Η κοσμοτέ είναι μια εταιρεία. Ως τέτοια, δε μπορεί να έχει χιούμορ. Ενδιαφέρεται πρώτιστα για τη διατήρηση των υφιστάμενων πελατών, την πιθανή και ποθούμενη διεύρυνσή τους και τελικώς για το κέρδος. Στιγμή δε μπορεί να ξεφύγει από το κανονιστικό πλαίσιο μιας αγοραίας, καπιταλιστικής αντίληψης, καθώς εάν κάτι τέτοιο πράξει, θα μας αφήσει χρόνους. Όλοι θα πάνε στην πάναφον και στην τελεστέτ και ουδείς πια θα τη θυμάται την αχώνευτη την κοσμοτέ.
Η σχέση που έχω με τα κινητά είναι η στοιχειώδης που απαιτείται σ’ έναν κόσμο που κάποτε αποφάσισε πως τα καρτοτηλέφωνα του είναι άχρηστα και τα σταθερά πασέ. Η κοσμοτέ μάλλον αυτό το αγνοεί και καλά κάνει δηλαδή. Είναι σίγουρο πως το αγνοεί, αφού με κάθε ευκαιρία μου δίνει δώρο γιγαμπάιτ για ίντερνετ. Σωρεύω πάμπολλα γιγαμπάιτ σ’ ένα μπλε νόκια με κουμπάκια και φιδάκι. Σα να καράφλιασα και να μου στέλνει τσατσάρες. Σα να μου πέσανε τα δόντια και να μου δίνει δώρο παξιμάδια. Σα να μου στέλνει αβέρτα δώρο νυχοκόπτες ενώ ανέκαθεν τα έτρωγα απ’ τη ρίζα τ’ ακρότατα κοκαλάκια των δαχτύλων.
Ξέρω πως κανείς υπεύθυνος από την κοσμοτέ δεν πρόκειται να διαβάσει αυτό το ευγενικό σημείωμα παραπόνων.
Θα το διαβάσεις όμως μάλλον εσύ. Μην κάνεις το ίδιο με την κοσμοτέ. Μη μου δίνεις αφειδώς όσα δε μπορώ να πάρω. Μη μου δίνεις χάδια όταν γίνομαι θηρίο της ζούγκλας. Μη μου δίνεις στοργή όταν καταλήγω αγρίμι. Μη μ’ αγαπάς όταν καυλώνω.
Όπως το κινητό μου, έτσι συχνά και το κορμί μου, δεν είναι αφής.
Διγ.
*φωτογραφία: Bernard Plossu
