Κάθε ηλιοβασίλεμα είναι ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο και εμείς τι κάνουμε? Το ξορκίζουμε και το διώχνουμε. Ναι Χρόνη, όπως τα λες είναι, διαρκώς τρέχουμε να προλάβουμε κάτι και χάνουμε τη ζωή. Την αφήνουμε να περνά μπροστά από τα μάτια μας.
Γίναμε πλέον θεατές και ναί! Δεν ζούμε απλά ανασαίνουμε χαζεύουμε και περιμένουμε αυτό το αύριο που δεν θα ρθει ποτέ!
Από την άλλη η νεολαία ναι η δικιά μας νεολαία για τα παιδιάς σας λέω ρε! πιο δυστυχισμένη από ποτέ βαριανασαίνει φυλακισμένη σε οθόνες χωρίς όραμα χωρίς φίλους χωρίς εχθρούς κουβαλώντας στην πλάτη την αβάσταχτη μοναξιά των μεγαλουπόλεων. Και όσοι είχαν κάτι να της πουν δεν είναι πια εδώ!
Πάει καιρός τώρα που δεν κοιταζόμαστε στα μάτια σκυφτοί αναπνέοντας βρόμικο αέρα, ακούγοντας θόρυβο! Μόνοι πορευόμαστε, και δεν μιλάω για αυτή την αέναη μοναξιά του επαναστάτη μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα άλλα για τη μοναξιά της λοβοτομής.
Τόσοι άνθρωποι τόσα βιβλία τόσα ποιήματα και εμείς διαβάζουμε μονάχα τις ταμπέλες .
Και κάπως έτσι νιώθουμε σε όλη μας την σάρκα τη δυστυχία την του κόσμου ετούτου καθώς λαχανιασμένοι τρέχουμε με ροδοκόκκινα μάγουλα και χνώτα όλο θάνατο στις απέραντες λεωφόρους που οδηγούν στο πουθενά.
Σαν να μην υπάρχει αύριο!
Σαν να μην υπήρξε σήμερα!
Σαν να μην υπάρξει χτες!
‘Φωτοκυνηγός΄
