Πρέπει να μπουν κάποιοι στόχοι.
Ένα θελκτικό διαδικτυακό προφίλ βοηθάει. Όσοι ζουν στα σκοτάδια δεν έχουν υπολογιστή, αυτό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο. Το ψηλοκάβαλο, ολόσωμο φορμάκι μου, τονίζει κάπως την κυτταρίτιδα, αλλά οι άντρες στο δρόμο όλο με κοιτούν. Μα καλά, δεν βλέπουν οτ’ είμαι χοντρή σαν τη μάνα μου ;
Θυμάμαι την Μελίνα, κάναμε παρέα στον παιδικό σταθμό. Οι μητερούλες μας, μας πήγαιναν στο πάρκο να κάνουμε κούνια. Ήμασταν δύο όμορφα, ξανθά αγγελούδια. Τσακωνόμασταν που και που. Εκείνη έλεγε ότι υπάρχει ροζ τάμπλετ και ότι ξέρει καλύτερα αγγλικά από ‘μένα. Ήμασταν 6 χρονών …
Κάναμε κούνια τραγουδώντας σαν τρελές, γέμιζαν τα πνεμονάκια μας αέρα, ο λαιμός μας υπέφερε απ’ τα ξεφωνητά και τα χάχανα. Μέχρι που η καταλυτική ζαλάδα της περιδίνησής μας, την ώρα της ύψωσής μας στα ουράνια, η παιδική εκστατική ορμή – ατόφια – , το αποκορύφωμα του παιγνιδιού και ο τριγμός της αλυσίδας στο σαπιμένο ξύλο, μας καθιστούσαν πλέον ένα. Ένα σώμα, καμία ψυχή. Τι ηδονή !
Όπως και να ‘χει · μας άρεσαν τα ύψη και το διάβασμα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι το διάβασμα μόνο κακό κάνει και ότι τα ύψη, ενέχουν πάντα βάθη. Μόνο κάποιες λέξεις έχουν μείνει από τη παιδική μου ηλικία, κάποιες φανταχτερές, κούφιες, λέξεις. Στην Μελίνα δεν έμεινε τίποτα. Ούτε άφησε κάτι δικό της πίσω. Μόνο ένα ζαλισμένο σκίτσο πάνω σε χαρτοπετσέτα, με το λογότυπο κάποιου μέταλ συγκροτήματος, και πέντε σάπια δόντια να κοσμούν το λιπόσαρκό της στόμα, πριν κλείσει οριστικά.
Εγώ έγινα ασφαλίστρια .
Φοβάμαι ότι δεν ικανοποιούμαι σεξουαλικά αλλά ίσως και να το αναλύω πολύ. Αν είχα κάνει παιδιά δεν θα σκεφτόμουν τόσο την ηδονή · την έλλειψή της. Οι άντρες όλο με κοιτάν στο δρόμο, αλλά για να βρω κάποιον να με αγαπήσει πραγματικά, πρέπει να χάσω 5,6 κιλά.
Πρέπει να μπουν κάποιοι στόχοι .
Η φωτογραφία ανήκει στον Α. Εμπειρίκο
Φωκάς .
