στην Α.
στις σιώπες που συναντιόμαστε
Έ μ ι λ υ
Μιλάω λογοτεχνικά όμως δεν μπορώ να το ξεχάσω
και θυμάμαι όλο θυμάμαι
Γ.Χειμωνάς, Η Εκδρομή
ΚΙ ΕΤΣΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ αποφάσισε να μην ξαναμιλήσει, άχνα δεν έβγαλε καμιά. Μήτε το προσπάθησε ούτε και το αρνήθηκε όμως ακριβώς αφού το ν’ αποστρέφεσαι τον λόγο κάποτε κρύβει μια τεράστια επιθυμιά και μια λαχτάρα, βαριά κι ασήκωτη ευθύνη —μπορεί να μοιάζει με σιωπή αλλά δεν είναι— και τέλοσπάντων μες στο ποίημα προσπαθούσε πάντα να χωρέσει ολόκληρη, εκείνη, τη ζωή, τη δική τους νύχτα και την λύπη που επαληθεύεται μανούλα μου διαρκώς, μέσα απ΄την Έμιλυ, τον σκύλο της, καθώς την βλέπει να ορμάει προς το μπαλκόνι.