Αν η Αθήνα ήταν σπίτι, διαμέρισμα π.χ., η οδός Παπαδιαμαντοπούλου στα Ιλίσια θα ήταν σίγουρα διάδρομος. Διαγώνια και στριμωγμένη ανάμεσα στις ένδοξες και πλατιές λεωφόρους Βασιλίσσης Σοφίας και Μιχαλακοπούλου, η Παπαδιαντοπούλου στενή και διεκπεραιωτική· χωρίς μέγαρα, χωρίς ιδρύματα, δίχως μουσεία και λάμψη. Με τις πίσω όψεις των παλιών νοσοκομείων, Αιγινήτειου και Αρεταίειου, με κάποιες χωμένες, παρηκμασμένες πια ταβέρνες, ένα μονής κατεύθυνσης πέρασμα, αμφίβολης ομορφιάς μα αναμφισβήτητης χρησιμότητας. Σαν τους διαδρόμους στα διαμερίσματα. Συνέχεια τους βαδίζεις, μα ποτέ δεν θα πας να κάτσεις εκεί, σπάνια θα κοντοσταθείς στην Παπαδιαμαντοπούλου.
Σήμερα καθώς την διέσχιζα μηχανικά και με το κεφάλι κάτω, στο αριστερό, στενό της πεζοδρόμιο σχεδόν σκουντούφλησα πίσω από δυο σιδερένιους κάδους σκουπιδιών. Σηκώνω το βλέμμα ενστικτωδώς και τι να δω! Ένα προεξέχον στρώμα, σφηνωμένο ανάμεσα στους δυο κάδους. Αμέσως σκέφτηκα πως δεν πρέπει έτσι να πετάνε τα παλιά τους στρώματα οι δημότες. Πέρα από τον προφανή κίνδυνο για τους αμέριμνους περαστικούς, τα στρώματα όσο κι αν παλιώνουν δεν πρέπει να πετιούνται. Ήταν βέβαια το συγκεκριμένο ένα στρώμα ελεεινό. Φθαρμένο στις γωνίες, πρόβαλαν κάτι απολήξεις ελατηρίων, ανεπανόρθωτα βαθουλωμένο στο κέντρο του, γεμάτο λεκέδες και στάμπες, αλλού στρογγυλές αλλού ελλειπτικές. Χάλια.
Λόγος βέβαια δεν μου έπεφτε και αναλογιζόμενος πως σε λίγη ώρα κάποιο συνεργείο του δήμου θα ερχόταν να το μαζέψει, συνειδητοποιούσα πως δεν ήταν η χωροταξική αταξία που με σκούνταγε. Ήταν που στην εδαφική επικράτεια του πολυκαιρισμένου στρώματος φαίνονταν στους λεκέδες του ιστορίες. Τελείως καθημερινές, κάποιες αμιγώς βιολογικές, άλλες ιδρωμένες σαρκικές, σε κάθε περίπτωση μυριάδες, πληθυντικές ανθρώπινες ιστορίες. Στα νεφελώματα του ιδρώτα, ιστορίες ανυπόφορου αθηναϊκού καύσωνα· στις πιτσιλιές από σπέρμα, ηδονικές συζεύξεις κι ερωτικές απελπισίες· στα πιο σκούρα σημάδια, κάποιο κακό μεθύσι που στο τσακ πρόλαβαν την αναρρόφηση. Πολλές ιστορίες, όμορφες, άσχημες ή αδιάφορες, όλες τους απορροφημένες και αφηγημένες αφαιρετικά.
Φεύγοντας απ’ το σημείο για το μετρό, σκέφτηκα πως –όπως και να ’χει– τα στρώματα δεν πρέπει να τα πετάνε οι άνθρωποι, όσο κι αν τα καινούρια θα σημάνουν ανατομικότερες προδιαγραφές και μαλακότερο ύπνο. Τα στρώματά μας μας εγγράφουν. Αν τα στρώματα ήταν ισόβια, αν τα κρατάγαμε εφ’ όρου ενήλικης ζωής, αυτομάτως η ανθρωπότητα θα αποκτούσε καλύτερη μνήμη.
Διγ.
*φωτογραφία: κάπα μικρό