Ένα τασάκι χωράει οχτώ με δώδεκα αποτσίγαρα. Μια μέση καπνίστρια αδειάζει το τασάκι της τέσσερις με έξι φορές τη μέρα. Απορρίπτει στον κάδο τις γόπες πριν το σταχτοδοχείο φθάσει στην ύψιστη χωρητικότητά του. Επηρεασμένη από τα μπαρ, όπου κάποιος σερβιτόρος γυρνάει με την εντολή να αντικαθιστά τα τασάκια ανά ημίωρο, «ποτέ να μην ξεπερνά ο αριθμός των γοπών τις τρεις». Βαυκαλίζεται πως αν το αδειάζει συχνότερα, καπνίζει λιγότερο. Ή τέλος πάντων, δεν είναι αναγκασμένη ν’ αντικρίζει το άθροισμα των κακών συνηθειών της. Η συγκεκριμένη πετάει στο σταχτοδοχείο και τα πετσάκια της, που όλο με το στόμα τα σκαλίζει. Τσιτσιρίζονται αυτά από την καύτρα και μυρίζει το σπίτι ανθρώπινο κρέας. Έτσι, με τα χρόνια άδειαζε το τασάκι μετά από κάθε τσιγάρο. Η μέση καπνίστρια, στην πορεία, έγινε ψυχαναγκαστική, την κατέβαλε το άγχος της, απόδειξη οι δαγκωματιές στις γόπες της, λες κι ήτανε τ’ αποθαμένα τ’ αποτσίγαρα του Μπελμοντό. Σταδιακά παρανόησε και εγκλωβίστηκε εμμανώς στη σκέψη πως παλιά, πριν την αντικαπνιστική εκστρατεία και τον υγιεινισμό, οι καπνιστές ήταν περισσότεροι κι όσοι διάλεγαν την αποτέφρωση μετά θάνατον ελάχιστοι. Σήμερα, οι καπνιστές λιγόστεψαν και παράλληλα, οι πεθαμένοι που, περιφρονώντας την ταφή, αποτεφρώνονται πληθαίνουν. Έτσι, με τα χρόνια άδειαζε το τασάκι μετά από κάθε τσιγάρο. Ο κίνδυνος να πιάσουν τα σκουπίδια φωτιά δεν την απέτρεπε.
Έτσι κι αλλιώς, τα απορρίμματα στο τέλος ή καίγονται ή θάβονται. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Τη φωτιά, θες-δε θες, κάποτε θα τη συναντήσεις.
Διγ.