Την ψυχραιμία της μαμάς

Την ψυχραιμία της μαμάς

Όταν δε με βρίσκει η μαμά μου στο τηλέφωνο, φαντάζεται πάντα το χειρότερο. Γρήγορα με κάνει εικόνα πατημένο σε τροχαίο, αιμόφυρτο και ημιθανή σε κάποια κλίνη νοσοκομειακή.

Όταν δε σε βρίσκω εγώ στο τηλέφωνο, φαντάζομαι για σένα το καλύτερο. Λίγα λεπτά μετά είμαι σίγουρος πως πλέον με βαρέθηκες κι είσαι στην πράσινη τέντα στον Λυκαβηττό μ’ ένα νέο φλερτ κι εκσφενδονίζεις από κει με δύναμη τη συσκευή στο Καλλιμάρμαρο κι εγώ εν απογνώσει την τρώω στο κεφάλι. Πώς να με βρει μετά η μαμά μου στο τηλέφωνο;

 

Διγ.

 

*εικόνα: από το πόστερ του φιλμ “Medianeras” [2011]

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».