Πριν από δύο ή τρεις βδομάδες διαμαρτυρηθήκαμε “against art censorship”. Καλά κάναμε. Φάνηκε μάλιστα εκείνη η συντονισμένη διαμαρτυρία να έχει παροδικό αντίκρισμα. Η επίμαχη διάταξη αποσύρθηκε τότε.
Τώρα που σωρηδόν τα πάντα εδώ μέσα λογοκρίνονται –δημοσιογράφοι, δικηγόροι, ιστορικοί, φωτορεπόρτερ, φοιτήτριες, συλλογικότητες και οργανώσεις– τώρα που οι ψευδαισθήσεις εξατμίζονται γοργά κι οδυνηρά, σκέφτηκα όσο είναι ακόμα δυνατό να μιλήσω του αλγορίθμου.
Άκου να δεις αλγόριθμε! Ποιος είσαι; Πού είσαι; Και τι σκοπό έχεις βάλει;
Με μια μικρή αυθαιρεσία –ορθογραφική μαζί κι ετυμολογική– θα έλεγα πως είσαι του άλγους ο ρυθμός, του πόνου το τέμπο.
Με δόση πάλι φαντασίας, λέω μην είσαι άλογος αριθμός, που σαν μανιασμένο τέρας τρώει ό,τι του μοιάζει ή ό,τι του πουν επικίνδυνο.
Μετά ανοίγω λεξικά. Κάτι περσικό, με άλγεβρα περίπου σχετικό. Κοίτα που μοιάζεις σχολικός, δόλιος αριθμητικός.
Πού είσαι αλγόριθμε; Πού έχεις το κυτίο παραπόνων σου; Πού τέλος πάντων να προστρέξουμε για να σου διαμαρτυρηθούμε; Ποια των αλγορίθμων η πρωτεύουσα;
Εσύ άτιμε αλγόριθμε μας βλέπεις συνεχώς, εμείς ακόμα ψάχνουμε πώς μοιάζεις, πού αράζεις και γιατί αλήτικα διαρκώς μας μανουριάζεις. Θεός είσαι ή υπηρέτης υποτακτικός αφεντάδων ανωτέρων;
Όπως και να ’χει, άκου.
Θα φτιάξουμε ποιήματα άτακτα κι αιχμηρά, με λέξεις ακονισμένες λόγχες.
Αφού αλγόριθμε μας κάνεις να δακρύζουμε, δεν έχουμε παρά στο μάτι να σου μπούμε.
Νάρκης τ’ αλγορίθμου δοκιμές λοιπόν.
Διγ.
