Τον τελευταίο καιρό πεθαίνουν πολλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας στον ύπνο τους.
Πολύ τρομαχτικό το αιφνίδιο κι απροειδοποίητο κόψιμο του νήματος. Για τους πολύ ηλικιωμένους, για όσες κι όσους την είχαν ζήσει τη ζωή τους, από παλιά θεωρούνταν ευλογία, τύχη αγαθή, να φεύγουν κατά τη διάρκεια του ύπνου τους, ήσυχα κι ανώδυνα. «Ας φτάσουμε στα χρόνια του» λέγαν την επομένη χαμηλόφωνα γνωστοί και συγγενείς.
Η πρόσφατη επιδημία αδόκητων εκδημιών νύκτωρ δεν έχει τίποτα κοινό με την ευλογία όσων την είχαν ζήσει τη ζωή τους. Αφού ενέσκηψε και θορύβησε τους πολίτες, καθείς και καθεμιά την αντιμετωπίζει διαφορετικά. Πολλοί σπεύσαν για ιατρικά τσεκ-απ. Άλλες συντάξαν άρον άρον τη διαθήκη τους. Ορισμένοι άλλοι γίνανε ξάφνου τρυφερότεροι κι αρχίσαν ν’ αραδιάζουν «σ’ αγαπώ» στους γύρω τους, μήπως ισοσκελίσουν τα πρότερα κρίματά τους και γλυτώσουνε την κόλαση. Όλες κινήσεις βιαστικές και μάταιες. Σπασμωδικές, φοβικές και προπάντων αναποτελεσματικές.
Η γιαγιά μου έχει διαβάσει χιλιάδες βιβλία και είναι σοφή. Εκείνη πάντα έλεγε: «Όσα είναι να ’ρθουν θε να ’ρθουν, τ’ άλλα θα προσπεράσουν. Όλα από πάνω μας είναι, γιούκα μου». Λίγο τα λόγια της γιαγιάς, λίγο ένα αίσθημα ανημπόριας μπροστά στο μοιραίο, το μόνο που έχω αλλάξει μετά την πρόσφατη επιδημία ξαφνικών θανάτων είναι πως δεν κοιμάμαι, αν δεν καπνίσω όλα τα τσιγάρα του πακέτου κι αν δεν πιω όλο το διαθέσιμο αλκοόλ στο σπίτι. Αν μη τι άλλο, μου φαίνεται απόδειξη τραγικού προγραμματισμού να πεθάνεις στον ύπνο σου και να ’χεις αφήσει για τους τεθλιμμένους συγγενείς τ’ άλλο πρωί τσιγάρα και ποτό.
ΥΓ. Ωστόσο, στην κηδεία μου να κάντε μια αβαρία. Πάρτε πεντάρι Μεταξά, το τριάρι είναι πραγματικά για κλάματα.
Διγ.
*φωτογραφία: Τόνια Μπεμπλιδάκη