Το πορτοκαλί λείπει. Η εφηβεία ανήκει στα περασμένα, ας επικεντρωθούμε στα βλίτα ή έστω στα σταμναγκάθια, ετοιμάζουν κάτι πολύ κακό, τώρα που το ‘πα όμως, δεν μπορεί να γίνει.
– Θάνο, δεν θα με πάρεις στη θάλασσα απόψε. Δεν έχω που να πάω, δεν έμεινε κανείς – έστω σε ασφαλή απόσταση- αλλά μαζί σου στη θάλασσα δεν έρχομαι.
Η Παναγία γαμιέται κάθε χρόνο στα πέριξ του δεκαπενταύγουστου. Αν είχα ακούσει την γιατρό θα έκανα το μεγάλο ταξίδι, αν είχα ακούσει τον Breton, θα έστελνα τους άλλους ταξίδι με το revolver μου και πρώτη-πρώτη τη γιατρό.
Βρες καινούριες λέξεις. Θα αισθανθείς καλύτερα. Βλέποντας τα κουφάρια τους να φλέγονται, τα σύμβολά τους να ατονούν, τότε ναι, σίγουρα θα αισθανθείς καλύτερα.
Θέλω να βιάσω πριν πεθάνω. Να βιάσω τις γκόμενές σας, τις αδελφές σας, τις μάνες και τους πατεράδες σας, ίσως και σας τους ίδιους , αγαπημένοι μου. Θέλω να βιάσω τα την βουκαμβίλια που στολίζει την ήσυχη νοικοκυραίικη βεράντα, τις γυναίκες με τις ανοιχτές αγκάλες, τα παιδιά που κλαιν’ κρυφά γύρω απ’ το τζάκι, κι’ αυτό το γραφικό, ασήμαντο σοκάκι, μαζί με τα όνειρα και τις ελπίδες που μου φόρτωσε. Θ’ αφήσω ανέπαφα τα παιδιά και τους τρελούς γιατί κοιτούν πίσω απ’ τα μάτια. Βέβαια, σαν τα παιδιά μεγαλώσουν, και οι τρελοί λογικευτούν, θα τους βιάσω κι αυτούς!
Κυρίως, πριν πεθάνω, θέλω να βιαστώ. Φαίνεται ευκολότερο, λιγότερο ειδεχθές.
– Παιδιά μην τον πιστεύετε! Ψέματα λέει… Ψέματα! Οι πληγές όμως υπάρχουν στ αλήθεια. Δεν ησυχάζεις το δάχτυλο σαν βάζεις μέσα τους. Παιδιά μην τον ακούτε, είναι όλα ψέματα. Το πολυβόλα δεν σιωπούν ποτέ. Σε λίγο θα ‘ρθει ο άντρας μου ή έχει πεθάνει; Όπως και να ‘χει, στη θάλασσα δεν έρχομαι μαζί σου, ξέχασέ το!
Φωκάς.
