες ποτέ, κάποιος λεκές διάβρωσης στα πλακάκια και μια τρύπα στην τέντα που όλο και ξηλώνει. Σκέφτεσαι να προβείς σ’ επισκευές, μα το μετανιώνεις, δεν έχει νόημα, είσαι περαστικός.
Διάγεις λοιπόν εν εγρηγόρσει, κοιμάσαι με τα ρούχα σε sleeping bag κι ένα σακίδιο με τ’ απαραίτητα διαρκώς δίπλα στην πόρτα. Ονειρεύεσαι συγκρατημένα – αν ονειρεύεσαι, κι άλλοτε σε ξυπνούν κάτι απόηχοι υποψίας. Ανεπαίσθητα βήματα κάποιου υποθετικού παρείσακτου εισβολέα που έρχεται να γλείψει τη μισοφαγωμένη φρυγανιά που άφησες, να συλλέξει τα απόνερα του μπάνιου σου, να γεμίσει τις τσέπες του με τρίχες σου απ’ το πάτωμα ή ένα κομμένο νύχι ξεχασμένο στον νιπτήρα. Τα βάζεις με το σπίτι, θα ’πρεπε να υπάρχει πρόβλεψη για τέτοιες επιθέσεις, κάποιο αποτελεσματικό αμυντικό σύστημα. Αναπτύσσεις στρατηγικές, στήνεις παγίδες. Κατάκοπος, κακοκοιμισμένος τις βρίσκεις άδειες το πρωί. Μόνο κάτι φιδοειδείς σχηματισμοί από λάσπη στους πιο απίθανους κρυψώνες επιβεβαιώνουν τους παρανοϊκούς σου φόβους.
Πρίγκιψ Κρίνος