[…]Σπείρα είναι ένα φίδι χωρίς φίδι κάθετα τυλιγμένο πάνω σε ένα τίποτα. […]
Όλα τον τελευταίο καιρό ξεκινάνε μέσα μου με τη φράση «με θλίβει». Ο ειρμός της κάθε σκέψης, η άκρη του νήματος, καταλήγει σ’αυτό το μικρό και στραπατσαρισμένο κουβαράκι που έχει γεννήσει αυτή η φράση. Θες επειδή προσπαθώ καιρό να εξηγήσω; Θες επειδή όλα σε αυτό το κουβαράκι νιώθω να τελειώνουν και να αρχίζουν, η αλήθεια είναι πως τώρα μπορώ να πιάσω επιτέλους την κλωστίτσα και να την αφήσω να με οδηγήσει στην πηγή. Τώρα που σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω και σταμάτησα να ρωτάω.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να απαντηθεί στην πραγματικότητα. Όλη μας η απορία είναι συγκαλυμμένη θλίψη γιατί καταβάθος όλα τα ξέρουμε, και «όλα» σημαίνει «τίποτα» και το τίποτα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το διαχειριστούμε επαρκώς, δεν θα μπορέσουμε καν να το στοχαστούμε, γιατί όταν θα το κάνουμε αυτό, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Μόνο να το αισθανόμαστε μπορούμε. Γι’ αυτό και η θλίψη.
Ούτε η αποδοχή των πραγμάτων λυτρώνει όμως. Ούτε το μοίρασμα. Γιατί κι αυτό είναι ψεύτικο, και θα τελειώσει, όπως τελειώνει κάθε ανατολή, ώσπου ο ήλιος φτάνει απλώς να στέκει απλά πάνω από τα κεφάλια μας και να μας τρελαίνει. Απλά.
Όσο πιο βαθειά φτάνεις, όσο πιο κοντά σ’ αυτό το πελώριο «τίποτα», τόσο πιο δύσκολο γίνεται ν’ αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Δεν λέω… Θα υπάρξουν φορές που όλα θα λειτουργήσουν αναιρετικά, και για λίγο θα πειστείς πως συμβαίνει το αντίθετο, πως ο δρόμος προς τα μέσα μπορεί εν τέλει να καταλήγει σε κάτι που να μοιάζει με ευτυχία, αλλά αυτό είναι πλάνη. Όσο πιο βαθειά, τόσο μεγαλύτερος ο φόβος, τόσο δυσκολότερη η απαγκίστρωση. Κι αυτό που με θλίβει περισσότερο απ΄όλα, δεν είναι η απάντηση που πήρα σε ό,τι ρώτησα, αλλά η γνώση της αστοχίας και της ματαιότητας των ερωτήσεών μου. Η διαδικασία, η ατέρμονη διαδικασία, η επανάληψη, ο φαύλος κύκλος, που ποτέ δεν είναι φαύλος γιατί πάντα κάτι καινούριο μας αδειάζει εκ νέου. Κι έπειτα το κουβαράκι αρχίζει να ξεδιπλώνει από εκείνο το σημείου του χωροχρόνου. Ο Καλλιγούλας μίλησε την αλήθεια, ούτε ο πόνος μένει, αλλά… Νιώθω ότι υπάρχει ένα «αλλά», ένα «αλλά» που θα υψωθεί πάνω από αυτές τις λέξεις, πάνω από τα αισθήματα, πάνω από τα νεκρά παιδιά και τα πρεζάκια, πάνω από σένα κι από μένα, πάνω από τον ήρωα που συναντά κάθε φορά την τραγική του μοίρα από την αρχή. Απλά αυτό το «αλλά» δεν μπορώ να το στοχαστώ ακόμη, δεν μπορώ να το συλλάβω, κι έτσι αιωρούμαι ανάμεσα στο τίποτα και το αλλά και δεν ξέρω τι νόημα έχει τούτο το ταξίδι που με αναγκάσανε να κάνω ανάμεσα σε μια νύχτα και μία άλλη νύχτα, συντροφευμένος από το σύμπαν.
Τις περισσότερες φορές σκέφτομαι ότι απλά ψάχνουμε αντιπερισπασμούς. Πράγματα, αισθήματα, τάσεις, ψυχαναγκασμούς, εμμονές… Αντιπερισπασμούς και αποκούμπια, να έρθουν να ταιριάξουν ή μάλλον να πραγματώσουν ό,τι έχει δημιουργηθεί μέσα μας από την εποχή που υπήρξαμε εμείς το αποκούμπι. Κάποτε απομυθοποιηθήκαμε, κι αυτό μας έριξε στους χίλιους χιλιάδες βυθούς, και το μόνο κίνητρό μας για να ανέβουμε ξανά στην επιφάνεια είναι κάτι που μοιάζει σαν εκδίκηση : να απομυθοποιήσουμε κάτι κι εμείς.
Ίσως λοιπόν, τελικά, οι πιο ειλικρινείς να είναι αυτοί που παραδέχονται πως νικήθηκαν, πως μούδιασαν, και μένουν σιωπηλοί στα βάθη των ωκεανών μέχρι η πίεση του νερού να τους συνθλίψει το κρανίο. Θλίψη.
Λοιπόν, δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος για να γραφτούν αυτές οι λέξεις. Θα μπορούσα να δικαιολογηθώ, ισχυριζόμενη ότι απευθύνονται σε κάποιον, αλλά αυτή η σκέψη μου φέρνει αναγούλα. Όπως μου φέρνει πλέον και η λέξη «προφανής» μαζί με όλα της τα παράγωγα ή συνώνυμα. Όπως και αυτή η πλαστή ανάγκη που ξεπετάχτηκε τώρα και με καλεί να απολογηθώ. Όπως μου φέρνουν και πολλά άλλα, που όλως περιέργως νιώθω ότι περισσότερο τα φαντάστηκα, παρά τα έζησα. Κι όμως, ο εμετός θα είναι από το στομάχι μου βγαλμένος.
Τελοσπάντων, υποθέτω ότι όλα αυτά είναι για να σου πω ότι δεν φταίνε τα πυκνά μαλλιά σου που γίναν κόμποι πάλι.
Απλά κάτι πρέπει να φταίει, αλλιώς θα δυστυχείς.
Κι όταν δεν θα σου φταίει τίποτα, πάλι θα δυστυχείς, απλώς δεν θα το ξέρεις.
Κι αν κάτι κρατάει τον εμετό μέσα στο στομάχι μου, είναι οτι κάποτε τραγουδήσαμε μαζί.
Μπιζέλι
Σημείωση: Η εισαγωγική φράση, όπως και η φράση με πλάγια γραμματοσειρά, είναι από Το βιβλίο της Ανησυχίας του Φερνάντο Πεσσόα, εκδ. Αλεξάνδρεια. Κάκιστη η παραπομπή, i know. Πάρε και english Σγουρ.