Αθήνα,
08.07.2022
Και να ρίξει, θεέ μου, μια βροχή. Μια βροχή βαριά, να χειμωνιάσει, να γίνει άνοιξη
και να ξανακαλοκαιριάσει. Μια βροχή που θα τρέξει στις στέγες και στα ρείθρα. Μια
βροχή που θα τρέχει πάνω στις λεμονιές στο Αίγιο μέχρι τις παλιές ράγες του τραίνου
δίπλα στην θάλασσα, εκεί που περνούσα μικρή τα καλοκαίρια και την άνοιξη.
Εκεί, μέσα στις σταγόνες βάλε με κι εμένα, να κυλιστώ σε κάθε μου παιδική
ανάμνηση και στα ίδια καλντερίμια να ματώσω τα γόνατά μου. Εκεί, στα ίδια ρέματα
να βραχώ και στην ίδια θάλασσα να ξεπλύνω τα παιδικά μου παράπονα. Σαν σταγόνα
να κάτσω στα ίδια θερινά και στα χέρια να λιώνει το παγωτό από το περίπτερο.
Και σ’ αυτά τα σπίτια που περιστασιακά έμεινα να γίνουν η δική μου Νέα Ορλεάνη.
Ελλίντα
*εικόνα: Wassliy Kandinsky, The Comet, 1900.