Rien ne va plus

Rien ne va plus

Γι’ ανακωχή στην Εσπερία καταφεύγεις σε φιλενάδα ρωσικής καταγωγής. Γνωρίζεις, οι διαμεσολαβητές σε τέτοιες περιπτώσεις είθισται να ’ναι Ελβετοί. Ουδετερόφιλοι και του αίματος αθώοι. Τα εν Αθήναις πρακτορεία θα μείνουν διερωτώμενα να εικάζουν: αποκλιμάκωση της πολεμόχαρης ατμόσφαιρας ή τελικές στην παρτιτούρα ενορχηστρώσεις πριν το εαρινό σφυροκόπημα; Κι αν πράγματι βρισκόμαστε ενώπιον άλλης μιας επικείμενης κρούσης ανάμεσα σ’ Ανατολή και Δύση, ένας Σμυρνιός λαχειοπώλης δε μπορεί παρά να φλυαρεί αστόχαστα με μόνη έγνοια τη μακάρια χρονοτριβή πίσω από ένα λευκό οχυρό όχημα, λίγο πριν την ολομέτωπη σύγκρουση.

Ανάμεσα στην έριδα και σε σένα, δυσδιάκριτη ανεπαίσθητη μεθόριος. Θα μπορούσαμε βέβαια, αντί για μήλα και για χρώματα, να πούμε αμφιλύκη και να λυθούν οι κόμποι μονομιάς. Να μετρηθούν απώλειες, να καταστρωθούν σχέδια ανοικοδόμησης και να επιστρέψει η ειρήνη. Με τις ελάχιστες δυνατές κυρώσεις. Μονάχα μ’ επιφανειακές γρατζουνιές. Να μείνουμε εν ολίγοις «άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή, άνθρωποι που διελύθησαν ησύχως». Όμως, η ειρήνη μετά τις εχθροπραξίες –ακόμα και τις ελάχιστες, ακόμα και τις παραμικρότερες– δε μπορεί να είναι ίδια με πριν. Άλλωστε, όλοι απ’ τον πόλεμο λένε ιστορίες. Ποτέ δε φτιάχτηκε καταφύγιο σ’ ακρογιάλι.

Τι λεκτικές υπερβολές κι ακροβασίες!
Νωρίς για τέτοια απόνερα, αργά για σχέδια παλαβά.
Απ’ όλες τις γαλλικούρες που πηγαινοέρχονταν στη Σμύρνη,
απ’ το πιθάρι μιας κατάσαρκα κεντημένης μνήμης
πήγε και μ’ ανεσύρθη το coup de foudre.
Τέτοια φαντασμαγορία στον όλεθρο
σπανίως έτσι πετυχαίνει.
Σπανίως τόσο ανειρήνευτη πάλη για ένα γράμμα.  

Διγ.

*φωτογραφία: Ελευθερία Θεοδώρου

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».